Dikke pille, dunne pillen

Heb je zeker Schervengericht van A F Th niet gelezen met zijn 1100 pagina's. Of de 'Kinderkomrij' met ook ongeveer dat aantal pagina's. Die uitgevers gilden niet al had het Schervengericht van mij 400 pagina's minder mogen wezen.

Ik snap ook niet dat uitgevers daar vaak zo moeilijk over doen. Voor mij is het hoe dikker hoe liever met een boek. Maar kennelijk hebben de wijze dames en heren van de marketingafdeling van de uitgeverijen daar een andere kijk op. :confused:

Vandaar mijn vraagstelling.

Je hebt vier voorbeelden uit een taalgebied dat de halve weerld beslaat.... Verder zijn het volgens mij ook "oude" boeken. De wereld nu is anders. Ik heb wel eens beter onderbouwde argumenten gezien ;) Ik denk ook niet dat je gelijk hebt.

Voor mijn roman in wording heb ik nu 100 a viertjes. Hoeveelwerk dat is om die al helemaal correct te krijgen, qua opbouw, stijl, taal. Ik begrijp die dikkerds niet.

Die dikkerds houden gewoon wat meer rekening met mensen als ik :D

Een willekeurige greep in mijn boekenkast... enne.... ....de meeste boeken hebben toch meer dan 400 pagina's. 600 en 700 pagina's zijn geen uitzondering. Ik kan me herinneren dat dat bij IT de inleiding, tot je alle personages tegen was gekomen, al zo'n 150 pagina's lang was. Als ik het van die kant bekijk is het haast niet voorstelbaar dat iemand dan al aan het einde van het verhaal is beland. Ik kan er moeilijk een mening over geven, want ik lees geen fictie die zo dun is. Boeken zoals Who moved my cheese? en One Minute Manager zijn de uitzonderingen. Maar dat tell ik ook niet echt tot fictie.

Haha, Mario, wat grappig en herkenbaar. Ik laat dunne boeken ook meestal bij voorbaat links liggen, met een soort vooroordeel van 'zo'n dun flutboekje, dat kan toch nooit wat zijn'. Overigens doe ik het soms tóch, een dunne lezen. Meestal is het dan van een schrijver van wie ik al meer heb gelezen. Ik wil natuurlijk geen risico nemen. :p

Grappig, ik zou nooit een dik boek kiezen. dat krijg iknooit uit, is mijn redenering.

The Brooklyn Follies van Paul Auster, net 300 pagina's. Ik vond het jammer toen ik het uit had. Het was zo onderhoudend dat ik graag meer had gelezen.

Ik vond IT helemaal niet dik, maar als het verhaal goed is, dan blijf je lezen. Ik hou van dikke boeken

Ik houd meer van de wat dunnere pille. Als een boek me boeit wil ik hem in één keer uitlezen. Een boek van ongeveer 250 bladzijdes lezen lukt me binnen anderhalve dag, zodat mijn andere bezigheden er niet zo onder komen te lijden. Als ik een boek van 1100 bladzijdes in handen heb, heb ik een probleem. Lastiglastiglastig... Eigenlijk zouden ze de ontknoping alvast op de achterflap moeten zetten, dan heb ik dit probleem niet meer. Edit: ik kan mijn probleem natuurlijk ook oplossen door na hoofdstuk één direct door te gaan naar het laatste hoofdstuk, en dan pas vanaf hoofdstuk twee te lezen. :o

1100 pagina's vind ik ook een beetje te dik. Maar als het verhaal me zolang vast kan houden vind ik alles best.

@MichaM Dus als jouw boek uitkomt heeft het een etiket met "uiterste consumptiedatum......" Ik loop juist alle kringloopwinkels af op zoek naar interessante (oude) titels. Maar dat terzijde. Ik maakte vandaag een selectie van de boeken die naar de boot gaan. Als dit weer zo blijft ben ik snel vertrokken. het viel me op dat ik een vorkeur had voor de wat zwaarder uitgevoerde boeken. Een boek van 200 pgs lees ik in een nacht uit. Met 700 wordt het verhaal iets anders. Eigenlijk wilde ik gewoon weten of jullie het bladvulling vinden of dat je zegt "nou ja, het is goed geschreven en het houdt ons bezig."

Het kan natuurlijk zijn dat er boeken zijn die onnodig aangedikt zijn. Ik denk dat je daar echter zo doorheen prikt. Uiterlijk als de gaapfrequentie toeneemt. Een dun boek van King is met zo'n meisje dat in het bos verdwaalt. Het had maar 250 pagina's, maar vanaf pagina 50 had ik het gehad met die koter. Het kon me absoluut niet bekoren hoe dat verhaal afliep. Heb het nooit meer opgepakt. Ik hou sowieso niet zo van die verhalen waar kinderen zich als volwassene gedragen. Daar stoorde ik me bij de verfilming van Cujo aan. Op het einde hoopte ik dat die regisseur zich niet aan het boek zou houden en die bengel kapot gebeten werd door die dolgedraaide Sint Bernhard. Maar ja, het had niet zullen zijn. Ik dwaal van het onderwerp af en laat de indruk achter dat ik iets tegen kinderen heb.... sorry!

Welke uiterlijke consumptiedatum mijn boek zal hebben, mogen de lezers zelf bepalen. Het is echter een feit dat er tegenwoordig andersoortige boeken worden uitgegeven, in andere stijlen, met andere verhaal-typen, dan tien, twintig, vijftig jaar geleden. De markt is veranderd. Misschien dat er op dit moment een tendens is van "snelsnelsnel" en dat uitgevers huiverig zijn voor dikke boeken, omdat de huidige consument die niet wil lezen. Of misschien zit je er wel helemaal naast en worden er nu net zoveel dikke boeken in het Nederlands uitgegeven als in het tijdperk van je voorbeelden. Ik weet het niet. En ik zie jou te weinig aandragen om het wel te kunnen weten. Da's alles. Ik kan ook vier boeken uit een bepaalde kast pakken en me afvragen waarom groote nooit meer met twee oo's wordt geschreven, want dat gebeurde in de boeken van Frederik van Eeden toch ook?

Nou een boek kan voor mij niet gauw te dik zijn. Al zijn er wel boeken waarvan ik wel eens denk dat er stukken bladvulling in zit. Gelukkig zijn de meesten die ik lees wel boeken die mij blijven boeien en waar ik dat gevoel van bladvulling niet bij heb. Het is heerlijk om in zo'n dikke pil weg te kruipen, dunnere boeken noem ik vaak eenhapscrackers, je begint en voor je het weet is het al weer uit. Ook heb ik geregeld dan zo iets van: hier had ik best nog meer van willen lezen hoe dit of dat verder gaat bijvoorbeeld. Het gevoel het is niet echt af.

wat mij betreft ligt het helemaal aan de materie en waarom ik iets wil lezen. En dat kan per periode (lees: gemoed, druk, omstandigheid etc) verschillen.

IK denk dat het ook aan de soort uitgever ligt. De Giphart en van Rooyen-boeken, zoals ik ze noem. lekker snel, voor een bepaald (lees: jong) publiek dat gewend is aan snel vermaak. Mailen en sms'en, De Pers of Metro als krant en vooral niet teveel lezen. Maar voor mij is de hoeveelheid pagina's niet relevant. Ik denk dat een uitgever, die een briljant manuscript krijgt van 1100 pagina's, daar ook niet moeilijk over zal doen. Een middelmatig manuscript van dezelfde omvang zal, terecht, wat meer commentaar opleveren.

Ik heb begrepen dat Nederlanders heel kaal schrijven. Ook dat kan zorgen voor dunnere boeken. Geef mij maar een dikke pil. Ook al moet ik eerlijk bekennen dat nu ik zelf zo druk ben met schrijven dit zwaar ten koste gaat van mijn lezen. Ik had altijd tekort aan leesvoer, nu heb ik zeker vijftig boeken van de boeken die mensen voor me achterlaten nog niet gelezen.

Misschien ben ik ook meer voor het snellere vermaak. Ik vind het fijn om door een boek heengetrokken te worden. Als het saai wordt, leg ik het weg. Ik ben wel eens van mening dat een boek van 350 pagina's dat ik net uit heb, ook in 250 pagina's geschreven had kunnen worden. Ik vind die 100 extra bladzijdes dan jammer. Ik voel me nu een enorme barbaar, maar het is niet anders... Overigens heb ik begrepen dat de meeste bestsellers de wat dikkere boeken zijn, geen 1100 blz, maar ook geen eenhapscrackers. Dus het meerendeel van lezend Nederland denkt er blijkbaar anders over dan ik.

Ik ben erg van het kale schrijven. Geen woord teveel. Geen tell, maar show. Elk woord telt, doet ertoe.

Voor mij telt alleen het verhaal. Sommige verhalen zijn langer dan anderen. Als een boek dik is, betekend dit niet per definitie dat er aangedikt werd. Dat is hetzelfde als met films. Kort Titanic in op 90 minuten en er blijft niks van over. Kink Kong van Jackson is een uitzondering. Haal er dat gezever met die kapitein en die jongen eruit en het komt de film ten goede, al blijft het dan alsnog een lange film. Once upon a time in America werd Sergio Leone fatal. Nadat de studio's er een ingekorte versie van had gemaakt (inhoud gewoon weggeknipt), kreeg Leone hart problemen, waaraan hij later zou overlijden. Aan de andere kant betekend een dun boek natuurlijk ook niet dat de inhoud niet deugd. Als ik zoiets lees dan gaat het echter zelden om fictie.

(Hoewel ik meer houd van overvloedig schrijven, al is het niet nodig, gaat daar het onderwerp niet over.) Ik vind dunne boeken wat handbaarder, maar het gaat om het verhaal. Voor Maatschappijleer las ik "Engelen van het Duister" (Jan Siebelink). Het leek me leuk, omdat ik zijn naam kende - 't ligt iets gecompliceerder, maar dat doet er niet toe -, maar ik weet verder niet wat me bezielde. Niet per se heel lang (300 à 400 pagina's?), maar het was zó saai.. :eek: Dat duurde dan ook vrij lang, om 't uit te krijgen.

Dus net zoals dat van SK, waar ik na pagina 50 niet verder heb gelezen. Onder de 200 pagina's hang ik er een 'je' achter boek. Als vuistregel geldt: als ik iets dun wil lezen, dan haal ik de Nee-nee-stikker van de brievenbus, hahaha. <---die kon ik niet laten liggen.