Inspringen en witregels zijn twee verschillende dingen.

Alinea's maken vind ik best moeilijk. Waar houdt het onderwerp nu op en wanneer mag ik een iets hardere 'las' maken?

Mara, Ik maak een andere allinea meestal als het perspectief of het onderwerp verandert. Of dat correct is weet ik niet, maar ik vind het voor mijzelf altijd zo duidelijk.

Inspringen met tabs. Dan staat het begin van de nieuwe zin altijd op de goede plaats. Wanneer? In dialogen. Als een nieuw iemand iets zegt of als er een adempauze te verwachten is, dus een ietsiepietsie kleine wending in het verhaal. Witregel als er een wezenlijke wending te melden valt: een tijds- of plaats- of persoonsoverbrugging. Zo doe ik het. Maar of dat correct en volgens de regels is? En is dit eigenlijk wel een duidelijke uitleg? Heeft Renkema daar geen regels voor? Zjors? (Ik heb dat boek nog steeds niet). Wat is een 'las', Mara?

Witregels als ik dingen voor het beeldscherm schrijf of als er een heel nieuw stuk komt (tijdssprong, perspectiefwisseling). Anders begin ik gewoon op een nieuwe regel, inspringen zit in de opmaak dus dat gaat vanzelf.

Een 'las' zit in kinderboeken. Dat zijn de overgangen van het ene naar het andere stuk. Je mag voor de jongere kinderen geen 'harde las' maken, wel een 'zachte.' Een 'harde las' kan weer wel voor vanaf 12 of 15 jaar, weetjewel. Abrupt een nieuwe zin beginnen om het schokeffect extra aan te zetten. Cryptische cliffhangers ... etc.

Zelfde als wonderer. Maar wanneer ik op enter druk gaat meer op gevoel.

Ik denk ook dat het een kwestie van gevoel is.

Een nieuwe alinea begint bij mij op een nieuwe regel, dus na een harde return. Als er een tijdssprong in het verhaal is, plaats ik een witregel. Ik las onlangs een kinderboek dat gebrukk maakt van tabs, zoals marriejeanne beschrijft. Bij mijn weten zijn witregels in ieder geval niet bedoeld om voor elke nieuwe alinea te gebruiken, dan zou je veel te veel witregels krijgen.

Rietje, op internet kun je antwoorden op dit soort vragen vinden. Ik heb het voor jou gekopieerd, maar probeer het zelf de volgende keer ook eens? :) Een ALINEA is een taalkundige en typografische term. Het staat voor de kleinste inhoudelijke 'container' binnen de hiërarchie van een tekst. Een alinea bestaat uit een reeks zinnen die inhoudelijk een deelonderwerp (of eerder een deel van een deelonderwerp) bevatten. Meerdere alinea's vormen samen inhoudelijk bijvoorbeeld een paragraaf (of een kort hoofdstuk). Een alineatekst begint altijd op een nieuwe regel. Meestal herkent men een alinea (visueel) aan de kortere laatste regel ervan (de staartregel). Soms gebruikt men extra typografische 'herkenningsmiddelen', zoals een inspringing van de eerste regel of een witregel (een lege regel) voorafgaand aan de alinea. Het inspringen van de eerste regel komt vaak voor in boeken, brieven en kranten. Het laten voorafgaan door een lege regel komt meer voor op beeldschermen. Een combinatie van beide is ook een optie. Een WITREGEL (in computertermen ook wel lege regel genoemd) is een regel in een tekst waar niet is geschreven of gedrukt. Witregels worden gebruikt om een tekst in kleinere stukken in te delen en daardoor leesbaarder en/of overzichtelijker te maken. Te veel of onoordeelkundig aangebrachte witregels kunnen echter een warrige bladspiegel opleveren en de lezer afleiden. In de literatuur, met name in gedichten, zijn witregels van belang om de verschillende onderdelen van elkaar te scheiden.

Misschien wat te laat, maar toch nog mijn "ervaringen": Ik doe 't eigenlijk allebei wel, als meerdere alinea's nog hetzelfde beschrijven, dan spring ik wat in (instellingen met Word) en als zo'n groepje alinea's afgerond is, dan sla ik een regel over (een witregel, dus).

met deze vraag zat ik dus ook, tot aan vandaag. ik ga dus gewoon inspringen gebruiken en bij als de hoofdpersoon iets gaat lezen of een tijdsprong een witregel