Wat je schrijft is nep Proza is altijd artificieel, een geconstrueerde werkelijkheid. Als je de werkelijkheid gaat beschrijven, is het boek onleesbaar. Er zijn dan vele zijpaden, dingen zonder clou, etc. Veel herhalingen, lange uitweidingen. Dat werkt niet, ze hebben geen functie in een verhaal. Ook dialogen moet je niet weergeven zoals in de realiteit. Sebes en zijn vakgenoten moeten vaak ellenlange beschrijvingen (uiterlijk, handel en wandel, interieur, exterieur) doorploegen. De fantasie vult het wel in, dus laat het. Als je toch waarheidsgetrouw wilt schrijven, blijft het nog steeds een benadering. Als je literatuur wilt schrijven, moet je bewust je materiaal bewerken. Dat is ook zij non-fictie: je doet de waarheid (on)bewust geweld aan. Elke auteur romantiseert.

Weinig aan toe te voegen, behalve dat romantiseren of verfraaien niet per definitie nep hoeft te zijn. Het is toch echt geschreven, en het geschrevene kan nu eenmaal niet uit zichzelf metamorfoseren - wat me op de gedachte brengt dat de werkelijkheid dat uit zichzelf ook niet kan. Dan zou de werkelijkheid ook nep zijn, en misschien is dat ook zo. Ik moet oppassen met die Sebes; straks brengt hij me nog op ideeën. :!: :)

Iedereen heeft zijn eigen werkelijkheid.

Vandaag een ingezonden brief in Het betoog met een eigen tip: lees de tips van Sebes en doe precies het tegenovergestelde.