'Eindelijk', zou het onderwerp zijn, maar dat geldt voor zoveel dingen die na een jaar zwoegen dan toch in orde komen. Nee, 'nu al' is optimistischer, en heeft daarom meer betekenis. Nu al ben ik 56, of toch maar pas. Er is nog tijd 'oude' vertelsels op te diepen en te laten lezen door wie het wil. Er is nog tijd om te verzinnen, personen tot leven te brengen. Het geschrijf is bijna zo oud als ikzelf, met aftrek van de jaren dat ik nog niet kon schrijven. De schoolkrant kwam, de opstellen kwamen. De verhalen kwamen. Doelgerichte rubrieken kwamen. De schrijversschool (Groningen) kwam. Een voorleessessie in de bibliotheek te Groningen kwam. Maar verder kwam het er niet van. Nu dan? Over mezelf: Gehuwd, moeder en oma. Altijd heb ik gewerkt met (jonge) kinderen, tot voor kort in de jeugdhulpverlening. Daar liggen veel verhalen, maar nu zorgen de kleinkinderen weer voor vertelstof. Ik ben een allochtone Drent, opgegroeid op het Friese platteland. Nog woon ik op het platteland, in de 'Kop van Drenthe'. Voor inspiratie hoef ik maar uit het raam te kijken of 's ochtends naar het Grote Vogelochtendkoor te luisteren. Gerritje is de voornaam van een voorouder met achternaam Hoogenberg. Zij bracht de voornaam in de stamboom van moeder's kant. Na flink wat generaties kreeg ook ik deze voornaam, al is mijn roepnaam een andere. Als Gerritje Hoogenberg maak ik graag kennis met u allen. Het is er een mooie dag voor, vandaag.