De nieuwe taalziekte: Het meisje die.

Maar dát is dialect en in de spreektaal dus ook niet fout. Hier in Steenwijk hoor je dit heel veel hoor, als verleden tijd van kennen. Als je het schrijft, dan is het wel fout, maar ik vind niet dat je dialect in spreektaal moet corrigeren.

Bij nader inzien vind ik het ook een vreemde trend om dingen die iemand opvallen, c.q. niet aanstaan, te betitelen als een ziekte. Want dan hoort er een diagnose bij, een behandeling én die moet gedekt worden door de verzekering - met eigen risico. Misschien is dat in crisis. Of in het nauw. Of wordt met uitsterven bedreigd. Opgeslokt door de realiteit. Veronachtzaamd. Glipt uit onze monden en van de toetsen. Whatever. Maar ziek. Daar versta ik iets anders onder.

Mensen die zeggen 'Ik kan jou'. Zo zei een supervisor op mijn bijbaantje ooit eens tegen een nieuwe collega (over mij): 'Oh, en dat is Anja, maar die kon ik al.' waarop ik doodleuk zei: 'KEN ik al. Je kan me toch helemaal niet? Je kent me.' (ik had hem een beetje voor schut gezet op de werkvloer, oeps)

Maar dát is dialect en in de spreektaal dus ook niet fout. Hier in Steenwijk hoor je dit heel veel hoor, als verleden tijd van kennen. Als je het schrijft, dan is het wel fout, maar ik vind niet dat je dialect in spreektaal moet corrigeren. En voor - sorry, ik heb nu geqoute dus zie niet alle posts meer - degene die zich af vroeg hoe de regel precies gaat.. Als je niet zeker weet of je dat of die moet gebruiken als verwijswoord, moet je dat voor het woord zeggen. Dus: Dat meisje = het meisje dat Die jongen = de jongen die. Snappie-vous? ;)

Zo, ik ben hier duidelijk gepassioneerd over :confused:

Oké, maar hoe zit het dan met bijvoorbeeld "hullie"? Dat is een verbastering van "hun", volgens mij, of een combinatie van jullie en hun, ik weet het niet helemaal. Ik hoor het mijn oom vaak zeggen. Zou je dat ook spreektaal noemen? Ik vind het moeilijk te begrijpen, voor iemand die niet zo spreekt. En waar het vandaan komt weet ik ook niet :P

Oké, maar hoe zit het dan met bijvoorbeeld "hullie"? Dat is een verbastering van "hun", volgens mij, of een combinatie van jullie en hun, ik weet het niet helemaal. Ik hoor het mijn oom vaak zeggen. Zou je dat ook spreektaal noemen? Ik vind het moeilijk te begrijpen, voor iemand die niet zo spreekt. En waar het vandaan komt weet ik ook niet :P

Da's Rotterdams, hullie en zullie (hoewel ik op de Wikipedia lees dat het ook Brabants zou zijn). Overigens was er een tijd dat dat correct Nederlands was, schijnt. Ik denk dat de betekenis van hullie en zullie verloren gaat in die vertaling. Voor mij "voelt" hullie aan als "zij" (meervoud dus), maar dan dichtbij, binnen de eigen groep, en zullie als "zij" (meervoud) buiten de eigen groep.

Zo, ik ben hier duidelijk gepassioneerd over :confused:

Dat siert je, Alicc. Wanhoop niet. Ik ben een fan, weet je nog? Ik heb niet voor niks een standbeeld. Ik blijf mijn rug recht houden en naast je staan (beter dan er achter, tenzij de aanval van achteren komt). Tja is ook zo'n ik-houd-mijn-rug-recht-type. Ik heb het van haar afgekeken.

En dan hebben we het nog niet eens over: ik zech en ik lech. wat een peg. aan: me tas en hij wilT het niet

En dan hebben we het nog niet eens over: ik zech en ik lech. wat een peg. aan: me tas en hij wilT het niet

Hij wil het niet. Hij wilt het niet. Allebei goed. Correctie: je hebt gelijk. Verwarrend werkwoord. Met 'je' is het wel toegestaan het met een t te schrijven, heb ik zojuist begrepen.

Jeetje Déesse, ik hoop niet dat je alle posts hebt gelezen, wat een werk.

Oké, maar hoe zit het dan met bijvoorbeeld "hullie"? Dat is een verbastering van "hun", volgens mij, of een combinatie van jullie en hun, ik weet het niet helemaal. Ik hoor het mijn oom vaak zeggen. Zou je dat ook spreektaal noemen? Ik vind het moeilijk te begrijpen, voor iemand die niet zo spreekt. En waar het vandaan komt weet ik ook niet :P

Da's Rotterdams, hullie en zullie (hoewel ik op de Wikipedia lees dat het ook Brabants zou zijn). Overigens was er een tijd dat dat correct Nederlands was, schijnt. Ik denk dat de betekenis van hullie en zullie verloren gaat in die vertaling. Voor mij "voelt" hullie aan als "zij" (meervoud dus), maar dan dichtbij, binnen de eigen groep, en zullie als "zij" (meervoud) buiten de eigen groep.

Hullie/zullie dat zei mijn oma.Geboren Rotterdamse. Het betekent allebei zij. Hullie van hiernaast. Hullie van de gemeente. Zullie waren geweest. Net even telefoontje gepleegd en aan de bron gevraagd: mijn moedert. Ik citeer: Het was spreektaal. Ze wisten best hoe het hoorde (als het echt moest, bijv. in gesprek met een instantie dan werd het hen, hun) maar ze spraken zo onder elkaar. Niets te maken met onderscheid, zo ver werd niet gedacht. luiheid, maar ook is in dialect spreken 'met ons eigen zijn'. Onder elkaar. Nog een paar zo even snel Wordt er gerope! (staat er iemand aan de deur) horie dat Arepels lauwelier Appelesiene Benne legge je ken het niet! ik kan die man niet. Hier moest ik echt heel hard om lachen: Mijn moeder zei dat mijn opa (Rotterdamse havenarbeider) vaak voorlas. Uit de krant bijvoorbeeld. Als hij dan een woord tegenkwam dat hij zo gauw niet kon uitspreken omdat hij het niet kende, zei hij ... 'moeilijk woord' ... en las weer verder. Niemand vond dat raar. :-) Edit: Dialect hullie/zullie is dus iets anders dan het onderwerp van de openingspost.: die in plaats van dat. Toch weer een beetje on-topic.

Wat erger ik me aan hun zeiden. Johan Cruyff heeft dit in het leven geroepen, evenals je heb. Moeten we dit klakkeloos overnemen omdat hij een goede voetballer was? Een voetballer, geen Neerlandicus. En elke stommeling neemt het over. Zullie wilden. Het verschil niet weten tussen kennen en kunnen. Ik heb de wijsheid niet in pacht en maak uiteraard ook fouten, maar dit gaat wel erg ver. Verkeerde woorden overnemen van iemand omdat die toevallig bekend was/is? Kunnen we zelf ook nog denken?

En word je door iets overmand of overspoeld, dan komt er een tsunami op je af. Nee, niet letterlijk Thérèse. ;) Het verkeerd gebruik van die en dat neemt epidemische vormen aan. Er bestaat helaas geen medicijn tegen.

[...]Over dat laatste heeft een oud-docent (Neerlandicus en classicus) van me trouwens eens gezegd dat men verwacht dat er uiteindelijk nog maar één lidwoord zal overblijven. Raar idee.

Aan de ene kant ben ik het eens met vrijwel alle voorgaande commentaren. Veel veranderingen doen onaangenaam aan en stuiten de ware taalliefhebber tegen de borst. Aan de andere kant: taal leeft, taal groeit, taal verandert. Pak maar eens een boek uit de jaren vijftig of zestig en verbaas je over het archaïsch aandoende taalgebruik. Ik roep al een jaar of vijf dat het onzijdige geslacht aan het verdwijnen is. Paar maanden geleden: een artikel in Onze taal over het verdwijnen van het onzijdige lidwoord in jongerentaal. Het gaat gewoon gebeuren, of we het willen of niet. We kunnen zo hard roepen als we willen, maar we proberen een tsunami tegen te houden met een bergje zand op het strand. Kansloos. Maar. Er is niets of niemand die ons tegenhoudt om mooi, correct Nederlands te gebruiken in onze schrijfsels. En daar ligt een deel van onze beroepseer. Al raast de storm van de taalverandering om ons heen, wij houden dapper stand. En dat blijven we doen, totdat ook wij tot de archaïsche taalgebruikers behoren. Maar dat deert ons niet. Want daar zijn we juist trots op, op onze kennis en beheersing van het Nederlands dat werd gesproken in de jaren '10 van de 21e eeuw. Wij weten het namelijk beter - en dat is niet sarcastisch bedoeld. Geen zorgen, gewoon schrijven zoals je altijd al deed.