In mijn verhaal is er iets gebeurd in het verleden waar 4 personen weet van hebben, de hp en 3 personages, van wie ik er 2 in het verhaal zou willen opvoeren. De hp vertelt natuurlijk zijn versie van de waarheid. Om een genuanceerder beeld neer te zetten van wat er is gebeurd is het belangrijk dat de anderen hun versie van het verhaal vertellen. Dat doen ze niet tegenover de hp, want iedereen heeft zo z'n redenen om het geheim te houden. De belangrijkste verhaallijn werkt heel goed in de ik-vorm. Ik ben alleen niet overtuigd van de andere personages. 'Hij' voelt een beetje gekunsteld aan, maar dat zou ook goed kunnen komen doordat ik niet helemaal los ben van de ik-vorm. 3 keer ik vind ik ook wel wat, ik denk wel dat ik ze allemaal een eigen stem kan geven, maar wat betekent dat voor de belangrijkste ik?

Als het om twee perspectieven gaat, denk ik dat je de ene wel vanuit 'ik' en de ander vanuit 'hij' kan schrijven, maar met drie perspectieven zou ik dat niet zo snel doen. Alle drie 'ik', of alle drie 'hij', lijkt me beter.

Ik vind het nog een beetje lastig. Misschien moet ik dit oplossen nadat ik het manuscript een tijdje heb laten liggen. Ik vul het voor nu gewoon maar even in met de scènes die ik nog mis, dan kan ik later nog eens kijken hoe ik dit heb beste kan laten werken.

@Kiksgreggel Nav Lisa's topic (http://www.schrijvenonline.org/forum/112997#comme…) bedenk ik opeens dat mijn aarzeling bij jouw vraag ligt in het idee dat ik krijg dat er 1 hp is, en dan nog een ander perspectief. Bij Angel (LA Weatherly) en Een wereld zonder hemel (Veronica Rossi) werkt de perspectiefwissel, bij Erken mij (Esther Verhoef) werkte het voor mij niet, omdat het tweede karakter maar zeer summier aan het woord kwam. Het was net of het er niet echt bij hoorde. Wilde ik je nog even meegeven. Verder gewoon laten liggen en wachten, goed besluit!

Ik las laatst een boek (Noor van Lisette van de Heg) waarin twee ik-perspectieven voorkomen, en dat kwam heel duidelijk doordat er boven elk hoofdstuk de naam van het op-dat-moment-het-ik-personage stond. Is zoiets misschien voor je Kiksgreggel?

Toen ik (een jaar of zes geleden) begon met schrijven, kon ik me er om de een of andere reden absoluut niet toe zetten om iets vanuit een ikperspectief te schrijven. Als ik het toch probeerde, blokkeerde ik gewoon. Maar zonder er echt bij stilgestaan te hebben, schreef ik laatst voor een wedstrijd eensklaps 'volautomatisch' een verhaal vanuit een consequent ikperspectief. Sterker nog, ik had achteraf het gevoel dat het gewoon niet anders had gekund. Een ikperspectief heb ik nooit samen met een personaal perspectief gebruikt. Of dat wel kan? Die vraag lijkt me alleen te beantwoorden als je het betreffende verhaal heel goed gelezen hebt. Ook hierin zullen er geen altijdgeldende regels bestaan.

De optie van meerdere ikken houd ik ook nog open, Waus.

Ik schrijf mijn fantasyverhaal in het personaal perspectief van enkele HPs, maar ik ben nog op zoek naar de vorm waarin ik switch tussen de personages. Nu kwam ik op het idee om een soort dagboekfragmenten aan het begin van elk hoofdstuk te plaatsen, in ik-perspectief dus. Waarmee je dus duidelijk maakt met welk personage je te maken hebt als lezer EN je de lezer wat intiemere gedachten mee kunt geven. Wat denken jullie, zou dit werken? Of werkt het juist verwarrend/vervreemdend? En kennen jullie wellicht boeken waarin dit al gebeurt?

Als je het goed doet, dan werkt het wel (zoals met bijna alles). Dagboekfragmenten doen het nou eenmaal beter in de ik-vorm. Je moet dan wel goed duidelijk maken dat het steeds om een ander dagboekfragment van een ander personage gaat. Dat kan met een naam boven het hoofdstuk, maar ook in de toon van de tekst. Maar intiemere gedachten kunnen ook wel in de personaalvorm, hoor. Dat zie je heel vaak.