Na mijn debuut in juli dit jaar(autobiografie) heb ik de smaak te pakken gekregen en ben ik nu begonnen aan een fictie. Het verhaal heb ik rond, en redelijk gedetailleerd in een schema. Punt is nu: op welk moment spring je in het verhaal. Om e.e.a. concreter te maken: er zijn twee verhaallijnen. De gebeurtenissen die ertoe doen, beslaan een periode van zo’n anderhalf jaar, maar de climax, de plot, (waarbij beide verhalen bij elkaar komen) voltrekt zich in de laatste 3 weken. In die periode volgen de gebeurtenissen elkaar snel op. De HP van de belangrijkste verhaallijn heeft zich in de voorgaande anderhalf jaar ontwikkeld van een angstig onzeker personage tot een jongen met zelfvertrouwen, voornamelijk vanwege het feit dat door bepaalde omstandigheden de relatie met zijn oudere broer, waarvoor hij vroeger altijd bang was, aanmerkelijk is verbeterd. De HP voelt zich volledig geaccepteerd. Echter in de laatste 3 weken komt de HP erachter dat hij gruwelijk door zijn broer is bedrogen, en dat de verhoudingen in feite helemaal niet veranderd zijn.Met alle ellende van dien. Ik voel er het meest voor om het boek te laten beginnen zo’n 4 weken voor het eind. Op dat moment lijkt het allemaal koek en ei. Maar dat houdt wel in dat ik nogal veel gebruik moet maken van flashbacks. De boeken die ik over het schrijven heb gelezen zijn daar wat vaag over. Zo adviseert James N.Frey (‘Zo schrijf je een verdomd goede roman’) om flashbacks zoveel mogelijk te beperken. Anderen zijn er wat minder duidelijk over. René Appel geeft wat summier aan dat flashbacks erg goed kunnen werken, terwijl Jan Brokken (‘De wil en de weg’) daar weinig over zegt. Zelf vermoed ik dat het advies van James N.Frey achterhaald is. Als je bijvoorbeeld kijkt naar Arnon Grunberg (‘Tirza’), dan zie je dat er kwistig gestrooid wordt met flasbacks. Ben heel erg benieuwd wat jullie daarvan vinden.