Oh, dank je voor de tip. Ik heb net het inkijkexemplaar bekeken, en daar wordt vanuit de ik-vorm geschreven. Zelf schrijf ik meer vanuit de objectieve waarnemer die alle stemmen en alle gedachten kan horen en beschrijven. Dat had ik er dus wel even bij mogen zeggen.

Hoi Debutant, Dank je voor je reactie, ik was zelf ook al een beetje tot die conclusie gekomen. Interessant onderwerp dat DIS, in principe heeft mijn HP dat ook als diagnose gekregen. Ik ben op dit moment in contact met iemand die in het echte leven DIS heeft, alleen de communicatie hiermee loopt nog wat stroef. Wel leuk voor de research in ieder geval. Bedankt voor je tip over het gewoon uitwerken van de gesprekken. Ik hoop dat anderen ook nog met wat tips komen.

Mooie tips lieve mensen, enorm bedankt.

Als je wel meerdere stemmen wil die met elkaar in gesprek gaan in iemands hoofd, heb je het eerder over schizofrenie. Kijk nog even goed naar het verschil. Je hebt zeker een interessant uitgangspunt voor een verhaal, maar het zou zonde zijn als je nu veel tijd steekt in het uitwerken van iets wat niet klopt.

Dank je voor de tip. Ik heb zelf een aantal jaren lang onderzoek gedaan naar dit onderwerp en heb zelfs een tijdje een DIS-forum gedraaid om van heel dichtbij personen met Borderline, DIS en MPS te kunnen volgen. Zonder al te veel te verklappen over mijn boek, kan ik aangeven dat ik met name de angsten, de onduidelijkheden, de verwarring en de machteloosheid beschrijf. De conclusie of het nu echt DIS is of iets anders laat ik aan de lezer over.

Wat leuk dat je er zo veel mee bezig bent geweest. Eerder schreef je ook dat je in contact was gekomen met iemand die DIS heeft. Ik ben heel benieuwd wat hij je nog allemaal kan vertellen! Hoe waren je ervaringen op dat forum?

In het algemeen waren de contacten best heftig. De meesten personen zijn psychisch gewoon echt beschadigd, vaak door een trauma dat op jonge leeftijd veroorzaakt is. Om heel eerlijk te zijn was het een fantastische manier om research te doen voor mijn boek, maar sommige onderwerpen blijven je wel bij. Ik heb echt letterlijk meerdere malen tranen in mijn ogen gekregen van de verhalen die ik las. Komt waarschijnlijk ook door mijn aanpak, op het internet kan je iedereen zijn. In principe speelde ik bepaalde delen van mijn HP, waarbij ik(als mijn HP) mijn eigen gevoelens probeerde te beschrijven om daar de reacties op te peilen. Toen bleek dat lotgenoten toch sneller naar elkaar trekken dan verwacht en in een korte periode had ik een vertrouwensband opgebouwd. Omdat ik bang was dat het deze personen nog meer zou beschadigen, heb ik nooit verteld wie ik echt was. Een andere emotie die ik onderzocht was een meisje(HP) dat tijdens deze DIS-periode in aanraking kwam met een huisgenote. Haar alter begon gevoelens te tonen voor deze huisgenote terwijl zijzelf enorm begon te twijfelen over haar seksualiteit. Deze fase uit mijn boek heb ik beschreven in het forum Expreszo en ook daar kreeg ik erg veel volgers. Uiteindelijk heb ik met één meisje daar een hele leuke band opgebouwd en verteld wie ik was. Ze vond het erg leuk om een deel uit te maken van mijn boek, we hebben elkaar ontmoet, vorig jaar was ik op haar huwelijk, waar ze getrouwd is met een hele mooie andere vrouw en momenteel is ze meelezer geworden van mijn verhaal. Mijn ervaring is dat het echt heel diep inleven in je karakters ook je eigen karakter meer vorm geeft. Je leert er enorm veel van.

In haar boek De 147 personen die ik ben, beschrijft Liz Bijnsdorp veel gesprekken tussen alters en ook de strijd die ze onderling voeren. Een heel interessant boek, ik weet alleen niet of het nog te koop is. Laartje, kun je degene met wie je contact hebt niet een poging laten doen om zo'n dialoog schriftelijk weer te geven? Dan krijg je iig een goed inzicht in hoe iemand een gesprek ervaart.

Rara wat er vandaag op mijn deurmat lag :) Ik ben blij, zo blij, zo blij. Dank je voor de tip, het boek ziet er leuk uit. En wat betreft dat contact, ik ben bezig met een hele leuke lead. Een vriend van mij blijkt te werken als hoofdverpleger binnen de psychiatrische zorg. Hij behandeld daar lichamelijke problemen bij personen met geestelijke afwijkingen. Bijvoorbeeld of iemand goed zal herstellen van een beenbreuk, terwijl de persoon MPS heeft. Mijn verhaal heb ik in hoofdlijnen toegelicht en hij was erg benieuwd. Hij gaat nu kijken wat de mogelijkheden zijn tot een keer interviews, dat zou wel heel erg leuk zijn. Mijn eigen contacten met de personen verliepen tot nu toe met name per mail, maar los van een goed horend oor te bieden, vond ik het moeilijk om hier informatie uit te vissen. Het zijn toch delicate gevallen, vaak flink beschadigd.

Goed bezig, Laartje :) Misschien is het boek Sybil van Flora Rheta Schreiber ook iets voor je.

Die heb ik ook sinds een weekje hier liggen. Ben maar een kleine bibliotheek aan het aanleggen als research :)

Gaat het niet een beetje te ver, om je voor te doen als een meervoudige persoonlijkheid maar het in werkelijkheid niet zijn? Ik heb ook met dat idee gespeeld als research, maar om die echte meervoudige persoonlijkheden dan te bedriegen door te doen alsof ik er ook een ben, dat kon ik niet.

Ja, uiteindelijk ging het ook te ver. Het begon als een grapje, ik wilde 'een spoor' achterlaten op het internet met vragen die ik vanuit mijn hoofdpersoon stelde. Reden: als iemand ooit gaat zoeken, dan bestaat mijn hoofdpersoon echt en volgt de vraag in hoeverre het verhaal echt is of verzonnen. Wat ik niet had verwacht, of waar ik eigenlijk gewoon helemaal niet over nadacht toen, was wat dit teweeg zou brengen. Tegelijkertijd bevestigd dit een tweede onderwerp in mijn boek 'op het internet kan je iedereen zijn'. Om die gedachte te testen, moet je het spel ook echt een keer gespeeld hebben. Nog een laatste gedachte, ik merk dat het heel diep uitdenken van karakters een aparte werking heeft op mijn eigen gedachtengang. Ik kan nu ergens lopen en denken 'hoe zou mijn hoofdpersoon denken over deze situatie?' of 'Daar zou zij meteen een antwoord op klaar hebben'. Kortom, hoe stom het misschien klinkt, voor mij bestaat deze hoofdpersoon bijna echt. Ik begrijp haar gedachten, weet hoe ze zou reageren... en dat alles omdat ik haar zelf heb geschapen in mijn gedachten. Ze woont daar al bijna 7 jaar :) Mja, misschien ga ik dus ver met het uitwerken van karakters.