Hoofdpersoon met meerdere persoonlijkheden

Iemand op dit forum heeft een boek gepubliceerd waarin de hoofdpersoon meerdere persoonlijkheden heeft. Svea Ersson heet ze (op dit forum noemt ze zich Debutant), en het boek heet Alleen Eva.

Oh, dank je voor de tip. Ik heb net het inkijkexemplaar bekeken, en daar wordt vanuit de ik-vorm geschreven. Zelf schrijf ik meer vanuit de objectieve waarnemer die alle stemmen en alle gedachten kan horen en beschrijven. Dat had ik er dus wel even bij mogen zeggen.

Ik denk niet dat je veel aan mijn boek hebt, Laartje. Bij mij is vrijwel alleen Eva aan het woord. Alleen tijdens twee korte therapeutische sessies krijgen haar alters een stem. Er is nog wel iemand anders op dit forum bezig met een boek waarin de HP DIS heeft, maar ik weet niet vanuit welk perspectief hij schrijft. Ik denk dat je er bijna niet aan ontkomt om te vermelden wie wat zegt als het een dialoog tussen meerdere personen betreft. In feite maakt het wat techniek betreft niet uit of het echte mensen zijn die met elkaar praten of dat het gesprek zich in het hoofd van je HP afspeelt.

Hoi Debutant, Dank je voor je reactie, ik was zelf ook al een beetje tot die conclusie gekomen. Interessant onderwerp dat DIS, in principe heeft mijn HP dat ook als diagnose gekregen. Ik ben op dit moment in contact met iemand die in het echte leven DIS heeft, alleen de communicatie hiermee loopt nog wat stroef. Wel leuk voor de research in ieder geval. Bedankt voor je tip over het gewoon uitwerken van de gesprekken. Ik hoop dat anderen ook nog met wat tips komen.

In Morgenrood/Breaking Dawn van Stephenie Meyer praten weerwolven via gedachten met elkaar. Dat is zo weergeven: Niet nu. Jawel, we moeten nu praten. Nee, puntjepuntje heeft gelijk. We moeten dit een andere keer doen. Eens met de andere twee. Oké, dan doen we het wel een andere keer. Persoonlijk vind ik dat heel erg onduidelijk, maar goed, dat hele boek is onduidelijk. :P Ik zou het, zoals debutant al zegt, schrijven als een gewoon gesprek. Alsof meerdere personages met elkaar praten. Ik weet niet of je de persoonlijkheden namen geeft? Zo ja, dan kun je ze in het principe als verschillende personages die met elkaar in gesprek zijn behandelen.

'Nee, dat gaan we niet doen. Ik wil dat niet.' Dat is Thea, zij is altijd dwars. 'Wel! Ik wil dat wel.' Theo schreeuwt dwars door Thea heen. 'Ik ben de oudste, ik mag het zeggen.' Ook Maarten bemoeit zich er nu mee, maar Thea geeft het niet op: 'Ik zei nee.' Als je een alwetende verteller hebt, kun je een dialoog ook op deze manier weergeven.

Het boek van Sybill misschien? Meisje met meerdere persoonlijkheden. Ook al voelt de hp het niet als chaotisch, voor de lezer is het dat wel snel. Een dialoog wordt al snel 'druk"'. Eens met debutant. Vanuit het Godperspectief of alwetende kan je duidelijkheid scheppen wie er 'aanwezig' zijn.

Mooie tips lieve mensen, enorm bedankt.

Ik denk dat als je niet in ik-perspectief schrijft, je er niet aan ontkomt om telkens 'zei hij/zij' te schrijven. In mijn ms speelt een keer precies zo'n dialoog als jij beschrijft ;) en daar heb ik dat zo opgelost (B en C zijn de alters): 'Bla,' zegt A. 'Bla,' zegt B. 'Bla,' zegt C. 'Bla,' zegt A. 'Bla!' B staat op. 'Bla.' 'Bla,' zegt C. 'Bla,' zegt A. 'Bla,' zegt B. En dan niet zo vaak 'zegt A/B/C' maar een actie, zoals 'B staat op'.

Klopt Waus! Dat doe je goed, denk ik. Dan blijft de zorg dat het verhaal niet rommelig overkomt bij de lezer. Ik vind het moeilijk of chaotisch worden als er buiten al die alters nog andere 'echte mensen' meedoen in het gesprek. Dan ben ik als lezer soms de kluts kwijt en weet niet meer wie er Alter en wie er Bijrol, 2e persoon was. Waus jij hebt dat boek van Sybill toch gelezen, of alleen film gezien? Was het zinvol, heeft het je geholpen bij je schrijf?

Misschien kan je dialoogpartners in het hoofd verbinden aan een materieel iets dat het personage altijd op zich draagt, bv een knoop aan een jas die een andere kleur heeft dan de andere knopen, of een gat in een broekzak of in een jas. Dan heb je meer mogelijkheden om de lezer aanknopingspunten te geven want dan kan HP ook iets 'doen', bv met zijn hand in zijn zak gaan om het 'gat' te voelen en dan weet de lezer 'oja, nu komt dat personage aan het woord'. Het kan het voelen aan een oorring zijn, het uithalen van een bepaalde zakdoek, het bevoelen van een voorwerp in een zak, bepaalde tics, of herhaling van lichaamsbewegingen die zich uitsluitend voordoen wanneer een bepaald personage in het voetlicht treedt. Is het ook niet zo dat als één persoonlijkheid 'aan het woord' is, de persoon zelf gekleed is als dat personage, of zelfs anders spreekt, met bijhorende lichaamstaal? De ene persoonlijkheid rookt cigarillo's, de andere persoonlijkheid is vegetariër... ik zeg zomaar iets. Voor de lezer kunnen dit houvasten zijn om gemakkelijker te weten wie nu aan het woord is. Op die manier heb je ook geen 'zuivere' dialoog maar meer mogelijkheden om te kleuren en te variëren. Ik herinner me de Hollywoodproductie : 'The seven faces of Eve' met Joanne Woodward in de hoofdrol, gebaseerd op... Het is een Hollywoordproductie maar ik vermoed dat ze in die film net met hetzelfde probleem opgescheept zaten om de kijker wegwijs te maken.

Is het ook niet zo dat als één persoonlijkheid 'aan het woord' is, de persoon zelf gekleed is als dat personage, of zelfs anders spreekt, met bijhorende lichaamstaal? De ene persoonlijkheid rookt cigarillo's, de andere persoonlijkheid is vegetariër... ik zeg zomaar iets.

Klopt! Even los van de hele kwestie hoe je een dialoog schrijft waarbij iemand ook nog eens stemmen in zijn hoofd heeft, kloppen de kenmerken van DIS zoals Laartje ze gebruikt niet. Bij een meervoudige persoonlijkheidsstoornis (het meest complexe, ernstige niveau van DIS; in minder complexe gevallen is er alleen sprake van geheugenverlies) zijn de verschillende "persoonlijkheden" zich niet van elkaar bewust (in ieder geval de oorspronkelijke persoon niet van het alter ego; andersom soms wel). Dat is ook logisch, anders zou het niet dissociatief zijn. Het alter ego is vaak iemand die de oorspronkelijke persoon niet kan zijn of durft te zijn, met inderdaad zijn eigen trekken, stijl en eigenaardigheden. De stoornis is meestal een manier om met een trauma om te gaan, een afweermechanisme. Stemmen die met elkaar praten in iemands hoofd komen bij deze stoornis dus niet voor. Kijk bijvoorbeeld eens naar Fight Club (zowel het boek als de film). Als je wel meerdere stemmen wil die met elkaar in gesprek gaan in iemands hoofd, heb je het eerder over schizofrenie. Kijk nog even goed naar het verschil. Je hebt zeker een interessant uitgangspunt voor een verhaal, maar het zou zonde zijn als je nu veel tijd steekt in het uitwerken van iets wat niet klopt.

Ik herinner me de Hollywoodproductie : 'The seven faces of Eve' met Joanne Woodward in de hoofdrol,

Kan het zijn dat de film die jij bedoelt "The three faces of Eve" heet? Die film is gebaseerd op een boek van twee psychiaters die in de jaren '50 een vrouw met deze stoornis hebben behandeld en is heel informatief over hoe zo'n stoornis precies werkt.

Jamie, dank je voor de correctie! Het is inderdaad 'drie' en niet 'zeven'. Ik herinner me als persoonlijkheden : de slet, het bange meisje, en.... uiteindelijk kwam er een nieuwe persoonlijkheid op de proppen, de echte Eve. En het was een machtsstrijd tussen de verschillende persoonlijkheden.

@Sgoojur, dank je :)

Waus jij hebt dat boek van Sybill toch gelezen, of alleen film gezien? Was het zinvol, heeft het je geholpen bij je schrijf?

Boek gelezen en film gezien. Vooral die film was handig om te beschrijven hoe het voor buitenstaanders overkomt, die niet weten dat iemand een meervoudige persoonlijkheid is, maar wel zien dat de persoon opeens raar gaat doen.

Als je wel meerdere stemmen wil die met elkaar in gesprek gaan in iemands hoofd, heb je het eerder over schizofrenie.

Maar ook alters kunnen met elkaar in gesprek gaan. Misschien niet bij elke persoon met DIS, dat weet ik niet, maar het is zeker mogelijk.

Als je wel meerdere stemmen wil die met elkaar in gesprek gaan in iemands hoofd, heb je het eerder over schizofrenie. Kijk nog even goed naar het verschil. Je hebt zeker een interessant uitgangspunt voor een verhaal, maar het zou zonde zijn als je nu veel tijd steekt in het uitwerken van iets wat niet klopt.

Dank je voor de tip. Ik heb zelf een aantal jaren lang onderzoek gedaan naar dit onderwerp en heb zelfs een tijdje een DIS-forum gedraaid om van heel dichtbij personen met Borderline, DIS en MPS te kunnen volgen. Zonder al te veel te verklappen over mijn boek, kan ik aangeven dat ik met name de angsten, de onduidelijkheden, de verwarring en de machteloosheid beschrijf. De conclusie of het nu echt DIS is of iets anders laat ik aan de lezer over.

Slim! Een diagnose is natuurlijk maar een label, een soort clustering van gedragingen of gevoelens die vaak samen voorkomen, eenzelfde oorzaak hebben en gevoelig zijn voor dezelfde soort behandeling. Het is een statistiek die het risico met zich meedraagt dat mensen in hokjes belanden terwijl heel veel van wat mensen doen of ervaren helemaal niet op die manier classificeerbaar is. Ik haalde het meer aan omdat het vaak door elkaar wordt gehaald en schrijvers/filmmakers soms op die manier een beeld oproepen dat niet klopt. De oorzaken voor de verschillende stoornissen (DIS of schizofrenie) is ook heel anders, trouwens. Als achtergrondinformatie in een roman is dat zeker belangrijk. Maar de diagnose noemen is helemaal geen must, lijkt me. Ik kan me ook enorm verbazen over boeken waarin een schrijver bijvoorbeeld heel knap en beeldend een depressief personage neerzet, op zo'n manier dat je als lezer echt mee gaat voelen met de wanhoop, lusteloosheid en uitzichtloosheid, waarna er toch nog even expliciet genoemd moet worden dat het personage dus aan een depressie lijdt. Dat vind ik dan zo zonde. Wat leuk dat je er zo veel mee bezig bent geweest. Eerder schreef je ook dat je in contact was gekomen met iemand die DIS heeft. Ik ben heel benieuwd wat hij je nog allemaal kan vertellen! Hoe waren je ervaringen op dat forum?

In haar boek De 147 personen die ik ben, beschrijft Liz Bijnsdorp veel gesprekken tussen alters en ook de strijd die ze onderling voeren. Een heel interessant boek, ik weet alleen niet of het nog te koop is. Laartje, kun je degene met wie je contact hebt niet een poging laten doen om zo'n dialoog schriftelijk weer te geven? Dan krijg je iig een goed inzicht in hoe iemand een gesprek ervaart.

Wat leuk dat je er zo veel mee bezig bent geweest. Eerder schreef je ook dat je in contact was gekomen met iemand die DIS heeft. Ik ben heel benieuwd wat hij je nog allemaal kan vertellen! Hoe waren je ervaringen op dat forum?

In het algemeen waren de contacten best heftig. De meesten personen zijn psychisch gewoon echt beschadigd, vaak door een trauma dat op jonge leeftijd veroorzaakt is. Om heel eerlijk te zijn was het een fantastische manier om research te doen voor mijn boek, maar sommige onderwerpen blijven je wel bij. Ik heb echt letterlijk meerdere malen tranen in mijn ogen gekregen van de verhalen die ik las. Komt waarschijnlijk ook door mijn aanpak, op het internet kan je iedereen zijn. In principe speelde ik bepaalde delen van mijn HP, waarbij ik(als mijn HP) mijn eigen gevoelens probeerde te beschrijven om daar de reacties op te peilen. Toen bleek dat lotgenoten toch sneller naar elkaar trekken dan verwacht en in een korte periode had ik een vertrouwensband opgebouwd. Omdat ik bang was dat het deze personen nog meer zou beschadigen, heb ik nooit verteld wie ik echt was. Een andere emotie die ik onderzocht was een meisje(HP) dat tijdens deze DIS-periode in aanraking kwam met een huisgenote. Haar alter begon gevoelens te tonen voor deze huisgenote terwijl zijzelf enorm begon te twijfelen over haar seksualiteit. Deze fase uit mijn boek heb ik beschreven in het forum Expreszo en ook daar kreeg ik erg veel volgers. Uiteindelijk heb ik met één meisje daar een hele leuke band opgebouwd en verteld wie ik was. Ze vond het erg leuk om een deel uit te maken van mijn boek, we hebben elkaar ontmoet, vorig jaar was ik op haar huwelijk, waar ze getrouwd is met een hele mooie andere vrouw en momenteel is ze meelezer geworden van mijn verhaal. Mijn ervaring is dat het echt heel diep inleven in je karakters ook je eigen karakter meer vorm geeft. Je leert er enorm veel van.

In haar boek De 147 personen die ik ben, beschrijft Liz Bijnsdorp veel gesprekken tussen alters en ook de strijd die ze onderling voeren. Een heel interessant boek, ik weet alleen niet of het nog te koop is. Laartje, kun je degene met wie je contact hebt niet een poging laten doen om zo'n dialoog schriftelijk weer te geven? Dan krijg je iig een goed inzicht in hoe iemand een gesprek ervaart.

Rara wat er vandaag op mijn deurmat lag :) Ik ben blij, zo blij, zo blij. Dank je voor de tip, het boek ziet er leuk uit. En wat betreft dat contact, ik ben bezig met een hele leuke lead. Een vriend van mij blijkt te werken als hoofdverpleger binnen de psychiatrische zorg. Hij behandeld daar lichamelijke problemen bij personen met geestelijke afwijkingen. Bijvoorbeeld of iemand goed zal herstellen van een beenbreuk, terwijl de persoon MPS heeft. Mijn verhaal heb ik in hoofdlijnen toegelicht en hij was erg benieuwd. Hij gaat nu kijken wat de mogelijkheden zijn tot een keer interviews, dat zou wel heel erg leuk zijn. Mijn eigen contacten met de personen verliepen tot nu toe met name per mail, maar los van een goed horend oor te bieden, vond ik het moeilijk om hier informatie uit te vissen. Het zijn toch delicate gevallen, vaak flink beschadigd.

Goed bezig, Laartje :) Misschien is het boek Sybil van Flora Rheta Schreiber ook iets voor je.

Of Matt Ruff - Verliefde zielen

Klinkt als een goede manier van research doen Laartje, je brengt me op een idee. Ik ga ook eens op zoek naar fora voor mensen met een psychiatrische stoornis. Zelf ben ik namelijk bezig met het schrijven van een boek waarin de hoofdpersoon schizofreen is. En ongeveer de helft van het boek speelt zich ook af in een psychiatrisch ziekenhuis. Geen makkelijke materie. Dus hoe meer ervaringsverhalen ik lees/hoor, hoe beter.

Gaat het niet een beetje te ver, om je voor te doen als een meervoudige persoonlijkheid maar het in werkelijkheid niet zijn? Ik heb ook met dat idee gespeeld als research, maar om die echte meervoudige persoonlijkheden dan te bedriegen door te doen alsof ik er ook een ben, dat kon ik niet.

Goed bezig, Laartje :) Misschien is het boek Sybil van Flora Rheta Schreiber ook iets voor je.

Die heb ik ook sinds een weekje hier liggen. Ben maar een kleine bibliotheek aan het aanleggen als research :)

Gaat het niet een beetje te ver, om je voor te doen als een meervoudige persoonlijkheid maar het in werkelijkheid niet zijn? Ik heb ook met dat idee gespeeld als research, maar om die echte meervoudige persoonlijkheden dan te bedriegen door te doen alsof ik er ook een ben, dat kon ik niet.

Ja, uiteindelijk ging het ook te ver. Het begon als een grapje, ik wilde 'een spoor' achterlaten op het internet met vragen die ik vanuit mijn hoofdpersoon stelde. Reden: als iemand ooit gaat zoeken, dan bestaat mijn hoofdpersoon echt en volgt de vraag in hoeverre het verhaal echt is of verzonnen. Wat ik niet had verwacht, of waar ik eigenlijk gewoon helemaal niet over nadacht toen, was wat dit teweeg zou brengen. Tegelijkertijd bevestigd dit een tweede onderwerp in mijn boek 'op het internet kan je iedereen zijn'. Om die gedachte te testen, moet je het spel ook echt een keer gespeeld hebben. Nog een laatste gedachte, ik merk dat het heel diep uitdenken van karakters een aparte werking heeft op mijn eigen gedachtengang. Ik kan nu ergens lopen en denken 'hoe zou mijn hoofdpersoon denken over deze situatie?' of 'Daar zou zij meteen een antwoord op klaar hebben'. Kortom, hoe stom het misschien klinkt, voor mij bestaat deze hoofdpersoon bijna echt. Ik begrijp haar gedachten, weet hoe ze zou reageren... en dat alles omdat ik haar zelf heb geschapen in mijn gedachten. Ze woont daar al bijna 7 jaar :) Mja, misschien ga ik dus ver met het uitwerken van karakters.

Dat is juist een teken dat je haar heel goed kent :)