Een genre als handelsmerk, mmm, ik weet niet, een beetje toch, niet helemaal. Roald Dahl - Paul van Loon. Allebei griezelen. Een miereneter die tante Mira opeet. Een jongetje die een weerwolf blijkt te zijn. Een varken dat de boer opeet omdat deze laatste er wat hongerig uitziet. Een prinses die haar ridderlijkste best doet om maar geen prinses te hoeven zijn. Ik denk dat een kenmerk van Dahl dan het absurdisme is, en van van Loon het realisme. Als je Dolfje Weerwolfje uit hebt denk je toch, tja, misschien zou het kunnen, een weerwolf als klasgenootje. Als je rotbeesten uithebt denk je niet bij het volgende varken dat je tegenkomt, hmmm, niet te hongerig kijken. (Hoewel je daar misschien wel een klein beetje op zou moeten letten ... de varkenshoeder van onze kinderboerderij ... nu ja, er is een vacature, sinds kort. Maar misschien is hij gewoon op vakantie. Ja, dat zal het zijn. Een lange, lange vakantie...).

Ik denk niet dat ik een handelsmerk heb... Ik probeer mijn verhalen altijd een andere draai te geven... Zodat mijn verhalen niet altijd hetzelfde zijn... Zo blijft het altijd leuk om te lezen

Diepe onderwerpen, eenvoudige zinnen.

Mij handelskenmerk: Opschrijven wat ik denk en niet meer veranderen. Mijn gedichten zijn vooral momenten. Op bepaalde momenten schrijf ik gewoon het lekkerste Ow ja, en hoor vaak dat ik er simpel schrijf, maar wel op een manier zodat iedereen zijn/haar fantasie erin kan vinden.

droge humor en af en toe gezellige spreektaal.