Hoe beschrijf je een groep.

Ehm... ff denken hoor. Je hoeft niet meteen een vast aantal te noemen. Gewoon schrijven 'alle jongens staan bij elkaar' ofzo is genoeg denk ik. Als de lezer van tevoren maar weet wie die jongens zijn. En niet alle namen hoeven bekend te zijn, in een grote groep is dat ook niet handig. Ik laat de hoofdpersoon eigenlijk nooit als eerste binnenkomen in de kamer waar de groep komt, meestal als middelste ofzo. Dan zijn er al een aantal, drie ofzo, de hoofdpersoon ziet ze en praat met ze en dan komt de rest. Een paar in de groep kunnen wel een eigen gesprek hebben, dat de hoofdpersoon hen ziet maar alleen af en toe wat over hen zegt 'ik zie Pehamo en Mohape tegen elkaar praten maar versta ze niet', ofzo. En de hoofdpersoon praat met een groepje anderen, niet teveel natuurlijk anders kan je het niet meer volgen. Ik hoop dat het duidelijk is, nu ik het zo opschrijf vind ik het aardig verwarrend :P

Uit de handelingen en/of gesprek moet toch duidelijk zijn wie er bij elkaar staan. Dat benoemen lijkt me zelden nodig.

Bedankt voor jullie reactie, Het verhaal gaat over een stam met een stuk of twintig mannen en zeventien jongens. Het zijn niet altijd dezelfde die bij elkaar staan of samen gaan jagen. Tja, het blijft moeilijk.

Is het belangrijk dat de lezer precies weet hoe en wat?

Goeie vraag MichaM, De stam is in groot gevaar en het is belangrijk om te weten waar iedereen is en wat ze doen, want er verdwijnt steeds weer personen. Ik denk het zo op te lossen door te zeggen dat er een groepje knullen ergens staat. Pas als ze met elkaar praten noem ik hun namen. Nu zal ik eens gaan zoeken naar de geheimen achter het No tell, more show. Daar ben ik ook geen handige in. :o

In mijn "eigen" verhalen (niet het ZZmarathon verhaal) leven de mensen ook in groepen, maar ik begin met één persoon en noem daarna alleen diegenen bij naam waar die (hoofd)persoon direct mee te maken krijgt. Dus ik laat me leiden door het verhaal. Is er een reactie van (bijna) de hele groep dan heb ik het over "de (andere) leden van de groep" of de klas of wat het dan ook is. En Show, don't tell is uiteindelijk betrekkelijk. Er zijn altijd wel dingen die je vertelt, al is tonen wat er gebeurt door het een personage mee te laten maken meestal wel aantrekkelijker voor de lezer.

Bedankt voor de reactie Roma, Show, don't tell is niet zo gemakkelijk te begrijpen voor mij. Ik zal op internet een voorbeeld proberen te vinden.

Show don't tell is zowiezo heel moeilijk, Pehamo, dus niet zo raar dat je het niet of niet goed snapt :) Even kijken of ik een voorbeeld kan geven (net even bedacht). Een stukje show: Bang kijkt ze hem aan. "Laat me met rust," smeekt ze, maar zijn handen duwen haar polsen tegen het hout van de muur. Hij grijnst en duwt zijn lippen op die van haar, zijn tong likt over haar lippen maar ze bijt erin. Schreeuwend stapt hij achteruit. En nu tell: "Laat me met rust," smeekt ze bang, maar hij houdt haar gevangen en kust haar maar ze weet hem weg te krijgen. Als ik het zo goed zeg. Bij tell staat dat hij haar gevangen houdt maar bij show staat hoe hij dat doet. Bij tell staat dat ze hem weg weet te krijgen maar bij show staat hoe ze dat doet.

Haar ogen zijn zo ver opengesperd dat ze pijn doen, koud zweet maakt haar topje klam. "Laat me met rust," smeekt ze. Zijn handen zijn sterk om haar polsen en het hout is ruw. Zijn blikkerende grijns komt steeds dichterbij, tot hij haar lippen raakt. Een glibberige tong dringt naar binnen en in een plotselinge roes van heldhaftigheid bijt ze erop. Hij schreeuwt, laat haar los om met zijn hand naar zijn mond te gaan. Zijn ogen beloven weinig goeds en ze maakt dat ze wegkomt. "Bang kijkt ze hem aan" is nog steeds tell, Aart ;)

:lol: dank je MichaM. Maar is "zijn ogen beloven weinig goeds" niet tell dan? :wink:

Pehamo, Vanwege dit soort vragen zijn er ook boeken over schrijven. Ga anders eens naar de bieb en leen er een paar. De bieb in Leeuwarden is aardig groot en anders kun je het reserveren. En van der Velde in L'warden heeft ook aardig wat boeken over schrijven. En bij de Slegte hebben ze ook een plank met boeken over schrijvers en schrijven. Na de kassa links;-) Ik zeg je dit omdat ik denk dat antwoorden op een forum nooit voldoende kunnen zijn om iets echt goed te begrijpen cq leren. Als je echt wil leren schrijven, zal je je erin moeten verdiepen.

Aart, ja, daar heb je gelijk in. Dat moet dan iets als "Zijn ogen beloven meer pijn dan zij hem net heeft bezorgd" zijn. ;) Het blijft lastig. Alles showen kan ook bijna niet, dat haalt de vaart uit het verhaal. Zeker als de lezer moet gaan nadenken wat er in vredesnaam bedoeld wordt met al die mooie woorden ;)

@Pehamo Het probleem is met zoveel namen, dat je op een gegeven moment niet meer weet, wie nu wie is. Dat betekend dat je weer terug moet lezen, hoe het ook alweer zat. Vooral als je geen gebruikelijke namen gebruikt in je verhaal. Nu heb ik een paar hoofdpersonages kunnen uitpikken, maar het blijft moeilijk met al die namen. Ik denk dat je gewoon de mensen moet benoemen die het meest voorkomen en die echt een belangrijke rol spelen.

Ja, jij weet waar het over gaat Saralitse, hihihi, Ik ben gewoon een schrijfster met een eigen stijl. Dat kwam door Jean. M. Auwel. Ayla leeft in een stam van Neanderthalers, maar er worden er slechts een paar beschreven. Ineens duikt er dan weer eentje op die kort beschreven wordt. Elke nacht slapen de Neanderthalers in een grote grot, maar daar wordt nauwelijks iets over gezegd. Ik besloot een verhaal te schrijven over een stam Native American, voor de witte pest de boel kwam verzieken. Elk lid van die stam speelt daarin een actieve rol en dat kan best. Na twee of drie hoofdstukjes leer je iedereen kennen, de omgeving en leef je met hun mee. Het is echt een pracht verhaal, maar ja, zoals een uitgever me ooit zei. Romans over Indianen zijn uit. Nou ja, heb ik toch maar mooi een goed verhaal voor mezelf geschreven, want ik lees het zelf met veel plezier.

Misschien is het een optie om Show, don't tell toe te passen in situaties die heel erg toonzettend zijn in het verhaal. Show, don't tell zorgt er namelijk wel een beetje voor dat het gedetailleerd[er] beschreven wordt.

Misschien is het een optie om Show, don't tell toe te passen in situaties die heel erg toonzettend zijn in het verhaal. Show, don't tell zorgt er namelijk wel een beetje voor dat het gedetailleerd[er] beschreven wordt.

In dit verhaal zit er al veel show en het wordt er niet makkelijker op om de mensen uit elkaar te houden. Het is juist te gedetailleerd, daardoor raak je de weg kwijt. Niks ten nadele van Pehamo, want in feite is het een spannend verhaal.

Dank voor jullie zeeer beeldende tips over show don't tell Waus en MichaM. Pff, krijg het er warm van. Had Auwel haar seksscenes maar zo gebracht, dan lees je het tenminste met plezier. Ook bedankt voor jouw tip Gumeline. Hieronder een stukje van mijn Native American Roman. Flonkerende Vis, een niet zo geliefd lid van de stam heeft iets rottigs uitgehaald, een paar jonge knullen nemen wraak op hem. Ik vrees dat dit nog steeds teveel tell, no show is. ===================================== Flonkerende Vis, de vuurjongen was zo blij om eindelijk weer in de belangstelling te zijn, dat hij niets merkte van een vieze penetrante stank. Hij ging voor de wolvenhuid staan, zoals altijd schikte hij zich de prachtige witte mantel laag om de heupen, spreidde zijn lange zwarte haren over zijn schouders uit. Daarna kruiste hij zijn benen en ging waardig zitten. Druk bezig met zijn mantel in sierlijke plooien te trekken, merkte hij de stank niet meteen. De sterke muntlucht verdrong het nog. Vis zag dat er een veeg smerige troep aan zijn vingers zat, hij veegde het met vies gezicht aan het gras af. Grashanden stookte het vuur niet meer op. Ze gooide geen kruiden meer in de kookpot en nu pas rook hij een onwelriekende geur. Snuivend keek Flonkerende Vis rond. “Mwu pla xju.” (Wat was dit?) Weer snoof hij en keek om zich heen, de stank was zo dichtbij? Had een beest iets gedaan? Grashanden was druk bezig geweest, ze had het vast niet gezien. Als de oude vrouw terug komt laat ik haar er meteen naar zoeken, besloot hij. Vis keek om maar daar lag niets. Nu pas merkte hij niet de zachtheid van wolvenhuid te voelen. Hij zat op iets dat week en koud aanvoelde. Toen hij de blik liet zakken zag de jongeman tussen zijn benen een plakkerige zwarte brij! Als een klap sloeg een smerige stank hem in het gezicht! Flonkerende Vis slaakte een kreet vol schrik. Vol afgrijzen sprong de mollige knul omhoog. Zijn kostbare mantel viel en hij stond er vol paniek op te trappelen. De vuurjongen keek met grote ogen naar zijn zitplaats. Boven op de wolvenhuid lag een stinkende zwarte brij! De stank was ook aan hem, walmde om hem heen. Druk bezig met zich te bekijken, hupte hij heen en weer als zaten er mieren in zijn broek! “Tiyee! Zie de troka pjiw (dikke pad) springen!” Ik dans paard deed het na, gehurkt als een grote kikker sprong hij heen en weer en Paardennacht brak in lachen uit. Hij lachte en lachte en hoorde hoe het om hem opzwol. Allemaal lachten ze. Allemaal hadden ze grote lol om de dikke vuurjongen. Vis gilde en heen en weer springend, probeerde hij, met geheven handen, zich van achteren te kijken. Vol paniek zag hij dat zijn dikke billen dik bedekt waren met smerige plakkerige troep!

Jah ehh... wel grappig verzonnen. Wel vind ik een aantal dingen een beetje verwarrend geschreven. Heet deze persoon nou 'Flonkerende Vis' of 'Vis'. Ik zou je ook nog adviseren om de zinnen nog eens goed door te lezen. Op sommige plaatsen kun je best komma's neerzetten, om zo de zin beter kloppend te krijgen of om goed duidelijk te maken wat er precies wordt bedoeld. Soms vind ik het namelijk een beetje verwarrend. suc6 ermee!

Tja, dat verwarrende is misschien ook omdat het een kort stukje is zonder gebeurtenissen die er vooraf zijn gegaan. Zijn naam is flonkerende Vis, maar dat korten ze ook wel af. Ik zal eens kijken naar de komma's. Vergeet niet dat ik dit verhaal al vanaf mijn 12e schreef zonder veel grote kennis van spelling, dat schemert nog overal doorheen helaas. Leuk dat je het spannend vind Saralitse. Je bent nog maar bij hoofdstuk 3 geloof ik. Het wordt nog spannender als er nog meer kinderen verdwijnen. Dit verhaal gaat namelijk over een Indiaanse Dutroux, voor wie er nog niet veel vanaf weet.