allinea's en lange monologen

Een ander personage tussendoor wat laten zeggen. Tenzij het een verhaal is dat verteld wordt door een personage, dan kan je niet anders. Of een personage moet even laten willen weten hoe hij/zij het verhaal vindt :)

Kort beschrijven wat de personen doen? of ze eten en zo ja, wat dan. enz.

Lange monologen vermijd ik altijd, want ze komen niet natuurlijk over, tenzij iemand echt een verhaal vertelt. En zo vaak komt dat nou ook weer niet voor. Mensen laten elkaar zelden uitpraten, dus meer dan een halve pagina achter elkaar vind ik niet realistisch ;) Als je het echt wil houden, zou ik inderdaad af en toe iets over de omgeving zeggen, of "hij haalde even diep adem en ging verder met zijn verhaal" of zo.

Okay, bedankt allemaal, ik kan weer verder :)

Als lange monologen nodig zijn ( soms ís dat zo) las ik altijd even een adempauze in door iet s te beschrijven; een handeling van degene die aan het woord is, of juist van degene die toehoorder is. Het geeft even lucht waarna de lezer de 'spreker' weer verder aan kan horen. Maar altijd geldt: maak ze niet te lang. Dat is onnatuurlijk zoals MichaM terecht opmerkt. Succes!

Het hangt van het perspectief af. Als je boek is geschreven vanuit degene die de monoloog houdt, moet je hem / haar dingen laten vertellen die hij / zij niet van nature op dat moment zou vertellen maar waardoor het wel aantrekkelijker wordt. Bijvoorbeeld: 'Ik zei tegen mijn moeder dat ze het helemaal fout had met haar opmerkingen over mijn jasje. Jongejonge, daar heeft zij toch geen verstand van! Ik vind een geruit jasje gewoon mooi. En het was maar negen euro, in de uitverkoop. Dat laat je toch niet hangen. Bovendien: Marilyn Monroe liep ook al in geruite jasjes, en Brigitte Bardot, dus hoe kan mijn moeder nu in vredesnaam zeggen dat geruite jasjes niet mooi zijn? 'Uit de tijd,' zei ze. Uit de tijd? Helemaal niet uit de tijd. Anders waren ze toch ook niet meer te koop? 'Daarom zijn ze in de uitverkoop!' zei mijn moeder. 'Daar hangt alleen nog wat een ander niet hoeft. En dat moet jij nu net weer kopen!' Ze haalde haar neus erbij op. Ze wilde zelfs mijn kleedgeld verlagen als ik zo doorging. 'En kijk eens buiten!' Ze knikte naar het raam. Het regende. Wat dat betreft, kan ze gelijk hebben. Dan is dat jasje zo doorweekt, natuurlijk. Maar dat weet ik ook wel. Ik ga toch niet in zo'n jasje in de regen buiten lopen? Wat vind jij eigenlijk? Ja, het is een bruin jasje. Met oranje ruiten. Is dat uit de tijd? Liep Marilyn Monroe in zwartwit geruite jasjes? Ja, wat maakt de kléur nu uit! Geruit is geruit. ik heb ook niks aan jullie. Ik heb niks aan niemand.' (Dit is dan een puber die aan het mopperen is. Ik weet niet wie jouw monoloog houdt? Laat eens een stukje zien?) '