# 589 Op een bankje. Eind april 2002.
'Nee. Ik doe het niet. Ik heb mijn eigen regels.'
De lentezon weerkaatste in de glazen van de zonnebril van de man naast me op het bankje. Ik schoot half in de lach.
'Waarom lach je?' Het klonk verwijtend, niet als een oprechte vraag. De dreigende ondertoon vertelde me dat ik eigenlijk al te veel wist.
'Zomaar. Sorry, misschien moet ik er toch even over denken. Geef maar hier.' Ik stak mijn hand uit naar de map die op zijn schoot lag.
'Die kan ik niet meegeven.' Hij wees op het vetgedrukte DIENSTGEHEIM onder het logo met de wapenspreuk.
'Dan houdt het op.' Ik stond op.
'Wacht.' Je krijgt hem. Maar over twee uur krijg ik hem terug. Hier.'
'OK.'
'En nogmaals. Je hoeft hem alleen maar het wapen en de munitie te bezorgen en hem te leren hoe hij het gebruikt.'
'Hij wordt de zondebok.'
Hij haalde nonchalant zijn schouders op. 'Dat soort principiële figuren wil niets liever dan dat.'
Ik naderde het bankje weer. Nu onder een dik grijs wolkendek. Hij zat er al. Nog steeds met zonnebril en lange regenjas.
Nu lachte Ik voluit.
'Wat?' De toon was dreigender dan eerder rond het middaguur.
'Ik heb het snel doorgenomen.' Ik smeet de map op zijn schoot. 'Daarna heb ik alles gekopieerd, netjes in een envelop gedaan. Die ligt nu in een brievenbus. Onderweg naar een notaris.'
Hij boog voorover, staarde naar de grond. Ik gaf hem een bemoedigende klap op de schouder.
'Valt allemaal wel mee. Zeg ze maar dat ik mijn mond hou. Maar ik doe het dus niet. Ik voer alleen opdrachten uit binnen het eigen milieu, zoals jullie dat noemen. Jullie hebben best een alternatief voor mij op een lijstje. Toch?'
Hij knikte zonder het te willen.
'Het was me niet onaangenaam,' zei ik gespeeld ambtelijk. 'Wat me ook niet onaangenaam lijkt, is dat jullie mij vergeten. Én, dat ik een beroep kan doen op jullie invloed als ik in de toekomst toch serieus in beeld mocht komen bij een zaak. De kans is klein, maar toch.'
Hij knikte weer. Nu berustend.
'Fijne dag nog.' Ik gaf hem nog een schouderklopje.
Het gerucht gaat dat Anton de opdracht heeft aangenomen die ik weigerde. Het is een gerucht. Wat vaststaat is dat niemand hem na die zesde mei nog heeft gezien. En ik? Ik heb nu een soort van verzekering die bij een notaris ligt.
Niet geheel volgens de opdracht. Sorry. Ik kan mijn alter ego niet ertoe dwingen om verkeerde keuzes te maken.
Mooi hoe er in het eerste…
Lid sinds
9 maanden 3 wekenRol
Mooi hoe er in het eerste stuk spanning wordt opgebouwd! De hele kwestie blijft nu nog wat vaag, zowel qua historische setting als qua gevraagde daad. Dat voegt ergens toe aan de spanning, maar het zou mij als lezer helpen om wel iets van een beeld te hebben wat er op het spel staat. Dan kan ik ook beter meeleven met de keuzes die gemaakt worden. Maar verder een mooi stuk!
Hoi Angus, ik vind het nog…
Lid sinds
1 jaar 4 maandenRol
Hoi Angus,
ik vind het nog best een prima invulling ondanks dat je je niet geheel aan de opdracht houd. Juist het mysterie vind ik wel aangenaam. Ik had inderdaad wel graag een heel klein beetje meer gewild. Het blijft nu een beetje algemeen en het voelt als een gat in je mond waar net een kies getrokken is. Zo'n plek in je mond waar je met je tong langs blijft gaan omdat je iets mist.
maar verder erg graag gelezen!
Mooi dit: 'Waarom lach je…
Lid sinds
14 jaar 10 maandenRol
Mooi dit:
'Waarom lach je?' Het klonk verwijtend, niet als een oprechte vraag. De dreigende ondertoon vertelde me dat ik eigenlijk al te veel wist.
brengt meteen spanning in het verhaal. De dialoog is sterk. Het einde bracht me een beetje in verwarring, het sturen naar een notaris. Daar tast ik nog iets te veel in het duister.
Dat het niet helemaal aan de opdracht voldoet, deert niet. Het verhaal heeft de juiste toon. Misschien zou je door gebruik van een telefoon of iets anders typisch 2002 nog iets meer de tijd en locatie tot leven laten wekken. April kan je laten zien door bepaalde elementen die dan zichtbaar en minder in andere maanden zichtbaar zijn in de natuur, of een krant of iets waar iemand een glimp krijgt van een nieuwsbericht, een foto, iets dat de tijd nog wat sterker vastpint in het verhaal.
Dag Rik, Dank voor je…
Lid sinds
13 jaar 7 maandenRol
Dag Rik,
Dank voor je reactie en de opdracht.
Ik kan me wel vinden in je kanttekeningen, maar ik heb me geconcentreerd op de dialoog en de kern.
Ik was in de veronderstelling dat eind april 2002 en 6 mei (2002) de lezer genoeg houvast zouden bieden.
Ik wilde via mijn alter ego een beetje inhaken op de complottheorieën rond de moord op...
En zo'n limiet van 400 woorden dwingt dan tot keuzes.
Dag Sonnema, Dank voor je…
Lid sinds
13 jaar 7 maandenRol
Dag Sonnema,
Dank voor je reactie. Zie mijn reactie n.a.v. de reactie van Rik. Ik heb me gewaagd aan een invulling van een complottheorie.
Dag Emmy, Misschien zou je…
Lid sinds
13 jaar 7 maandenRol
Dag Emmy,
Misschien zou je door gebruik van een telefoon of iets anders typisch 2002 nog iets meer de tijd en locatie tot leven laten wekken. April kan je laten zien door bepaalde elementen die dan zichtbaar en minder in andere maanden zichtbaar zijn in de natuur, of een krant of iets waar iemand een glimp krijgt van een nieuwsbericht, een foto, iets dat de tijd nog wat sterker vastpint in het verhaal.
Ja en nee. Vooral gerelateerd aan de woordenlimiet.
Tuurlijk. Wat jij aanstipt zou meer sfeer brengen. Dat ben ik met je eens. Maar die ruimte vond ik niet binnen de limiet. (Ik heb er eerlijk gezegd ook niet naar gezocht.) Lentezon leek me genoeg en het jaartal staat in de titel. Ik heb me geconcentreerd op de kern en de dialoog. Keuzes, denk ik dan.
Dank voor je reactie.