Lid sinds

1 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#588 De verhuizing

15 december 2025 - 13:58

 

Het belletje rinkelt ergens ver weg achter in de ruimte als ik de deur open. Het geluid wordt op een rare manier zowel gedempt als versterkt. Ergens uit dezelfde richting klinkt gemompel wat waarschijnlijk een soort welkom moet zijn. Achter de deur blijf ik aarzelend staan, de muffe lucht van tweedehands en oud papier valt als een muur over me heen. Links staan stapels stoelen als een soort Eiffeltoren opgestapeld. Voor me staat een koperkleurige kooi. Vanachter de tralies kijkt een grijze papegaai me brutaal aan.
'Nootje?' De vogel biedt me een pinda aan die ik gedachteloos in mijn mond steek. Het smaakt naar zout karton.

Aangetrokken door de stapels boeken dwaal ik naar rechts. Tegenstrijdig eigenlijk, het liefs zou ik ooit een boek uitgeven, maar tegelijkertijd weet ik dat bijna elk boek wel eindigt als verschoppeling in een uitdragerij als deze. Hier zijn Dick Bruna en Harry Müllisch gelijk en staat de kinderbijbel naast de Goelagarchipel. Waarom wil ik schrijven? Mijn hand glijd over de ruggen, glad, verweerd. Sommige letters staan in reliëf en ik volg de leren uitstulpingen van de cijfers 1984. Achter me roept de papegaai een krassend Die Fahne Hoch, en ik verslik me in bijna.

'Kan ik u ergens mee helpen?' Een oude man met spiegelende brillenglazen bied me een glas water aan. Het lijkt bijna vloeibare honing na de verschrikking met de papegaai. 
'Ik ben alleen maar op zoek naar een cadeau.' Mijn stem verdwijnt tussen stoffige gordijnen die het broodnodige zonlicht buiten houden.
'Ja, dat is moeilijk. Ik ken u niet, en degene voor wie u een cadeau nodig hebt ook niet.'
'Ik weet eigenlijk niet of ik hem zelf wel ken.' De man kijkt me aan alsof ik gek ben, haalt zijn schouders op en verdwijnt weer in de grotten van gebruikte meubels.

Ken ik schrijfproces? Ken ik mezelf? Waarom schrijf ik? Is dat voor anderen, of voor mezelf? Mijn eerste verhaal was gelijk een heel boek. Een boek over verwachtingen waar ik niet aan kan voldoen. Schrijven is vrijheid en therapie tegelijk.

Ik schuifel verder over rode lopers. Vergeelde schilderijen hangen als schubben aan de muren. Je hoeft er niet aan te ruiken om decennia sigarettenrook te proeven. Dan zie ik het, verstopt onder een oude gitaarkoffer. Eerbiedig zak ik op één knie, mijn vingers huppelen over de schijfjes. Een grote wolk stof blijft hangen en dwarrelt naar beneden waar het als een nest op mijn tenen blijft hangen. De spoel zit vast en ruikt naar gedroogde inkt, maar dat geeft niets. De man achter de kassa glimlacht zowaar even als ik afreken.
'Veel plezier ermee.'

'Hoi, Wessel.' Mijn stem breekt.
'Ha, ik had je al verwacht. Ze gaan stoppen hè?' Ik kan alleen maar knikken.
'Maar ik ben dan nog niet weg toch? Ik verhuis alleen. Je weet dat je niet van me afkomt.'
'Dat is waar. En ik heb nog iets voor je. Misschien een soort verlaat geboortecadeau. De muisjes moet je er maar bij bedenken, hoewel ik denk dat ze er wel in gewoond hebben. Wessel pakt de koffer en trekt voorzichtig het papier eraf. Daar in het licht van de koude winterzon staat hij: een schitterende schrijfmachine.
'Tjonge, een Hermes Baby uit 1943, hoe toepasselijk.'

 

Lid sinds

1 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 december 2025 - 14:00

Rijkelijk laat vanwege ziekte en algehele malaise, maar ik doe er alles aan om in ieder geval de laatste opdrachten mee te doen. Ik weet niet hoeveel reacties ik kan geven, maar ik lees alles met liefde. Als het jullie niet lukt hierop te reageren is dat ook niet erg, ik ben blij dat ik op deze manier nog een beetje afscheid kan nemen. 

ps. De schrijfmachine is een echt cadeau dat ik kreeg toen ik begon met schrijven.

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 december 2025 - 14:47

Hoi Sonnema, natuurlijk lukt het nog om te reageren. Vervelend om te horen dat je niet lekker in je vel zat (of zit). Stoer dat je dan toch nog meedoet.
Behalve de muffe lucht, mis ik in je verhaal de beleving van geur en smaak (opdracht). Verder graag gelezen.

achterin de ruimte --> achter in (als er niets meer achter komt, schrijf je het aan elkaar: het ligt achterin.)

Ken ik het schrijfproces? --> als je het als een personage wilt gebruiken, zou je "het" weg kunnen laten.
Ken is Schrijfproces?

Ze gaan stoppen hé? --> hè, anders staat er fonetisch hee. Achter stoppen hoort eigenlijk nog een komma.

'Hoi Wessel.'  --> Wessel is een aanspreking, daar hoort nog een komma voor.

'Maar ik ben nog niet weg dan toch? --> mooier zou ik vinden:  'Maar ik ben dan nog niet weg, toch? In ieder geval een komma achter "dan".

kado, geboortekado --> is niet fout, maar mooier vind ik cadeau, geboortecadeau. (je schrijft het wel in je reactie als cadeau.

Daar in het licht van de koude winterzon staat hij. Een schitterende schrijfmachine. --> misschien in plaats van een punt een dubbele punt. 
Daar in het licht van de koude winterzon staat hij: een schitterende schrijfmachine.

Lid sinds

1 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 december 2025 - 14:57

Hoi Fief,

dank voor je reactie, scherp als altijd. Ik iets minder als ik je punten terugleest. Volgens mij heb ik alles aangepast. Ik heb wel iets meer geuren geprobeerd erin te schrijven, maar kennelijk niet genoeg. Ik ga eens kijken of ik er nog iets meer in kan verwerken. Dank in ieder geval!

Lid sinds

13 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 december 2025 - 18:40

Dag Sonnema,

Op de eerste plaats sterkte!

Ik heb je verhaal net met veel plezier gelezen.
Vergeelde schilderijen hangen als schubben aan de muren. Je hoeft er niet aan te ruiken om decennia sigarettenrook te proeven.  springt er voor mij uit in dit verhaal met een sterke sfeerbeschrijving. Ik waande me even in het antiquariaat dat jarenlang in mijn woonplaats was gevestigd. Helaas ter ziele gegaan.
Mooie laatste alinea als afsluiting.
En ja, zo'n oude typemachine.
Dat roept bij mij meteen het beeld op van de foto van Hemmingway die met twee vingers op de toetsten tikt. Dat ik dan altijd denk: Het is een ambacht, op die manier moet je eigenlijk schrijven.
ZGG
 

Lid sinds

5 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 december 2025 - 9:20

Hoi Sonnema, 

In de positieve zin van het woord leest je verhaal alsof het langer is dan het is qua woordenaantal. Je gebruikt beeldende taal die zo beschrijvend is dat een enkele zin niet alleen een sfeer omschrijft, maar bijna ook een tipje van de sluier van een achtergrondverhaal geeft. Heel knap gedaan. 

Ik zou eindeloos veel voorbeelden kunnen noemen, maar dan herhaal ik heel veel ;)

Maar deze zin springt er voor mij uit: 
Het geluid wordt op een rare manier zowel gedempt als versterkt.

Niet alleen is hij op een mooie manier paradoxaal, hij geeft ook een beeld weer van iemand die ieder moment flauw kan vallen, serieuze hoofdpijn kan krijgen of serieus in de war is. En dat algemene gevoel van onbehagen hou je uitstekend vast gedurende de rest van het verhaal. 

Heel goed gedaan! 

Groet, 

Nadine

Lid sinds

1 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 december 2025 - 11:19

Hoi Nadine,

voor de laatste keer, dank voor het lezen en de feedback! Ik vond het een leuke opdracht en een eer dat je ons elke keer op een bijzonder constructieve wijze van commentaar en tips voorzag. Dank voor al je inzet en hopelijk tot ziens!!