#588 Bloed

'Kom. Kom mee naar achter. Ik heb wat voor je.'
Normaal gesproken was Mario de rust zelf. Onverstoorbaar zoals een kroegbaas moet zijn in een tent waar veel van de klanten hun vuisten al laten spreken als ze een goedbedoelde glimlach niet begrijpen. Nu draaide hij zich handenwrijvend om en liep door de deuropening achter de bar, zonder ook maar af te wachten of ik hem wel zou volgen.
Ik schonk zijn Mieke even een kusmondje toen ze de klep omhooghield om me door te laten. Ze gaf me een korte knipoog. 

De deur naar zijn kantoortje stond halfopen. 
'Doe op slot en ga zitten,' zei hij nadat ik binnen was gestapt. Half gebiedend, half uitnodigend. Nog steeds opgewonden.
'Gaat ie wel lekker, Mario?' vroeg ik, terwijl ik neerplofte in de leren Chesterfieldstoel voor zijn bureau. Het gekraak van het leer klonk vertrouwd. Het vocht en de zure geur van gemorst bier was hier buitengesloten. Het systeem om de luchtvochtigheid op het juiste niveau te houden, had hij laten installeren door een leverancier die ook exclusieve sigarenzaken bediende. 
'Nogal,' antwoordde hij. 'Jij zocht toch iets bijzonders?'
Ik boog naar voren en knikte.
Hij grijnsde, liep naar de stalen kluis die in de hoek stond, draaide aan het combinatieslot en trok de zware deur open.

Hoe vaak had hij zich niet naar me omgedraaid met een Browning of een Walther PPK in zijn handen? Nu stond hij voor me, achter zijn bureau, met een vergeeld linnen pakje waarin vettige plekken doorschemerden.
Ik snoof diep bij de herkenning van de geur van wapenolie. Onmiskenbaar. Zacht, strelend, metaalachtig en weeïg. 
Hij glimlachte. 'Ja, het ruikt als...'
'Bloed.' 
Hij sloeg met zijn rechtervuist tegen zijn linkerhandpalm. 'Exact.'
Daarna legde hij het pakje als een relikwie op het bureau.
'Een Colt Peacekeeper. Uit 1876.' Hij glunderde. 'En, een doosje met de originele patronen.' Hij plaatste er een vergeeld kartonnen doosje naast. 'Zien?' Hij wees naar het linnen pakje.
'Nee, proeven.' Ik stond op, opende het doosje voorzichtig, haalde er een kogel uit en beet er zacht op.
'Smaakt als?'
'Bloed,' zei ik.
'Voor jou?' Hij maakte een bezwerende armbeweging over het geheel.
Ik knikte. 'Voor mijn alter ego. Een afscheidscadeau.' 
Hij noemde de prijs. Ik knikte weer.
'Dat alter ego moet wel veel voor je betekenen, Angus.'

Ik opende de deur.
'Kom binnen. Ik heb wat voor je.'
Toen hij de woonkamer binnenstapte, hoorde ik hem snuiven.

De Colt lag tussen ons in op het salontafeltje.
Glanzend.
Het linnen opengeslagen.
Hij had de kogels op een rijtje gezet.
'Dank je. Maar waarom? Dit moet je een kapitaal gekost hebben.'
'Jij laat me schrijven. Daarom.'
'Maar jij maakt dat ik leef.'
'Ruik je het?' vroeg ik.
Hij knikte. 'Bloed.'

Mijn echte schrijfproces begon bij de 'geboorte' van mijn alter ego. Hij is in wezen mijn schrijfproces.

https://www.youtube.com/watch?v=PiZHNw1MtzI&list=…

Bepaalt de schrijver de het proces? Maakt hij de HP? Of heeft de HP de regie ;-)?