# 586 - Het laatste uur

En opeens was het stil in lokaal 2.14. Vierentwintig paar ogen keken dezelfde kant op. Als de vogels op het schoolplein niet zo’n herrie hadden gemaakt, dan had je een speld kunnen horen vallen. ‘Sorry, wat zei jij?’ Drilsma wist hoe hij zijn stem moest gebruiken. Korte zinnetjes, iets dieper spreken dan normaal en na elk woord even een mini-pauze; allemaal basiskennis uit het handboek voor beginnende docenten: intimideren kun je leren. Hij genoot er elke keer weer van. Het mooist vond hij het moment waarop een leerling dan besefte dat hij – het was vaak een hij - iets fout had gedaan, maar nog niet wist wat dan. Hoe langer je dat moment kon rekken hoe meer paniek in die oogjes.

‘Ik zei,’ Unity was gaan staan en verhief nu haar stem ‘dat dat hier staat, maar dat u het toch fout heeft gerekend.’ Drilsma had beet en voelde zijn hartslag versnellen. Tijd voor het grovere geschut. ‘Ik weet zeker van niet.’ Pauze. ‘Je hebt het gewoon weer niet goed opgeschreven. Doe iedereen een plezier en ga zitten, meisje!’ Drilsma was tevreden met het schepje minachting dat hij door die laatste zin had geroerd. Terwijl hij zich weer naar het bord draaide om verder te gaan met de toetsbespreking hoorde hij: ‘Ik heb het gewoon goed hoor!’ Wederom viel het stil in het klaslokaal. ‘Ik heb gewoon recht op dat extra punt!’ Omdat Unity het bijna door de klas schreeuwde, voelde Drilsma dat het momentum hem langzaam ontglipte. ‘Wees stil!’ snauwde hij ook tot zijn eigen verbazing. Maar de woorden klonken meer als een wens dan als een instructie. ‘Nee, waarom zou ik? Ik heb gewoon gelijk. En dit is al de zoveelste keer. De vorige keer bij Soueda wilde je ook niet toegeven dat je een fout zat.’ Unity verliet haar plek en kwam langzaam op hem af gelopen. Ze was groot voor haar leeftijd, groter dan hij had ingeschat. En Drilsma zag dat het haar menens was. Haar antwoordblad hield ze verpropt in haar linkerhand vast. Met haar rechterwijsvinger wees ze naar hem en ze keek hem doordringend aan. ‘Ik wist het wel. Ibi had gelijk! Je bent gewoon een vieze racist! Unity was hem tot ongeveer een meter afstand genaderd. Drilsma zag woede in haar ogen en voelde zijn lijf bevriezen. ‘Ik zeg het je: geef mij dat punt of je gaat merken. Hier!’ Unity duwde haar antwoordblad bijna in zijn gezicht. ‘Kijk! Hier staat het!’ Drilsma deed wat hem bevolen werd. Hij zag de woorden maar kon er geen zinnen van maken. De vlakke hand kwam als een complete verrassing. Van het resterende deel van zijn les kon Drilsma zich niets meer herinneren. Van het gesprek met de conrector bleven alleen wat flarden hangen. ‘Ongepast. Spijtig. Dossier opbouwen.’ Toen hij voor de laatste keer over het parkeerterrein van de school reed, kwam op zijn telefoon de melding binnen dat het cijfer van een van zijn leerlingen was aangepast.