#586 Die Luft der Freiheit weht
'Ik ben weg hè'.
'Waar ga je ook alweer naartoe?'
Joske draait met haar onderkaak langs haar bovenkaak en doet alsof ze op een kauwgum kauwt terwijl ze antwoord: 'American party van Susie.'
'Ik snap nog steeds niet dat je gaat.'
Joske grijpt haar autosleutel van het aanrecht en glijdt langs Vera door de deuropening. 'Kom op Vera, Susie en ik zijn al vriendinnen sinds de lagere school, ik kan haar toch niet zomaar laten gaan?' Ze strijkt een loshangende lok haar uit Vera's gezicht en geeft haar een vluchtige kus op haar samengeknepen lippen. 'Leuke jurk', knikt Vera naar de regenboogjurk van haar vrouw.'
In de auto zet Joske haar mobiel in de houder en toetst Partycenter De dorpszaal in. Ze zet haar zonnebril op, start de motor en zucht. Ze ziet al weken op tegen dit feest. Waarom uitgerekend naar Amerika?
Joske denkt terug aan de laatste keer dat ze die vraag gesteld had. 'Omdat het een van de meest prestigieuze universiteiten van de wereld is en ik mee kan werken aan kankeronderzoek', had Susie met een hoge en smekende stem geantwoord. ' Je begrijpt toch wel dat ik zo'n kans niet kan laten liggen?
En Stanford heeft de overheidssubsidie laten schieten. Snap je wat een eer het is dat ik ondanks alle ontslagen daar, toch ben aangenomen?'
'En ik dan?!'
'Wat, en ik dan?'
'Echt, Susie, je bent nog naiever dan ik dacht.'
Ze was huilend naar buiten gerend. Natuurlijk snapt ze wat een kans dit is, maar tegen welke prijs?
De stemmen die elkaar overschreeuwen komen haar al tegemoet als ze voor de ingang van het zalencomplex staat. Een jonge vrouw in een donkerblauw kokerrokje met daarop een witte bloes en een smal rood sjaaltje, komt haar tegemoet. Partyservice staat er op het zilverkleurig plaatje boven haar linkerborst.Het lijkt alsof ze zo uit het vliegtuig van American Airlines gestapt is. De ogen van de quasi stewardess glijden langs de kleurrijke jurk van Joske terwijl ze haar een welkomstdrankje aanbiedt. Ze houdt haar gezicht in de plooi maar de kleine twinkeling in haar ogen ontgaat Joske niet.
'Wat is het?'
'Amerikaanse Schnapps, abrikozensmaak.'
Joske zet het glas terug op het dienblad. 'O, nee, dan bedankt.' Ze draait zich om en loopt richting de twee openslaande deuren naar de feestzaal. Daarboven hangt een spandoek met daarop het motto van Stanford: 'Die Luft der Freiheit weht.' 'Hoe lang nog?', snuift Joske.
'Joske! Je bent toch gekomen.' Susie valt haar om de hals. Op de achtergrond zingt Rihanna in Californië King Bed: 'It seems like more than distance between us.' Die woorden zetten zich vast in Joskes lichaam. Ze duwt Susie van zich af. 'Ja, de laatste keer. Daar waar jij heen gaat, ben ik niet gewenst.' Ze wrijft een traan weg.
'Ach, over een paar jaar is die gek toch weg."
Joske balt haar vuisten, haar kaken spannen zich. Woedend draait ze zich om en loopt naar buiten.
'Zorg maar dat je die kanker daar uitroeit.'
Ancenita mooi verhaal over…
Lid sinds
1 jaar 5 maandenRol
Ancenita mooi verhaal over een pijnlijk afscheid. De laatste zin hoort volgens mij of boven "Joske balt haar vuisten..." of kan weggelaten worden.
Helemaal eens met Job, mooi…
Lid sinds
8 maanden 3 wekenRol
Helemaal eens met Job, mooi geschreven over een moeilijk afscheid. Ik vind de verwijzing naar het huidige Amerikaanse politieke klimaat subtiel en voelbaar verwoord.
Dag Ancenita, Ik vind de…
Lid sinds
13 jaar 6 maandenRol
Dag Ancenita,
Ik vind de titel (het motto van Stanford) mooi gekozen en je bijdrage daar mooi omheen gebouwd.
Met het einde, vanaf Joske balt haar vuisten, heb ik wat moeite.
Die woede, die zich ook tegen Susie lijkt te richten, voelt voor mij (te) onredelijk.
Misschien ligt het aan mij,…
Lid sinds
4 maanden 2 wekenRol
Misschien ligt het aan mij, maar ik had moeite om het verhaal goed te plaatsen. Het bleef voor mij wat abstract. Gezien de andere reacties zal dit vooral mijn lezing zijn.Ik lees graag meer van je.
Ik vind het mooi dat je zo’n…
Lid sinds
14 jaar 9 maandenRol
Ik vind het mooi dat je zo’n actueel (en belangrijk) thema oppakt. Ik zou zelf het knauwelen op kauwgum vervangen door iets als: Ze doet net of ze op kauwgom knauwt. Het ballen van de vuisten vind ik zelf ook iets te sterk aangezet. Abrupt draait ze zich om en loopt weg dekt de lading al en laat het aan de lezer om het als woedend of met een andere emotie in te kleuren. Mooie dubbele betekenis van: zorg maar dat je die kanker daar uitroeit.
Graag gelezen!
@ Job, dank voor je reactie…
Lid sinds
10 maanden 1 weekRol
@ Job,
dank voor je reactie. De laatste zin is voor mij een essentieel deel van het verhaal en heeft een dubbele betekenis. Ik wil hem dan ook niet weghalen. En Ze zegt het met de rug naar Susie toe, dus hoort die zin ook aan het einde te staan.
@L.S-77
Dankjewel voor het compliment
@Angus
Ook bedankt voor het compliment. De woede is inderdaad ook naar Susie gericht. Maar misschien is verongelijkt een betere emotie. Ik denk er nog eens over na.
@Caitlin12050
Fijn dat je zo eerlijk bent te zeggen dat je het verhaal niet kon plaatsen. Het vraagt wel een beetje tussen de regels door lezen over het huidige regime in Amerika in relatie tot de lhbtiq+-gemeenschap.
@Emmy,
Knauwelen is mogelijk dialect. :-) Je suggestie is een goede. Ik had bij Angus al geschreven dat verongelijkt misschien een treffender emotie is. Zal nog over een andere omschrijving nadenken en het aanpassen. Dank voor je feedback en compliment.
Mooi hoe je hier in een…
Lid sinds
7 jaar 7 maandenRol
Mooi hoe je hier in een korte scene laat zien hoe beleid en politiek tot verwijdering en conflicten kunnen leiden op persoonlijk niveau. De kwaadheid die je hoofdpersoon ervaart, het onbegrip dat ze voelt bij de ander, terwijl de ander zich van geen kwaad bewust is, en dat anders ervaart. Ik heb het graag gelezen.
In de eerste alinea moest ik een paar keer teruglezen omdat voor mij niet duidelijk was wie nu wie was. Plaats bijvoorbeeld in je eerste dialoog een naam bij de bovenste spreker. En wat mij uit het verhaal bracht was de sterke emotie op het einde van het verhaal, waar Joske haar vriendin weg duwt en onmiddellijk weer vertrekt. Ergens mis ik een opbouw naar haar directe vertrek in de laatste alinea, het innerlijke conflict. Mogelijk kun je hier het innerlijk conflict in de aanloop daar naartoe de lezer meer laten ervaren.