#586 Het vioolconcert

Het vioolconcert

Het is de avond van het optreden, op de gang hoor ik de gebruikelijke drukte. Toneelknechten die met hun zware schoenen voorbij stampen, het rollen van kisten. Mijn hart klopt snel en mijn oksels zijn klam van het zweet. Ik loop terug naar de kaptafel in mijn kleedkamer, pak mijn deodorant uit mijn tas en smeer uit voorzorg een extra laag. Ik stuntel met het dichtdraaien van de dop, alsof mijn vingers een eigen wil hebben. Als dit zometeen maar niet gebeurt.

De dop valt op de grond en rolt onder een kast. Ik pers mijn lippen op elkaar en grom, terwijl ik door mijn knieën zak en onder het meubel kijk. Vervolgens steek ik behoedzaam mijn hand onder de kast om de dop te pakken. Hoe zou ik reageren als dit me op het podium zou overkomen?

Een gedachte als een katalysator: meteen zie ik mezelf op het podium staan voor de volle zaal. In mijn rechterhand mijn strijkstok en in mijn linkerhand mijn viool. Mijn vingers doen wat ze willen, behalve het spelen van de juiste noten. Ondertussen gaat het orkest achter me verder met Vivaldi Recomposed. Mijn buik voelt alsof ik een snelle afdaling maak, mijn hartslag gaat verder omhoog.

Op dat moment voel ik het harde plastic van de dop en schrik ik op. Kort schud ik mijn hoofd alsof ik hiermee dit scenario van me af kan schudden. Waarom doe ik dit mezelf toch iedere keer aan?

Bij het opstaan kijk ik in de spiegel, de felle lichten rondom de spiegel genadeloos. Ik zie de harde trekken rondom mond en mijn opgetrokken schouders. Een lijf vol spanning. Het liefst wil ik huilen, mezelf hier terugtrekken om niet meer naar buiten komen voordat het concert voorbij is. Ik weet heus wel dat dit geen optie is.

Staand leun ik met gestrekte armen tegen de rand van de kaptafel, voorovergebogen en laat ik mijn hoofd hangen. Ik sluit mijn ogen, adem diep en bewust in, precies zoals me geleerd is tijdens mijn opleiding. Dit blijf ik doen totdat mijn hartkloppingen minder worden en het geroezemoes op de gang naar de achtergrond verdwijnt.

Ik kan dit. Ik houd van vioolspelen, dit is niets anders dan vioolspelen.

Alleen voor heel veel meer mensen. Het is uitverkocht.

Ik kan dit, ook voor een publiek.

Deze mensen hebben veel geld betaald voor een kaartje, de verwachtingen zijn hoog.

Dit is absurd voor woorden, ik ben een beroepsvioliste, nota bene! Ik weet dat ik het kan.

Spelen voor een publiek, was altijd ondergeschikt aan je passie voor het spelen zelf.

Stop! Om kracht bij te zetten, sta ik rechtop en maak een stopteken met mijn hand. Mijn onzichtbare vijand wegduwend. Ik sluit mijn ogen, leg mijn handen op mijn buik en adem diep in. Het geroezemoes op de gang ebt weg, mijn lichaam ontspant. Dit brengt me tot volledige focus op mezelf en mijn innerlijke staat van zijn. Het besef komt dat ík de keuze heb welke gedachte aandacht krijgt. Niet de negatieve stemmen in mijn hoofd. Ik kies voor vertrouwen, om te geloven in mezelf. Ik kán dit.

Ik open mijn ogen en kijk nu naar mijn spiegelbeeld: een statige vrouw met een vastberaden blik. Ik blijf mezelf aankijken en spreek mezelf voor de laatste keer toe: ik kan dit. Na een kordaat knikje naar mijn spiegelbeeld, draai ik mezelf om en pak mijn instrument. Het gladde hout van de hals van mijn viool voelt vertrouwd in mijn handen. Wanneer ik mijn strijkstok uit mijn koffer haal, ruik ik de typische geur van de hars waarmee de paardenharen ingewreven zijn. Het stelt me gerust. Ik doe dit.