#584 Je lelijke kant

De manier waarop de kabouter zijn puntmuts afzette had iets statigs. ‘Ik waardeer het zeer dat u mij niet optilt.’
   ‘Overkomt u dat vaak?’ De schaamte die me overviel was intens. Het was mijn traagheid geweest, geen bewuste keuze, waardoor hij nog met zijn beide benen op de grond stond.
Hij gaf geen antwoord op mijn vraag, wat me aanspoorde er nog een te stellen.
‘Wilt u wat drinken?’ Ik had de neiging te fluisteren. Ik boog me voorover en hield mijn handpalm uitnodigend voor zijn knieën. Hij ging zitten met de voorzichtigheid van iemand die zijn broek niet wil bevuilen. Zo gondelde ik hem naar boven. Zodra ik hem op de steen had gezet, die dienst deed als tafel, haalde hij een thermosflesje uit zijn tas.
‘Het is niet dat ik trollenkoffie niet lust…’ Hij schonk zichzelf iets ondefinieerbaars in.‘…het is als met paddenstoelen. Sommige dingen eet of drink je maar één keer.’
‘Wat brengt je zo ver van huis?’
‘De mens.’
‘Hebben zij je gestuurd?’
‘Nee.’ Het slurpende geluid waarmee hij zijn brouwsel dronk was storend, als het zoemen van een mug.  Hij keek me wanhopig aan. ‘Ze hebben onze kabouterberg bevuild. Wekelijks moeten we vanuit onze woningen toekijken hoe onze cultuur belachelijk wordt gemaakt. Mensenkinderen met onze puntmutsen op, hun wangen rood geschminkt. En die liedjes, het is een schande! Hoe houden jullie de mens op afstand?’
‘Door ons niet te wassen.’
‘Ga nou niet lollig doen.‘
‘Ik ben serieus. Het is zoals we dat met alle wezens doen. We houden ze bij ons weg door ons niet te assimileren.’
‘We hebben ons anders ook nooit aan de mens aangepast.’
Ik wees naar zijn thermosflesje: ‘Waarom drink je daar dan uit?’ Vervolgens bracht ik mijn pink naar zijn bretels, weerhield mezelf hem eraan op te trekken. ‘En zijn jullie kleding gaan dragen?’
‘Jullie hebben makkelijk praten, met al dat haar.’
De flos van mijn staart liet ik langzaam langs zijn baard glijden. Het maakte hem aan het niezen.
‘Kom in opstand. Laat je van je lelijke kant zien, daar ga je niet dood aan.’