#584 - Erfgoed

'Hoeveel keer?'

'Wat?'

'Hoeveel keer heeft ze je gepijpt voor je haar neukte.'

De trol zegt niets. Hij staart naar het scheurtje in de betonvloer waar mieren in en uit lopen.

'Ik ben je manager, Kasper.'

'Twee keer.'

'Twee keer gepijpt?'

'Ja.'

'En daarna?'

'Daarna heb ik haar geneukt.'

Marc trekt aan zijn sigaret. Zijn vingers zijn dik, de nagels afgekloven tot in het vlees. Polo te strak rond zijn buik, de punten van zijn baard vettig tegen zijn borst. Een kabouter van middelbare leeftijd die ruikt naar angstzweet en nicotine.

'Waar?'

'Hier.'

'In de loods?'

'Ja.'

'Op de grond of…'

'Op de grond.'

'Jezus.'

De trol kijkt op. Zijn ogen zijn leeg als regenputten.

'Je had kunnen weigeren.'

'Zij vroeg het.'

'Iedereen kan iets vragen.'

'Ik heb ja gezegd.'

Marc lacht, een kort blafgeluid. 'Ja gezegd. Alsof het over frieten gaat. Of nog een pintje.'

'Ze wilde het.'

'Natuurlijk wilde ze het. Kijk naar jezelf. Kijk naar mij.' Hij friemelt aan zijn baard. 'Dacht je dat ze thuiskomt en denkt: fijn, mijn kaboutermanneke? Ons huisje? Ons leventje?'

De trol kijkt. Marc ziet het gebeuren: het buikje, de beginnende kaalheid, de polo met zweet onder de oksels. Een meter twintig. Een kabouter.

'Hoelang al.'

'Zes maanden.'

'Zes fucking maanden. Elke donderdag trainingspak aan, naar de fitness, zei ze.'

Zijn lach klinkt als een kapotte motor.

'Sorry.'

'Sorry zegt ie.' Marc drukt zijn sigaret uit op de betonvloer. 'Weet je wat het ergste is? Ze ruikt naar je als ze thuiskomt. Naar zweet en zaad en ik denk nog: wat goed dat ze heeft gesport.'

De trol zegt niets.

'Zeg iets.'

'Wat moet ik zeggen.'

'Dat je een klootzak bent. Dat je het erg vindt. Dat je het niet meer doet.'

'Ik ben een klootzak. Ik vind het erg. Enzoverder.'

Marc staat op. Zijn stoel schraapt over de vloer. Zijn hoofd komt tot aan de trol zijn navel. Hij loopt naar het raam, kijkt naar de parkeerplaats waar gezinnen uit auto's stappen, kinderen met kaboutermutsen op.

'De volgende show is over tien minuten.'

'Ja.'

'Je moet je kostuum aandoen.'

'Ja.'

'Die lui daar betalen vijftien euro per kind om jou te zien. Erfgoed. Laatste van je soort.' Marc's stem breekt een beetje. 'En mijn vrouw betaalt niks.'

De trol staat op. Hij torent boven Marc uit, schouders breed, gespierd. Marc hoort zijn eigen ademhaling, te snel, te oppervlakkig.

'Ik ga haar bellen. Nu direct. Ik ga zeggen dat ik het weet.'

'Oké.'

'Oké? Dat is alles?'

'Wat wil je dat ik zeg?'

Marc draait zich om. Hij moet zijn nek strekken om de trol aan te kijken, ruikt hem, die geur van iets wilds. Iets wat geen kabouter ooit zal zijn.

'Slaan. Ik wil je slaan.'

'Sla me dan.'

'Maar dat mag niet. Beschermd erfgoed. Als ik je sla ben ik mijn job kwijt.'

'Ja.'

'En die job is het enige wat ik nog heb.' Hij veegt over zijn ogen met de rug van zijn hand. 'Jullie trollen. Jullie nemen gewoon. En wij moeten het opruimen.'

De trol knikt. Buiten klinkt het geluid van kinderen die roepen, lachen, een hond die blaft.

Marc loopt naar de deur. Zijn hand op de klink, te hoog, hij moet op zijn tenen.

'Komt ze volgende week donderdag weer?'

'Ja,' zegt de trol.

'Zeg maar dat het niet meer kan.'

'Oké.'

Marc opent de deur. Zonlicht valt de loods in, te fel, te wreed.

'Je kostuum hangt links,' zegt hij. Dan, zachter: 'Het kruis spant weer. Ik heb een nieuwe maat besteld maar die komt pas volgende maand.'