#583 Bitterzoet

De laatste doos heb ik zojuist naar de auto gebracht en voor een laatste keer stap ik mijn voordeur binnen. Ik loop door naar de woonkamer waar ik met mijn schouder tegen de deurpost aanleun. Mijn blik glijdt door de lege kamer, niet om te controleren of ik iets  ben vergeten maar om de ruimte goed in me op te nemen. Deze ruimte die jarenlang een veilige haven, mijn heiligdom is geweest. De cocoon die me beschermde tegen de buitenwereld wanneer het me teveel werd.

Ik loop naar mijn lievelingsplek, het grote raam met een lage diepe vensterbank die ik als bank gebruikte en die uitkijkt op de monumentale eik. Voor de laatste keer neem ik plaats, schuifel heen en weer zodat mijn rug precies in de juiste hoek tegen de muur leunt, trek mijn benen op en sla mijn armen eromheen. Mijn kin steunt op mijn knieën en neem het uitzicht in me op.

Alsof de eik mijn gemoedstoestand aanvoelt, laat hij door een stevige bries een aantal bruin gekleurde bladeren los. Meegevoerd door de dwarrelende wind.

Er ontsnapt me een zucht, mijn blik mistig door de opwellende tranen. Het is tijd om deze plek na al die jaren los te laten, dat moet. Dat wil ik ook. Daar twijfel ik niet aan. Er wacht me een fantastische nieuwe start, een ander begin. Een nieuwe veilige haven. Een gezamenlijke. Mijn buik wordt warm door de gedachte aan Ian, mijn vriend, en er verschijnt een liefdevolle lach op mijn gezicht. Mijn zwaarte van een moment geleden verdwenen.

Peinzend staar ik naar buiten, de eik niet meer scherp in mijn vizier. Misschien gaat verhuizen altijd wel gepaard met tegenstrijdige gevoelens. Bitterzoet. Verdriet en blijdschap. Afscheid en een nieuw begin. Door dit besef, voel ik rust in mijn hart.

Ik werp nog een laatste blik op de eik, neem een flinke ademteug en spring vervolgens van de vensterbank. Zonder verder nog om te kijken, stap ik met lichte tred naar buiten.