#582 - De hand
Nachtshift, kamer 12, kamer 14, kamer 16. Ze duwt de medicijnkar door de gang. TL-licht, linoleum, het piepen van een wiel. Pillen in bekertjes, handtekeningen op lijsten.
Iemand roept.
Ze stopt. Luistert. Hoort het nog een keer, schor.
Kamer 4 misschien? De deur staat open.
Binnen ligt een oude man, half overeind. Zijn ogen vinden haar in het donker.
'Blijf je even?'
Ze gaat op de stoel zitten. Neemt zijn hand. Dunne vingers, koud. Oude-mannenhuid, te veel ruimte tussen bot en vel.
De monitor piept. Zijn ademhaling is oppervlakkig. Twee tellen in, drie tellen uit. De kamer ruikt naar ontsmetting en iets zoetigs dat ze niet kan plaatsen.
Hij zegt niets. Zij ook niet.
Haar ogen vallen dicht. Ze knippert, kijkt naar het raam. Buiten is het nog donker.
Zijn hand ontspant. Zijn ademhaling wordt regelmatiger. Hij sluit zijn ogen.
Ze staat op, legt zijn hand op het laken. Trekt de deur dicht.
Kamer 18, kamer 20. Pillen, handtekeningen. Het wiel piept.
Om zeven uur geeft ze de shift door aan Fatima. Wie morfine kreeg, wie niet mocht eten, welke dokter belde voor kamer 9.
In de auto naar huis kijkt ze naar de stad die wakker wordt. Mensen op weg naar werk. Ze denkt aan boodschappen. Melk, brood, wasmiddel.
Thuis zet ze koffie. Ze moet eigenlijk slapen, maar ze is te moe om te slapen.
Ze pakt het kopje, voelt de warmte tegen haar handpalm.
Wacht.
Iemand riep. Wie was het?
Ze probeert het gezicht terug te halen. Grijs haar? Kaal? Kamer 4? Kamer 6?
Ze weet het niet meer.
Ze drinkt haar koffie. Zet het kopje in de gootsteen. De kraan loopt.
Tony, jouw met lichte hand…
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
Tony, jouw met lichte hand geschreven stukje doet mij denken aan een verpleegster. Ze vertelde hoe ze onder collega's telkens de slappe lach kregen wanneer ze een naakt lijk in een plastieken hoes moesten stoppen. Soms was die te klein of floepte lichaamsdelen terug uit de zak, soms raakte iets vast in de ritssluiting. Het werd pijnlijk wanneer er familieleden aan de deur stonden als ze de kamer verlieten, maar het was de enige manier om de zenuwen de baas te blijven en wat stoom af te laten.
Mooie beschrijving die niet…
Lid sinds
1 jaar 4 maandenRol
Mooie beschrijving die niet past bij de beleving van mij bij een nachtdienst op een afdeling in een ziekenhuis. De tijdsfactor speelt hierbij een grote rol naar mijn gevoel.
Dag Tony, Mooie afgeronde…
Lid sinds
13 jaar 5 maandenRol
Dag Tony,
Mooie afgeronde bijdrage. De stijl waarin het is geschreven valt, wat mij betreft, perfect samen met de kern van het verhaal.
ZGG
Het enige dat mij er bij dit…
Lid sinds
14 jaar 8 maandenRol
Het enige dat mij er bij dit verhaal uit haalde, mede door mijn eigen (nachtelijke) verblijf in een ziekenhuis van de zomer, is dat met bellen al heel snel duidelijk wordt waar de hulpvraag vandaan komt en de verpleging niet veel tijd heeft om bij je te zitten. De stijl is prachtig.
De korte zinnen passen goed…
Lid sinds
10 jaar 2 maandenRol
De korte zinnen passen goed bij iemand die erg moe is.
Mooi geschreven stukje.
Less is more. Zo lees ik je…
Lid sinds
16 jaar 3 maandenRol
Less is more. Zo lees ik je verhalen vaak. Zeer kernachtig, maar voldoende om precies de juiste sfeer neer te zetten. Erg prettig gelezen.
Hallo Tony Je weet de sfeer…
Lid sinds
9 maanden 1 weekRol
Hallo Tony
Je weet de sfeer goed neer te zetten. Maar ook ik heb wel een ander beeld/ervaring bij een nachtdienst. De HP lijkt alle tijd te hebben. Zeker bij een medicatieronde is dat doorgaans niet zo omdat tijd dan nauw luistert.
Ik herken wel het van je afschudden van de gebeurtenissen in zo'n dienst en eenmaal thuis in de dagelijkse beslommeringen vallen. Dat voel ik heel krachtig in je verhaal.
GG