#582 Het gewicht van sneeuw

Ietsjes raadselachtig Emmy, maar goed geschreven. Van grote muzikanten of zangers verbaast soms het grote gemak en enthousiasme waarmee ze moeilijke werken uitvoeren, ook als is dat voor hen de zoveelste keer. 

Mooi geschreven. Ik vind de vergelijking tussen de twee toestanden van de sneeuw goed gevonden. De laatste twee zinnen zijn wat mij betreft overbodig.

Mooi, ontroerend stukje. Het beeld van sneeuw werkt hier erg goed.

Ik heb nog een aantal dingetjes:
- Die laatste twee zinnen vind ik ook overbodig.
- Stukje muggenzifterij: hé zou denk ik hè moeten zijn, hé spreek je hetzelfde uit als hey (wat toevallig in dezelfde zin staat)
- "Henk zo bleek, die de deur achter hem sloot."  Ik begrijp niet wat je met 'Henk zo bleek' bedoelt?
- Misschien zou een beschrijving van Henk in zijn onderbroek (voor de zin "Kleed je dan toch ook niet zo pal ...") helpen om de gêne van Tomás wat explicieter te maken en het de lezer sneller te laten begrijpen. Nu moet ik afleiden dat Henk half ontkleed is. Hierdoor leest het wat langzamer. Wat op zich niet zo'n probleem is trouwens, het is net wat jij als schrijver wilt.

Maar niettemin met plezier gelezen!

Dank voor de nuttige feedback allen! Stefan, Henk zo bleek — daarmee bedoel ik niet dat hij er witjes uit zag, maar dat nu de beslagen bril van Tomás niet meer beslagen was, hij zag wie daar stond. De laatste twee zinnen had ik in het verhaal opgenomen om het gemis van zijn tijd bij het orkest te benadrukken evenals het feit dat hij na 8 jaar Nederlands te hebben geleerd, het waarschijnlijk niet meer gauw zou spreken, tenzij er mensen uit Nederland bij hem op bezoek komen. Het onderstreept ook het vluchtige, de uitgesproken, maar vaak onvervulde wens contact te blijven houden. Hoewel het weg kan, laat ik het toch liever staan, vanwege vooral dat laatste. (De vaak onvervulde wens contact te houden.)

Dag Emmy,

Mooi geschreven. Als altijd.
Maar op de een of andere manier kwam de associatie met Soldaat van Oranje bij me op. 
Prachtige film, maar wel met vaak 'stijve' dialogen. Zo proeft het voor mij. Daardoor komen de karakters en daarmee het verhaal voor mij nét niet tot leven.
De beeldspraak met de sneeuw vind ik mooi en benijdenswaardig.

Hallo Emmy 

Een mooi verhaal en een goed gevonden metafoor.

Het mooie zit hem weer in de details van bijvoorbeeld de versleten onderbroek, de cello- en vioolkoffer en ook de foto in de laatste zin. Voor mij hadden die twee laatste zinnen wel waarde.

Ik struikelde ook over "Henk zo bleek". Begreep wel wat je bedoelde maar vond het niet fijn/mooi lezen. Dan liever: Het bleek Henk te zijn.

Hoe dan ook weer een goed stukje.

Deze scene voelt voor mij als een verhaal dat zich enkele decennia geleden afspeelt. Heb het met plezier gelezen.

'Henk, zo bleek, die de deur achter hem sloot.' --> dit is voor mij ook een struikelblok.

Ha Angus 
Wat maakt de dialogen stijf? 
De zin van zo bleek aangepast Jascha. 
Fijn dat het overkwam Ancenita!  

Als liefhebber van sneeuw-metaforen: ontzettend graag gelezen!

Dag Emmy,

Ha Angus 
Wat maakt de dialogen stijf?  

Kwestie van smaak wellicht, maar:
‘Kleed je dan toch ook niet  zo  pal voor de deur om. Dat voelt voor mij stijf, onnatuurlijk aan in een dialoog. Vooral door het dan toch ook.   
‘Ik zou er niet aan moeten denken.  Idem. Volgens mij zeg je dat als je het over een derde persoon hebt die niet deelneemt aan het gesprek. Vooral vanwege zou.
Jij bent dan toch ook een oen om weer terug te gaan.’  Weer dat dan toch ook.
‘Kom je me een keer opzoeken?’ Heeft volgens mij geen functie in het verhaal. Maar zo stel je die vraag ook niet volgens mij. Dan zeg je, volgens mij: Ik zou het leuk/fijn vinden als je dan langskomt. Of iets in die trant. Het is een vraag die je niet direct stelt, die je verbergt.
‘Ben je in de kerk geboren?’  Hij staat in zijn versleten onderbroek. Dan ga je geen vragen stellen. Doe godverdomme die deur dicht.
Nogmaals. Kwestie van smaak wellicht. Maar ik hoor op de een of andere manier de stem van Jeroen Krabbé in Soldaat van Oranje.