#576 - Verse inkt

Het roestige trappetje wankelt aan alle kanten. “Uitkijken dat je je niet openhaalt,” mompelt Sara. Even daarvoor heeft ze met moeite het luik open gekregen. De kleine ijzeren ring brak af toen ze eraan trok, dus er was een breekijzer nodig om het luik open te krikken. Al wiebelend op een krukje kon ze er net goed genoeg bij om druk uit te oefenen.

De ruimte boven de overloop is klein en muf. Bij het openen van het luik zijn stofvlokken naar beneden gedwarreld en een hoestbui is onvermijdelijk. Sinds ze hier acht maanden geleden kwam wonen, heeft ze nog geen tijd gehad om deze plek uit te ruimen. Ze klimt naar binnen en scant de omgeving. Goed dat ze een zaklamp heeft meegenomen, want het is pikdonker.

In de hoek staat een kleine kaptafel met een spiegel en twee lades. Sara trekt aan de linker lade, maar die geeft niet mee. De rechter gaat wel open, in één soepele beweging. Er liggen wat enveloppen, een briefopener en een boekje. De zwarte leren kaft trekt meteen de aandacht. Het leer is boterzacht en op de hoekjes zitten goudkleurige beschermkapjes. Nieuwsgierig slaat ze het boekje open.

De eerste pagina is leeg. De tweede ook. Ze bladert verder maar vindt niks. Dan komt ze op de laatste pagina. Een grote letter R is met zwarte inkt in de bladzijde gekrast en de inkt maakt vlekken op Sara’s handen. Dat is gek… de inkt is vers, alsof die zojuist nog uit een vulpen vloeide. Een onbehagelijk gevoel kruipt onder haar huid. Wie is hier geweest?

Ze kijkt naar de letter, die plots verschuift. Een andere vormt zich: een grote U. Dan verschijnt de laatste letter. Sara kijkt verschrikt op en ziet zichzelf in de spiegel. RUN.