576 - Een ijdel gebaar

Haar vingers vormen een lijn omlaag, gevolgd door een boogje. Het begin van mijn naam, verbeeld in de taal die zij spreekt. Voor dit vak is ze gemaakt, met haar grote expressie en haar bevlogenheid. Maar zelf leef ik voor haar pit, haar slankheid en de klank van haar stem en haar lach. Dat de doven voor wie ze werkt die nooit zullen horen, doet me nog meer beseffen dat er een band is tussen gracieus praten en bewegen. Dan weet ik een perfect cadeau.

De goudsmid durft het wel aan, een gouden hanger van haar hand. Althans, naar een kleine tekening in een bibiotheekboek met het alfabet van de Nederlandse Gebarentaal. Haar initiaal is een uitgestoken duim en wijsvinger, dus zeer elegant, zelfs al op mijn kopietje. Veel later, als ze onze band verbreekt, zal ze vragen om dit goud te mogen houden. Maar eerst is het nog lange tijd de letter van onze liefde.

Het sieraad hangt om haar hals. 'Dit is jouw letter,' zegt ze zacht. Haar vingers glijden traag langs mijn rug, steeds lager en dan omhoog met een boogje. Ze wil geen seks en zelfs geen zeer intieme aanraking, zo gelovig is ze, maar ik merk hoe dat alles nog spannender maakt. Langzaam schrijft ze mijn naam in de lucht. Ik kus haar vingers. We dansen op de muziek die ze aanzet en we tasten elkaar af, en we wensen elkaar al te doorgronden na de kracht van een initiaal.