#576 – What’s in a name?

Ik werk voor een half jaar in een dialysekliniek in Engeland en heb voor het storten van mijn salaris een Britse bankrekening nodig. Na een aantal vergeefse pogingen een afspraak te maken, zit ik nu eindelijk voor iemand die me hiermee kan helpen.

De bankmedewerkster kijkt op van de aanvraagformulieren. Haar zorgvuldig bewerkte, maar gefronste wenkbrauwen voorspellen niets goeds. Met een ‘I’m very sorry’ geeft ze me mijn papieren terug.
‘Wat is het probleem? Ik heb een werkgeversverklaring, bewijs van adres, een National Security Number. Wat wilt u nog meer?’
‘De naam in uw huurovereenkomst klopt niet.’
‘Wat?!’
Vertwijfeld pak ik de documenten en controleer wat ik ingevuld heb. Mijn meisjesnaam klopt, de naam van mijn man is juist gespeld.
‘Uw voornaam klopt niet.’
Meteen zie ik wat eraan schort. Op de huurovereenkomst van de makelaar heb ik mijn voornaam met een Y geschreven, iets wat ik al doe sinds ik mijn naam kan schrijven. Officieel is mijn voornaam echter met een I, foutje van mijn vader. Bij het aangeven was het vieren van mijn geboorte nog niet geheel uit zijn bloed; Yvonne werd dus Ivonne.
Bij alle belangrijke documenten en vliegtickets hou ik daar rekening mee; door de opluchting het enige nog beschikbare appartement bemachtigd te hebben, is me dat bij de makelaar even ontschoten.

Wanhopig klop ik aan bij de makelaar. Helaas kan deze mijn huurovereenkomst niet aanpassen, de moed zakt in mijn schoenen. Ze stelt me gerust en geeft me de naam van een bank die me mogelijk wel verder kan helpen.
Daar wijs ik de bankmedewerker voor de zekerheid meteen op mijn voornaam. Hij glimlacht.
‘No problem, madam.’
Tien minuten later sta ik buiten; opgelucht en een bankrekening rijker.
Op weg naar huis spreek ik in gedachten een hartig woordje met mijn vader … en mezelf.