#575 - Voor altijd alleen

“Ik ga niet,” app ik naar Astrid terwijl ik het dekbed verder over me heen trek. De stof is te kort en stelt mijn voeten bloot aan de koude lucht in mijn kamer. Mijn telefoon laat weten dat Agnes aan het typen is. Het duurt niet lang. “Je maakt een grapje toch?” typt Astrid met een gechoqueerde emoji aan het einde. “Wat voor rotsmoes heb je nu weer bedacht?” Met een zucht laat ik de telefoon op mijn borst vallen. Ze heeft zoals altijd natuurlijk gelijk; ik wás ook van plan om met een stomme smoes deze date af te zeggen. Dat doe ik namelijk altijd, als het te dichtbij komt. Met gemak verzin ik vier, vijf redenen waarom deze jongen eigenlijk helemaal niet bij mij past en ik écht af moet zeggen. Waarom zou ik tijd verspillen en alsnog op date gaan?

Ik stuur Astrid een zwartgallige sticker van Kermit de Kikker die zichzelf van een balkon gooit. “Hij vertelde me dat hij aan padel doet, As. Ik haakte meteen af.” Astrid laat het er niet bij zitten en gaat over tot een voicememo. Serious business. “Doe even normaal!” klinkt het door het speakertje van mijn telefoon. “Je hebt die jongen nog nooit gezien! Misschien is hij wel heel sexy in zijn padel broekje. En trouwens, jij zit elke vrijdagavond breiend op de bank. Alsof dat zo spannend is.” De frustratie in haar stem laat me grinniken en ik stuur een korte, blije memo terug: “mijn muts is bijna af!” Ik krijg een middelvinger emoji terug.

Astrid kent me beter dan wie dan ook. Sinds onze vriendschap in de brugklas zijn we onafscheidelijk en lopen onze levens parallel aan elkaar. We gingen beiden rechten studeren en kregen een baan bij een advocatenkantoor. Er is één ding wat ons anders maakt: Astrid trouwde op haar twintigste met de liefde van haar leven en ik kan me niet herinneren dat ik ooit een relatie had. Niet dat ik geen aandacht kreeg. Er zijn genoeg mannen in mijn leven voorbij gekomen waar ik héle gezellige avonden mee had, maar telkens haakte ik af als het te serieus werd. Toch is mijn grootste angst om alleen te eindigen.

“Denk je dat ik triest eindig?” vraag ik Astrid na enkele minuten. “Helemaal alleen, met zes katten om me heen en een advocaatje in de hand op een ligstoel voor het raam?” Astrid reageert direct. “Nee, ik denk dat je in dat geval nog steeds aan het breien bent, maar dan gewoon hele lelijke dingen maakt door de artritis.” Ik begin hardop te lachen. Misschien moet ik er maar gewoon voor gaan. Met een zwiep gooi ik mijn benen over de rand van het bed en loop naar mijn make-up spiegel. Ik zie er verdomd goed uit vandaag. Met een glimlach pak ik mijn telefoon van het bed en zie een berichtje van mijn date. “Ik heb zin in onze date vanavond,” lees ik op het scherm. “Ik ook!” app ik terug.