#574 Finale reis

Hoe we samen nog lang gelachen hebben, gezongen, gezworven. Hoe we ons allebei verbaasd hebben over die tussenwereld van hem. Hoe ik hem probeerde bij te sturen, omdat hij als een klein kind rondsprong in een speeltuin die hij niet begreep. Hoe ik schrok als hij ineens verscheen en hoe ik hem miste als hij weer verdween.  Dat is nu allemaal voorbij, weet ik. Dat is wat "rust zacht" betekent.

De sjamaan komt langzaam terug uit zijn trance. Zweetdruppels op zijn voorhoofd, zijn benen nog naschokkend. Hij reikt naar het glas water dat op het tafeltje staat. Dan ziet hij het fruit, vergeet het glas en pakt een paar druiven die hij als een uitgehongerd dier in zijn mond propt.

De kleine huiskamer ruikt naar de brandende palo santo. Daarvan krullen de lange smalle rookpluimen nog naar omhoog. De maskers aan de muren kijken me van alle kanten aan. De gekleurde stokken aan de kant lijken nu en dan te dansen. Het komt waarschijnlijk door die geur, of de emotie, of het monotone getrommel van de assistent of het afscheid van mijn vader. Het is waarschijnlijk alles, want de afgelopen twee uur was ik bij het meest bizarre ritueel dat ik ooit heb meegemaakt. In fucking hartje Rotterdam.

‘Alles goed’, zegt de sjamaan. Het zijn de enige Nederlandse woorden die hij deze middag tegen me zegt. Zijn potjes-Spaans, vermengd met Creools en hier en daar een Engels woord, hebben me duidelijk gemaakt dat mijn vader eindelijk rust heeft gevonden. Het geestengedoe heeft ook lang genoeg geduurd. Rust zacht, pap. En rust hebben we allemaal wel verdiend.

(sequel en finale van #521 Geesteskind, dat de sequel was van #481 Even Terug)