#574 Kauw daar maar op

Ik leg de kies in de palm van mijn hand. Er zit nog een beetje bloed aan. Hij is grauw grijs en vuil geel van kleur. Van wit is allang geen sprake meer, ook niet bij de exemplaren in mijn mond. Alle whitening tandpasta ten spijt. De wortel is langer dan ik dacht. Geen wonder dat ie zo lang is kunnen blijven zitten. Meer dan tien jaar heeft ie achter in mijn mond gewiebeld. 'Trekken', had de tandarts destijds gezegd. Leuk verdienmodel voor jou, had ik gedacht. 'Nee, die tand blijft voorlopig nog even zitten', was mijn antwoord. 'Met af en toe wat ontstekingsremmend spoelwater en pijnstillers kan ie nog goed van dienst zijn.' Als je wilt behouden wat je lief is, moet je ook het lijden nemen, is mijn motto. Maar ondanks alle liefde en aandacht, heeft ie nu toch de geest gegeven.

Als een jong kind had ik de laatste weken met die loshangende kies gespeeld. Met het puntje van mijn tong had ik de uitslaande beweging steeds groter gemaakt. Het was een obsessie geworden, een rituele handeling om langzaam afscheid te nemen.

Ik houd de kies onder de kraan en spoel hem schoon. 'Dankjewel voor je jarenlange dienst', zeg ik op plechtige toon. ' Je bent de eerste die heeft losgelaten. Heb jij mij losgelaten of ik jou?'

'Ja, kauw daar maar eens op', grinnik ik.

'Ik ben in ieder geval wel degene die met een gat achterblijft. Jij bent dood, morsdood', zeg ik terwijl ik de kies in een bakje leg.

Wat nu? Ga ik hem bewaren? Net zoals alle kindertandjes? Dat waren trofeeën. Iedere verloren tand was een feestje.

Maar nu leidt iedere verloren tand mij een stap dichter naar de dood.

'Doe niet zo melodramatisch', mompel ik en kieper de kies in de afvalemmer.