#569 Vier sterren

Dag Sonnema,
Mooi...maar.
Ik heb wat moeite met het perspectief. 
Het is niet geschreven vanuit het jongetje, maar toch neigt het daartoe door het gebruik van 'mama' en 'papa'. 
Ik denk - enkel een mening - dat 'zijn vader' en 'zijn moeder' meer op hun plaats zouden zijn.
Mooi fragment.
Vanaf het krukje zie je het silhouet van de gebouwen in de kleine stad. Als zwarte tanden in een donkerblauwe mond, bijna nergens brand een lichtje. Maar elke dag word het silhouet een beetje anders. Sommige tanden worden kleiner en andere verdwijnen zelfs helemaal. En daarna zoekt hij naar de vier sterren.
 Maar ook hier, perspectief (volgens mij). Vanaf het krukje zie hij het silhouet [...].  

Mooi. De moeder die probeert het te verlichten door er een spelletje van te maken.
Doen we ons spelletje Yuri?' Yuri knikt en hij schiet zijn schoenen aan. Heel stil sluipen ze de trappen af. Alleen bij de derde verdieping moeten ze wachten totdat de oude meneer en mevrouw Alekseev naar beneden geschuifeld zijn. Beneden knielen ze in de schaduw van een auto zonder wielen. Dan rennen ze de straat over. Aan de overkant duiken ze hand in hand de donkere schuilkelder in.  

Ook het vier op een rij spelen, las ik graag.

De laatste twee zinnen? Ik vind ze iets té.

Maar graag gelezen! De essentie van wat klein leed lijkt.

Hoi Sonnema,

Mooi verhaal.

Het begin vond ik wat verwarrend. Eerst staat er 

Hij ligt stil naar het kleine vierkantje te staren. Door het kleine raampje kan je precies vier sterren zien.

en daarna blijkt dat hij opgetild moet worden, of hij moet zijn matras opzij schuiven en op een krukje staan om de sterren te zien. Een detail misschien, kan ook aan mij liggen, maar ik struikelde erover.

Deze zin:

zwarte tanden in een donkerblauwe mond,

vond ik heel mooi. Dat zag ik zo voor me. Alleen had ik dan wat erna kwam weggelaten:

bijna nergens brandt een lichtje. Maar elke dag word het silhouet een beetje anders.

omdat het het mooie beeld uitlegt en zo onderuit haalt. Gewoon 'Sommige tanden worden kleiner en andere verdwijnen zelfs helemaal.' was genoeg geweest. Maar dat is een kwestie van smaak, waarschijnlijk. Blijft mooi, hoe dan ook.

Ik had ook geëindigd met: 'De bewolking is weggedreven en de sterren schitteren.' Maar wie ben ik. ;-)

Knap verhaal! Graag gelezen!

Grtn

Favorieten: Het afstandelijke verhaal van de oorlog. Ik ben in mijn eigen verhaal het jammer gaan vinden dat ik het zo gruwelijk heb gemaakt. Hier breng je een oorlogsverhaal op een gevoelige manier, zonder de makkelijke weg van gruwel te gebruiken.

Zeer fijne en zintuiglijke beschrijvingen zoals 'De kelder ruikt muf, misschien naar aardappelen? Hij krijgt er bijna honger van.'

Minder fan: Dat de sterren vlak bij de maan zijn. Dan zie je ze dus niet het hele jaar door, en meestal ook niet de hele avond.

Met het zinnetje 'niemand zag ons!' slaan mijn gedachten op hol. Waarom mogen zij niet worden gezien? Zijn het onderduikers? Er zijn ook vele andere mogelijkheden. De bedoeling is bij mij te subtiel waardoor het tot verwarring leidt.

Hoi Angus, Bvdc en Tinus,

Dank voor het lezen en de commentaren. Ik heb inderdaad een paar wijzigingen doorgevoerd op basis van jullie tips, bedankt. Dat het perspectief er zo stond was omdat ik het verhaal eerst anders ingestoken had. Het klinkt nu wat afstandelijk, misschien dat het toch beter tot zijn recht komt om het volledig in ik perspectief te zetten. 

@Tinus, wat betreft de sterren heb je gelijk maar omwille van het verhaal laat ik het er voor nu zo instaan, anders wordt het lastig om goed weet te geven vanuit een kind. Misschien bedenk ik een elegante oplossing

Sonnema, je verhaal graag gelezen. Mijn verhaal stond eerst in het perspectief van jouw verhaal. Ik heb het omgezet naar het ik-perspectief. Het komt nu beter over.

Hallo Sonnema 

Aandoenlijk verhaal. Hoe beide ouders op hun eigen manier de jongen weg willen houden van de ruwe werkelijkheid.

De zwarte tanden in de donkere nacht die langzaam vervormen of zelfs verdwijnen, geven een treffende beeld van een stad die langzaam weg gebombardeerd wordt. Mooi 

Dankjewel Job en Ancenita voor het lezen en de complimenten.

@Job, ik weet niet of het nog lukt ook nog een ik versie te schrijven. Wellicht dat ik het vanavond probeer maar dat is dan vooral een oefening voor mezelf.

Eronder toch een versie met ik perspectief. Relatief laat, maar misschien leest iemand hem nog

dag Sonnema

Ik vind dat je een mooie, eigen insteek geeft aan het verhaal, door het via de ogen van het kleine kind te plaatsen.

Mooi opgebouwd hoewel ik denk dat het hier en daar strakker kan, zoals de introductie. Ik zou ook nog eens kijken naar enkele , volgens mij, inconsequenties in de tekst zoals

- Heel stil sluipen ze de trappen af. Alleen bij de derde verdieping moeten ze wachten totdat de oude meneer en mevrouw Alekseev naar beneden geschuifeld zijn. (dit wachten heeft weinig betekenis in het verhaal, lijkt me?)

- Hij springt uit bed, grist zijn trui mee die nu op de vloer ligt en voordat hij de deur kan openen staat zijn moeder in de donkere kamer. (als hij de trui al heeft gepakt ligt ze niet meer op de vloer?)

- 'Gelukt mama, niemand zag ons!' Mama glimlacht, knikt en trekt dan haar muts dieper over haar oren. Hun adem maakt wolkjes in de lucht. (is dat biet voor ze de kelder induiken?)

Ik vermoed dat je je tekst wat voller wil maken hiermee, en dat kan, maar kijk dan even naar de volgorde.

Erg mooie zinnen zitten er ook in zoals deze: De kelder ruikt muf, misschien naar aardappelen? Hij krijgt er bijna honger van. 

Het HP een spelletje te laten spelen in de schuilkelder vind ik ook erg straf en goed. Ondanks alles draait de wereld voort.

Goed einde ook.

Graag gelezen maar hier en daar zitten er nog mogelijkheden om verder op te smukken.

Johanna

Dag Johanna,

Dank voor het lezen en de feedback. ik zie wel wat je bedoelt, maar de meeste zinnen kloppen wel maar hebben wat uitleg nodig. 

Dat ze moeten wachten en stil zijn is het spel dat moeder en zoon spelen om ongezien naar de schuilkelder te komen. De trui ligt op de grond omdat het krukje werd gebruikt om door het raam te kijken en de wolkjes moesten aangeven dat het in de kelder net zo koud is als buiten.

maar ik zie en snap dat deze en misschien ook nog wat andere zinnen beter in de context geplaatst moeten worden. 

nogmaals dank en tot de volgende

Waarom moeten ze ongezien naar de schuilkelder? Zijn het onderduikers? Zijn ze bang voor de buren? Hebben ze de bijdrage voor de schuilkelder niet betaald?

Het is een spelletje dat de moeder heeft bedacht om de aandacht van het kind af te leiden... Ze verwijst ernaar door te zeggen: "Doen we ons spelletje weer Yuri?"

Hoi Sonnema,

Mooie nieuwe versie. Beter zo, vind ik, vanuit dit perspectief. :)

Grtn

Hoi Bvdc,

Dank voor je tips (ik had ze nog wel gelezen vanochtend) Ik laat het voor nu zo staan omdat de termijn verstreken is, maar neem ze zeker mee voor in de toekomst. 

Fijn dat je het verder goed vond

@Sonnema

om de aandacht van het kind af te leiden.

Die interpretatie begrijp ik.

Maar spelletjes om niet ontdekt te worden tijdens een oorlog. Dat klinkt minder onschuldig en werpt vragen op. Er is wat frictie op dat vlak. Ik vind het spel een aangename vondst van de moeder, maar als lezer krijg ik er velen bijkomende gedachten bij.