Penvriend

Hoi Nicoline,

Je hebt in wezen een goede basis voor je verhaal neergezet, maar die komt nog niet helemaal tot zijn recht. Je concentreert je op hoe de briefschrijfster zich voelt, maar kijkt door de schrijfstijl meestal nog als het ware van een afstandje toe. 

Zoals hier: 
Misschien is schrijven met een vulpen ook niet de beste oplossing als je tijdens het schrijven aan het huilen ben. Na mijn neus gesnoten te heben en mezelf vermanend heb toegesproken, pak ik een nieuw vel papier en begin opnieuw.

'Na mijn neus gesnoten te hebben en (...)' klinkt als 'toen dééd ik X', terwijl je beter op het eigenlijke gevoel in kan gaan. Ook die overweging: misschien is schrijven (...) leest in combinatie daarmee alsof je personage al terugkijkt op en weken later een ander erover vertelt. 

Zie je het verschil met: 
Verder dan dit kom ik niet, mijn zicht wordt troebel en de tranen vallen op de brief die ik aan het schrijven ben.? 
Dat is directer en persoonlijker. Probeer die stijl vast te houden, dan kom je al een heel eind. De show don't tell regel kan voor je misschien een fijne leidraad vormen daarvoor. 

Je bent op de goede weg, dus blijf vooral proberen! 

Groet, 

Nadine

Dag Nicoline,

Ik vind het niet zo sterk, je verhaal. Het leest wat kinderlijk. Sorry.

Terwijl ik dan wel weer het gevoel krijg dat je echt kunt vertellen. 
Het is opeens erg benauwd binnen.  Ik sta op en loop naar het balkon. Ik kijk naar de lichtjes van de stad en bedenk hoe ik het haar moet vertellen.
Mooi fragment. Daar gaat het om! Meer van dat in je volgende bijdragen.
Met excuses voor de pretentie in mijn reactie. Ik ben ook maar een amateur ;-)

Hoi Nicoline,

Ik sluit me aan bij de vorige reacties. Net als Angus is dit:

Ik sta op en loop naar het balkon. Ik kijk naar de lichtjes van de stad en bedenk hoe ik het haar moet vertellen.

mijn favoriete stukje. Hier beweeg en kijk en denk ik mee. Bij de rest blijf ik op een afstand, spijtig genoeg.

Je zegt verder een tiental keer dat je huilt (troebel zicht, tranen vallen, huilen, neus snuiten, tranen vullen ogen, enorme huilbui, natte zakdoek etc). Misschien kan je andere manieren bedenken om je worsteling te verduidelijken.

Ook hier dezelfde afsluiter als Angus: van amateur tot amateur, in alle nederigheid. ;-)

Hoi Nicoline,

De meeste zaken zijn al aangestipt. Ik denk dat er al waardevolle feedback is gegeven. Je verhaal is vrij basic wat op zich zeker niet erg is, maar probeer daarin dan herhaling te voorkomen. Nog een tip/idee: Neem je lezer mee in verschillende fases van emoties, eerst verdriet, maar de situatie kan ook zorgen voor boosheid. Waarom is haar vriendin er niet als zij ziek is, of waarom moet de ziekte haar treffen. Of angst. Veel mensen die ziek zijn zien dat vriendschappen veranderen. 

Ik denk dat je op de goede weg zit, neem alles mee wat je als hulp krijgt, maar wees ook niet bang om je eigen stijl vast te houden/te ontwikkelen. Ga zo door! Ik hoop volgende week weer iets van je te lezen

Bedankt voor alle feedback. Ik zal proberen volgende week het beter te doen.