#566 Het húske op’e Hoek.

Leuke zin:’ Een vlecht werd met dezelfde genadeloze kracht geknoopt als de visnetten die aan de waslijn te drogen hingen.’

Qua plot moest ik wat zoeken. Ik dacht dat Heiltje tegen haar dochtertje aan het praten was. Maar ik vermoed nu eigenlijk dat ze praat tegen Hendrik?

En ik dacht dat iemand Sijmen zou gaan kapen voor een dag, zoals de eerste alinea een beetje impliceert. Maar dan blijkt het verhaal te gaan over een deken.

Ik zou ervoor pleiten om Hendrik eerder te introduceren. Als Hendrik zegt ‘Eigenlijk kom ik vandaag niet alleen voor Sijmen, maar voor iets anders’ dan ontstaat er meteen wat spanning. De verwachting is X, maar de werkelijkheid blijkt Y te zijn. En dan kan Heiltje prima wat kortaf zijn en half luisteren, dan stuurt ze haar dochtertje toch om Sijmen te halen. Etc.

Hallo Rik,

dank voor de uitstekende suggesties! Heb het meteen aangepast. Dat werkt beter inderdaad!

Het spijt me Emmy.
In tegenstelling tot je eerdere verhalen krijg ik hier, na de eerste alinea, echt geen beeld bij.

Ha Angus,
Altijd jammer natuurlijk! Maar ach, elke week een nieuwe ronde met nieuwe kansen. We blijven t proberen, een mens kan niet altijd de spijker op z‘n kop slaan. (En wat bij de een wél werkt, werkt bij een ander niet.) 

Zo is het maar net Emmy.
En het is ook maar enkel mijn mening.

Mooi hoor, de ongesproken rouw (rauwe) en het verlies in de alledaagsheid.

Ik moest het wel twintig keer lezen eer ik het echt snapte. Dat ligt aan mij. 

GG!

Ha Tony,

Wat fijn dat je de moeite hebt genomen het verhaal meermaals te lezen. Het doet me goed te weten dat het niet onmogelijk is, het verhaal te snappen. De subtiele aanwezigheid van die rouw vergt een nauwkeurig en tussen de regels door lezen. Het is niet eenvoudig zo‘n verhaal te vertellen binnen de vorm en de beperkte ruimte die een kort verhaal me tot beschikking stelt, zonder daarbij de lezer in verwarring te brengen. 

Hallo Emmy 

Het was mij meteen duidelijk dat het om rouw ging door de zin: ‘Ik kan Jantine nog zo in die rok uittekenen. Wat droeg ze die graag.’

Ik vond de subtiele wijze waarop je het geschreven hebt heel mooi en ontroerend. Zoals de grote handen die het werk van Jantine niet af kunnen maken.

Het kostte me eerlijk gezegd ook wat moeite om het allemaal meteen te vatten. Bij het herlezen is de subtiliteit net wat het zo sterk maakt. Knap!

Favorieten: Het is een pitoresk beeld dat sterk wordt neergezet met de gebaren en de dialogen. Het zijn verfijnde pennenstreken. De Heiltje wordt het scherpst neergezet.

Minder fan: Het gaat weinig vloeiend om te herkennen welke personages spreken en wie er worden aangesproken. Het is uiteindelijk grotendeels de dialoog tussen Heiltje en Hendrik, maar er komen ook andere personages voorbij die voor verwarring zorgen. Hendrik, Heiltje, Sijmen, de dochter, de vader, de moeder, Jantine en Treesje 

Bijvoorbeeld bij ‘Gaan jullie weer naar dat verdomde huisje van je?’ zijn in eerste instantie meerdere interpretaties mogelijk van wie er spreekt en wie wordt aangesproken. Achteraf is het duidelijk, maar niet bij de eerste lezing.

Hoi Emmy, het is een mooi geschreven verhaal. Ik mis echter wel wat achtergrond. Het is voor mij nog niet helemaal duidelijk wie Jantine is. Ik denk zijn vrouw. Drenkelingenhuisje geeft aan dat ze verdronken is. De rouw komt er duidelijk uit, wat er precies gebeurd is, minder.
Persoonlijk vind ik het altijd wel fijn als ik het verhaal meteen voor me zie en niet steeds terug moet kijken om te zien wat ik mis. Maar dat is dus meer mijn manco.
Zoals gezegd, ik vind het mooi geschreven en in die zin dus graag gelezen. 

Die Jantine komt ook nog bij de onduidelijkheid.

• In eerste instantie dacht ik dat het een kind van Hendrik was.
• Toen veranderde dat in zijn vrouw 'omdat ie alles in zijn eentje doet'.
• En toen in een baby, ondat het een heel klein deken is.

Op zich vind ik van die wentelingen wel leuk. Maar hier lijken het meer stoorzenders.

Daarentegen is het subtiele zo fijn. Het wringt alleen een beetje wat de kracht weg neemt. Ik vraag me af of je het wat duidelijker kunt neerzetten zonder die subtiliteit te verliezen.

(Ik moest tijdens het lezen tegen mezelf zeggen: ok je snapt er niks van, maar gewoon doorlezen, het is wel mooi.)

Hallo Emmy een mooi verhaal, waarbij de lezer maar moet raden waar het Het húske op’e Hoek zich bevindt. Gelukkig biedt Google in zo'n geval uitkomst: Het Drenkelingenhuisje, ook wel “het húske op ‘e Hoek” genoemd door de Terschellingers, is een unieke historische bezienswaardigheid op het uitgestrekte strand van Terschelling. Dit kleine houten huisje diende vroeger als schuilplaats voor schipbreukelingen die aan land spoelden na een storm.

@ancenita @bvdc25 dank voor jullie bemoedigende woorden. 

@Tinus ik denk dat wie aan het woord is in die zin over het verdomde huisje vrij snel duidelijk zou moeten zijn, daar het perspectief nog bij Heiltje ligt. Het lijkt me stug dat Hendrik naar zichzelf knikt en haar dochter is al naar de schuur gerend. Het is denk ik bij een subtiel verhaal altijd een risico dat er een verwarde lezer achterblijft. Een soort koortdansen vind ik het die balans te vinden. 

@Fief Het gaat inderdaad om zijn vrouw. Ik had het verhaal zo voor ogen: Ze is niet zelf drenkeling maar heeft samen met haar man zich er voor ingezet dat het drenkelingenhuisje er kwam. De patchwork deken die ze maakte en die ze niet kon voltooien, was voor haar nog ongeboren kind, beiden hebben de zwangerschap niet overleefd, wat in die tijd dat dit verhaal speelt, nog gebruikelijker was dan tegenwoordig. (In 1856 werd de bouw van het drenkelingenhuisje door het miniserie van Binnenlandse Zaken goedgekeurd.) 

@dankje Job! Dat is het inderdaad precies. Ik kijk uit naar de komende vakantie. Ons gezin komt haast jaarlijks op Terschelling, we gaan er op pad met de tandem en nu alle medische toestanden weer achter de rug zijn, verheug ik me op de ontspanning die ik daar zal vinden. 

Ik had bij die zin heel veel interpretaties. Dat Hendrik knikte maakt wel duidelijk dat Hendrik één van de personen is die wordt aangesproken. Maar,

• Is het de vader die spreekt? (hij is zojuist door die dochter gehaald)
• Is het Sijmen? Dat Sijmen en de vader dezelfden zijn is nog niet duidelijk. En Heiltje knikt, alsof ze Hendrik naar Sijmen stuurt. Dus misschien gaat de volgende alinea over de scene wat zich daar afspeelt, bij de schuur.
• Is het misschien de dochter die hier spreekt? Ze haalt haar vader en Hendrik gaat met haar mee. 
• Is het alleen Hendrik die wordt aangesproken? Misschien staat die vader of Sijmen erbij.

Achteraf zie je wel dat het een gesprek is tussen enkel Hendrik en Heiltje, maar zonder de context (die dan nog ontbreekt en verschillende ik interpretaties biedt) loopt het stroef.

daar het perspectief nog bij Heiltje ligt

Hoe weet de lezer dat?

@tinus. Heiltje kijkt Tinus stug aan. De kijkrichting bepaald in dit geval het perspectief. Het is jammer dat je wie er aan t woord is niet meteen vatte. Helaas vergt mijn werk soms wat meer inspanning van een lezer. Het zij zo. Ik kan niet iedereen behagen. Alles uitspellen en voorkauwen wil ik niet. Door termen als schoonzus, haar dochter etc. is duidelijk hoe de verhoudingen zijn. 

In die eerste zin had ik wel door dat Heiltje iets zegt tegen Hendrik. Maar ik bedoel, of het perspectief zo blijft is onduidelijk. De zin  ‘Ga je vader halen. Hup! Gauw!’ schopt namelijk van alles door elkaar. En bij ‘Gaan jullie weer naar dat verdomde huisje van je?’ zijn dan verschillende interpretaties mogelijk.

Uitspelllen en uitleggen hoeft uiteraard niet. Het mooiste is als alles vanzelf inelkaar over vloeit, mede door de context. Op dat punt liep het dus wat stroever.