#566 - Vooruit

Je verhaal met plezier gelezen. De vierde alinea is voor mij het mooist.

Graag gelezen dit bittere verhaal bvdc25.
Er lijkt iets van hoop te gloren, maar nee hoor.

Op de bodem blinken muntjes, als ogen vol hoop.
Dit soort pareltjes maken het lezen van andere bijdragen aangenaam. En iedere week ontdek ik er wel een paar.

Oh ja. Wat me wel dan weer stoort. De openingszin.
Mark zit [...]
Daar heb ik echt zo'n enorme hekel aan als een verhaal zo begint, met een naam. Sorry. Moest het weer even kwijt.
Vervang Mark eens overal door 'hij'. Wordt, naar mijn idee, een verhaal zoals dit veel krachtiger door.

@ Job: dank je wel voor je reactie!

@ Angus: bedankt voor je feedback. Ha, daar had ik nog nooit bij stilgestaan. Heb het meteen even aangepast.

Hallo bvcd25

Mooi geschreven verhaal. Romantisch en verdrietig. Uiteindelijk inderdaad misschien weer een beetje hoop.

De verandering van Mark naar "hij" was een goede tip. Is inderdaad krachtiger.

Ik had wat last van de zin "Ze lachten om stomme dingen – een duif op een Vespa, een toerist die flauwviel in de schaduw". 

Lachen om iemand die flauwvalt maakt het stel wat onsympathiek. Terwijl ik verder zo met ze begaan ben.

Graag gelezen 

Bedankt Ancenita voor je feedback. :-)

Ook daar had ik nog niet bij stilgestaan. Ik pas het even aan.

Dit stuk is niet helemaal in lijn met de opdracht, maar wel een verhaal met mooie diepgang. Het zinnetje ‘geluk dwing je af’ vind ik een mooie, en misschien precies het advies dat de hoofdpersoon nodig heeft.

Hoi Rik, heel erg bedankt voor je feedback. Waarschijnlijk de opdracht te snel gelezen - excuses. Nu ik het herlees staat er (oa) dit:

Verwerk historische details die iets zeggen over de plek, maar verwerk ze subtiel.

en

De focus moet liggen op het menselijke verhaal en niet op de feiten - het verleden vormt enkel het decor.

Vooral dat heb ik meegenomen. Het verleden als decor. En zo begonnen aan een menselijk verhaal over een man met Rome en dan in het bijzonder de (details van de) Trevifontein als decor (en als symboliek voor zijn gemoedstoestand).

En misschien heb ik de opdracht te snel geschreven :) Heb gevraagd om in de opdracht explicieter historische fictie te noemen. Je bent niet de enige die een andere draai aan de opdracht heeft gegeven. Is geen ramp, want uiteindelijk gaat het om schrijven en het vertellen van verhaal. 

Favorieten: Ik vindt verhaal heel aangenaam. Triestheid verwoven in twee mooie romantische beelden met Francesca en het andere meisje dat ruikt naar bier en parfum. En daarbovenop de symboliek van een wensfontein.

Minder fan: Er zitten mooie zinnen tussen, maar soms is het te veel.

Het briesje dat over de fontein waait is zwaar, alsof het de kussen van de dag nog in de lucht draagt

daar weet ik niet eens wat het betekent

Hij vond het onnozel. Keek naar de grond, wou erin verdwijnen. 

Misschien is het een kwestie van smaak, maar 'in de grond willen verdwijnen' lijkt mij hier over the top en meer een mooie maar zinlege zin.

Het water slikt het in, alsof de munt er nooit was.

Bij deze zin vind ik het dan weer niet storend en juist goed. Alsof het meer in het verhaal past.

@ Tinus: bedankt voor je feedback!

Haha daar heb je een punt. Waarschijnlijk had ik in mijn hoofd het spreekwoord 'door de grond zakken van schaamte' en ben ik zo bij die zin gekomen. Over die eerste, van dat briesje, heb ik getwijfeld, goed dat je het eruit pikt. Less is more.

Hoi bvdc, ik haakte ook op de zin over het briesje. Kun je het nog wel een briesje noemen als het zwaar is? Tussen waait en is hoort overigens nog een komma.
De geschiedenis van de plaats komt niet tot uiting, behalve dat het verhaal met plezier gelezen. 

Ze lachten om stomme dingen – --> het gedachtestreepje zou een dubbele punt moeten zijn, er volgt namelijk een opsomming.

Vooruit – dat was genoeg. --> Hier zou ik eerder voor een komma gekozen hebben.

Hoi Fief,

Bedankt voor je feedback.

Zin over de bries veranderd. Werkt het beter zo?

Ja ik gebruik heel graag gedachtestreepjes, maar gebruik ze vaak verkeerd haha. Moet ik nog leren afleren. ;-)

Op zich kan een gedachtestreepje wel. Wat volgt is een opsomming, maar eveneens is het een verklaring.

Best grappig omdat ik in mijn verhaal juist van dubbele punt naar gedachtestreepje ben veranderd.

Rond ... woonde Qulyeni sinds zijn vroegste herinneringen – zijn moeder, haar glimlach, de verhalen voor het slapengaan, en hoe hij haar hielp.

Tja, bvdc, ik weet het niet. Nu zijn het ineens druppeltjes die als tranen zweven. Je had het briesje er wel in kunnen houden, maar minder zwaar maken. Wat is de toegevoegde waarde dat hij eerst met zijn rug naar het water zit en zijn ogen dicht heeft en zich daarna moet omdraaien om het beeld te zien? Je kunt ook meteen beginnen dat hij naar het beeld kijkt.

Ha, dat klopt. Je hebt soms een beeld in je hoofd, en dan schrijf je het zo uit. Maar je hebt gelijk. Ik laat het nu even staan zoals het is, misschien dat ik het morgen verander. Bedankt voor je waardevolle feedback!

Ik vind dit altijd vervelend om te doen. Maar toch. Een suggestie.

Hij zit met zijn rug naar het water, sluit zijn ogen. Kleine druppeltjes landen desondanks op zijn wangen, als tranen.

Dank je Angus voor je suggestie. Vind het heel mooi! Zeker omdat je het terug naar hem brengt (zijn wangen). Bovendien is die komma beter dan 'en' (zo had ik het oorspronkelijk staan).

Ik had net dit bedacht: Hij zit met zijn rug naar het water, sluit zijn ogen. De lucht is zwaar. Kleine druppels hangen in de lucht, als tranen.

Goed ja, ik laat het even staan zoals het is, anders blijf ik bezig! ;-)

Nogmaals bedankt!

Ik hoopte dat ze vunzige dingen gingen doen. Dat ligt aan mij. 

GG!

Wat niet is kan nog komen, Tony.

Hallo bvdc,
De thematiek vind ik erg mooi in dit verhaal. Ik herken verder veel in de commentaren van de anderen, de te zware aanzet qua beeldspraak. Muntjes als ogen van hoop etc. Wat ik dan wel weer mooi vond was het beeld van die twee muntjes, 1 voor een wens de ander voor de zekerheid. De zin over: niet om muntjes te gooien. Zelfs niet om te huilen. Om te herinneren etc. Hier heb je wellicht iets te veel geschrapt, omdat het niet duidelijk is of de HP juist graag daar komt om te herinneren of dat juist niet wil doen. (Bij mij is er daarover verwarring.) 
De laatste zin over het water slikt het in, alsof het er nooit was In mijn herinnering kan je dergelijke muntjes in het heldere water zien liggen waardoor een dit beeld niet klopt. (Ook omdat de Hp ze eerst wel ziet liggen.) 

Hoi Emmy,

Heel erg bedankt voor je feedback.

Heel juiste opmerkingen overigens. Ik schreef waarschijnlijk te snel en zag die zaken over het hoofd.

De laatste zin over het water slikt het in, alsof het er nooit was In mijn herinnering kan je dergelijke muntjes in het heldere water zien liggen waardoor een dit beeld niet klopt. (Ook omdat de Hp ze eerst wel ziet liggen.) 

Deze opmerking doet mij denken aan het thema van een verhaal waarover ik nadacht om voor deze opdracht te schrijven. Sorites paradox dat gaat over de vraag of een berg muntjes/zandkorrels nog steeds een berg muntjes/zandkorrels is wanneer je er een weghaalt. Dat zag ik in het verband met liefdesslotjes of steenmannetjes (en dan het verhaal over het allereerste slotje of de allereerste steen).

Die muntjes, op een bepaalde manier verdwijnen ze in die wensfonteinen, als een naald in een hooiberg.

(Ik ben het eens dat deze gedachte niet heel intuïtief vloeit vanuit de tekst)

Terwijl ik denk aan het alternatief 

Het water slikt het in, alsof de munt verdwijnt.

bedenk ik dat 'alsof het er nooit was' wel een diepere betekenis heeft. Die wensfontein slikt munten in maar reageert geheel niet. Het is alsof die munten er niet zijn. (maar inderdaad is het visuele beeld, een munt die verdwijnt verwarrend)