#564 Zout en peper

Dag Ancenita,

Mooi stukje.
Ik zou je in overweging willen geven om de eerste alinea te schrappen. Het lijkt - voor mij - op de proloog van een toneelstuk.
Die is overbodig. Alles wat daarin wordt verteld aan de lezer, kan de goede lezer uit het vervolg vanaf de tweede alinea halen.
Een vervolg dat ik met plezier las.
Dan voelt hij die tinteling onder zijn huid. En het dansen onder zijn navel. Dat je dat na zoveel jaar nog kon voelen.
en
"Gaat het Anneke?" Ja, natuurlijk antwoord ze en bijt op haar lip.

Mooi!

Je verhaal met plezier gelezen. De eerste alinea kan volgens mij wat scherper geformuleerd worden.

En misschien een gevoelsmatige kwestie tijdens het hardop lezen van de tekst: "Je had hem zelf weggeven, Willem." , waarbij ik automatisch "Je hebt hem zelf weggegeven." Verbeter in ieder geval weggeven in weggegeven.

Dankjewel voor jullie feedback Angus en Rob.

Ik twijfel over het weghalen van de eerste alinea en ben daarom ook benieuwd wat jij @Rob bedoelt met scherper formuleren.

Dank ook voor de taalcorrecties. Ik pas dat aan.

Ha Ancenita,
Prachtig die vondst over de twee polen in de beschrijvng van het haar van An. 
Ik zou kiezen voor naast hem te voelen. Je wisselt hier van perspectief naar een algemeen perspectief in plaats van zijn perspectief. Verderop in het verhaal komt die wisseling in perspectief terug. Goed die afwisseling van lippen die op elkaar geperst worden en ogen die dicht geknepen worden. Ook die terugblik van zo’n alledaags moment in de kracht van haar leven is mooi. 
Het verrast hem dat hij dat na zoveel jaar nog kan voelen. 
‘Ja, natuurlijk.’ Ze bijt op haar lip (binnen de dialoog werkt beter denk ik)
Plotseling wissel je van perspectief en deel je haar gedachten. Je zou kunnen overwegen iets te schrijven als: Dat zij zich net zoveel zorgen maakte over zijn gezondheid, daarvan had hij geen weet en het hele verhaal vanuit zijn perspectief te schrijven. 

Het ongeduld dat de muur doorboort is iets te krachtig uitgedrukt naar mijn smaak. 
De toon veranderd ineens zo abrubt van liefdevolle beschouwing naar narrigheid. 

Hallo Emmy,

Dankjewel voor je uitgebreide feedback. Je opmerkingen over het perspectief heb ik meegenomen in mijn correcties van het verhaal.

En ook het woord doorboort, vervangen door sijpelen. Dat voelt inderdaad beter.

Je suggestie om het verhaal helemaal vanuit het perspectief vanuit zijn perspectief te schrijven heb ik nog niet verwerkt. 

Moet ik even tijd voor nemen. Heb ik nu even niet.

Fijne feedback.

Hoi Ancenita. Het verhaal leest heel mooi en trekt me mee de spanning tussen beiden in. Het is zo prachtig hoe een verhaal kan raken in eigen ervaring, en dat doet jouw verhaal bij mij. Ik ben weliswaar nog niet oud en heb nooit mijn been gebroken, maar vooral die subtiel frustratie en het tegelijkertijd bezorgd zijn en liefhebben heb je fantastisch neer gezet.

Door het einde verlangde ik naar meer, waar gaat ze heen? Gaat ze weg? Was de alinea over of hij zich kon redden zonder haar een vooraankondiging? Of is ze alleen even gaan liggen en was ze gewoon even klaar ermee. Super gedaan.

Hallo Eva,

Wat een mooi compliment. Dankjewel. 

Tja, ook voor mij kan het verhaal nog alle kanten uit. Helaas zijn we beperkt in het aantal woorden. Hoewel dat ook juist de charme van een kort verhaal is. 

Mooie scene Ancenita, waarin de twee perspectieven van de ‘geliefden’ onderling schuren. Willem die bang is haar te gaan missen, en in haar de zwakkere ziet, waarbij de ‘ jaren sneller dan bij hem, een wissel op haar trekken.’ Hij voelt nog steeds de aantrekkingskracht. En dan An die bang is dat hij het zonder haar niet gaat redden, en  zich vooral aan hem lijkt te ergeren, met zijn vergeetachtigheid. Ik zou er bijna medelijden met Willem door krijgen.

De hele alinea over het peper en zout haar van An vind ik mooi, hoe het zonlicht over haar haren streelt en wat dat met hem doet. Met een suggestie daarbij in dit zinsdeel; ‘doet het kleurenspel in de verwarde knot geen recht vindt Willem.’ Ik zou ‘vindt Willem,’ hier weglaten. Als lezer kijken we in deze alinea mee met Willem, en door zijn naam hier te noemen, ‘duw’ je de lezer weer wat weg.

Ook vroeg ik me af hoe een ‘ snerpende kreun’ klinkt en of dat bij elkaar past, een snerpend geluid en kreunen. Wat betreft het einde; het is een open einde, maar voor mij wat onbevredigend, want ik begreep het verhaal daardoor niet meer. Is ze boos omdat hij de koffie nog steeds niet heeft gebracht, en haar weer lastig valt met zijn Groene Amsterdammer? Als dat zo is, kun je misschien nog iets met een klok of tikkende minuten doen, zodat dat voor de lezer ook helder is.

Graag gelezen!

"het dansen onder zijn navel" vond ik heel leuk omschreven. :-)

Favorieten: Het verhaal is zware kost maar als een lichte aquarel neergezet. Het is aan de andere kant ook een priegelig werk met veel verschillende kleine toetsen die in zichzelf weer details hebben. Sommige alineas zijn verhaaltjes opzichzelf, zoals Willem die denkt aan zijn knappe An. Het peper en zout weerklinkt mooi in het verhaal. (ikzelf vind peper en zout overigens heel erg sexy).

Minder fan: Het verhaal is wat opgesplitst in twee delen, en dat maakt het ietwat complexer. Een dialoog vanaf het begin had de peper en zout wat meer met elkaar vermengd (de cursieve gedachte van An halverwege is wat abrupt, voor mijn gevoel).

We hebben nu een beetje twee losse smaken. Het had wat meer gemengd kunnen zijn.

• Eerste deel: De Willem die zorgen maakt over de dood, en vooral dat ie alleen achterblijft (wat overigens wel resoneert met de. An die al de zorgtaken op haar neemt. Ik realiseer me die resonantie pas nu ik dit schrijf),
•  An die moppert (terecht) dat ze alles voor Willem moet doen.

Ik ben het eens dat die laatste alinea ook lastig is. Het gaat over van de verliefde Willem naar het mopperende stelletje, dat had wat meer subtiel/geleidelijk gekunt. Het is nu een beetje peper en zout.

Lizette, bvcd en Tinus dank voor jullie feedback.

Lizette en Tinus jullie zetten mij beide aan het denken.Ik merk dat iedere lezer zijn eigen interpretatie en natuurlijk ook smaak bij het verhaal heeft. Logisch zou ik bijna zeggen. 

Het open einde was een bewuste keuze. Hier vult ieder vanuit een eigen referentiekader in waarom An boos is of wat erna komt.  In mijn beleving liggen liefde en ergernis ( mogelijk zelfs haat) besloten in een langdurige relatie. In een  goede relatie overwint de liefde.

Ik wilde ook schilderen dat de overgang van himelhoch jautzend naar ergernis om dagelijkse futiliteiten zich ook van het een op het ander moment kunnen voordoen.

Ik.pasnhet verhaal nu even niet meer aan maar zal wel even doorstoeien met jullie feedback

Lizette de opmerking over.wat Willem vindt pas ik wel nog aan..Vind het mooi dat je zegt dat het de lezer terugduwt.

Dank voor jullie moeite om.zo uitgebreid te reageren.

Een alternatief voor de laatste conversatie is om de regels af te breken, en eventueel volgordes aan te passen, waardoor de verschillende delen duidelijker overkomen. Dan is die laatste alinea misschien ook minder storend (ik had daar eigenlijk niet heel duidelijk wat er gebeurde).

Altijd weer komt dat verdomde tijdschrift terug dat hij zelf uitgeleend had omdat er een artikel over zijn werk in stond.
"Het zou niet de eerste keer zijn dat je hem weggegooid hebt, An."
"Je hebt hem zelf weggegeven, Willem.” Ans stemt schiet omhoog. “Meer dan tien jaar geleden."
Terwijl ze richting de gang strompelt roept ze: "En bedankt voor de kofie".
Met een knal valt de deur achter haar dicht.

of korter (een zin weg gelaten)

"Het zou niet de eerste keer zijn dat je hem weggegooid hebt, An."
"Je hebt hem zelf weggegeven, Willem.” Ans stemt schiet omhoog. “Meer dan tien jaar geleden."
Terwijl ze richting de gang strompelt roept ze: "En bedankt voor de kofie".
Met een knal valt de deur achter haar dicht. 

Daarin heb ik wel veel veranderd, en dat is een kwestie met smaak, maar met name het volgende stukje met twee stukken spraak direct achter elkaar is wel lastig.

"Het zou niet de eerste keer zijn dat je hem weggegooid hebt." "Je hebt hem zelf weggegeven, Willem." 

Ha Tinus,

Die laatste alinea van jou was wel verhelderend. Ik snap nu waar se verwarring zit.

Dat pas ik nog aan.

Dankjewel