# 564 – Overrijp

Dit stukje leest als een beekje dat stroomt als een heerlijke waterval (de laatste alinea is mijn tweede favoriet)

'Ik wil wel wijn,' .... Hun zoontjes zijn nog te jong om het te snappen.

De rest loopt ook heel lekker en geeft een heel verfijnd nauwgezet beeld neer van complexe en boeiende relatie-materie. Knap impressionistisch.

Op bepaalde punten in het midden voelt het wel wat stroef en lastig. Het doet me denken aan de precaire Ravensburg 500 stukjes 3d wereldbol, die ik nog altijd inelkaar moet zetten. Mooi maar lastig. Het gaat dan vooral om de details, de formuleringen in de zinnen, en niet om het globale idee. 

Interessant is de afwisseling van perspectieven, van Monica, naar therapeut, naar vrouw (wat is haar naam?). Die gaan goed, zijn speels en interresant, maar maken het ook wel weer lastig.

Ik denk dat ik er beter niet te gedetailleerd doorheen moet gaan. Het zou een lange lijst worden en ik heb juist enorm genoten van het beeld. Echter het begin, die eerste zinnen.

'Niet opeten, jongens,' zegt Monica. 'Die besjes zijn nog niet rijp.' De kinderen spelen bij de struiken. 'Maar hier heb ik iets lekkers.' Ze deelt zakjes waspeen uit. 'Wat wil jij?' vraagt ze aan hem terwijl ze de keuken in loopt. 'Sapje, bier, wijn? Het is donderdag – bijna weekend, toch?'

Dat gaat razend en met korte stukken. Zo loopt ook de rest. Nogal wild. Dat geeft een interessante lees lervaring. Maar de zinnen moeten wel goed raken en geslepen zijn. In dit geval bij het begin, is het denk ik wel goed (de donderdag-is-bijna-weekend is overigens heel grappig). Alhoewel is het daar ook het meest wild, en voor de lezer is het in het begin nog een verrassing en moet je wennen.

Voorbeelden van struikelzinnen zitten in de dialoog met de therapeut:

Daar denkt hij even over na. 'Ik dacht dat ik het was kwijtgeraakt. Dat ik niet meer verliefd kon worden.'
'Maar als je er wat dieper over nadenkt. Zo kun je het koesteren.'
'Een vrij uur. De charme van een glas wijn in de zon. De onverdeelde aandacht van een vrouw in een tuin.'
'Wat voor vrouw dan en wat voor tuin?'
'Het paradijs. Een goed onderhouden tuin vol groen, de kinderen die lief spelen.'
'En de vrouw?'

Daar verlies ik het bij 'Zo kun je het koesteren' wat wordt daarmee bedoeld? En hoe is de volgende zin daarop een antwoord in de dialoog.

Dat begin zou eventueel met witregels of linebreaks kunnen. Waardoor de stukken in het stroomverhaal iets meer onafhankelijk worden geaccentueerd.

    'Niet opeten, jongens,' zegt Monica.

    'Die besjes zijn nog niet rijp.' De kinderen spelen bij de struiken.

    'Maar hier heb ik iets lekkers.' Ze deelt zakjes waspeen uit.

    'Wat wil jij?' vraagt ze aan hem terwijl ze de keuken in loopt.

    'Sapje, bier, wijn? Het is donderdag – bijna weekend, toch?'

Het stuk 'de kinderen spelen bij de struiken' kun je eventueel ook wel weglaten.

-----

Of eigenlijk is als een stroom alles achter elkaar wel prima. Er is iets dat me stoort aan dat eerste stuk en ik kwam er niet direct in. Mogelijk is het omdat Monica continu aan het woord is en ik steed ls probeerde te wisselen naar een andere persoon alsof ik een dialoog verwachte.

Ha Tinus, dank je voor je close reading!

Soepel als rosé loopt dit verhaal ... totdat de tgerapeut verschijnt. Alsof er ineens een slechte mop verteld wordt. Niet doen. Het verhaal kan ook zonder. Verder graag gelezen.

Mooi geschreven, graag gelezen. Favoriete zin:

Die liefde slingert vast nog ergens rond tussen de drukte, verwijten en gewoontes.

Ha Rob,  thanks, goed punt, denk ik. Dit stuk haal ik eruit:

==

'Welk gevoel is dat dan?' vraagt zijn therapeut.

Daar denkt hij even over na. 'Ik dacht dat ik het was kwijtgeraakt. Dat ik niet meer verliefd kon worden.'

'Maar als je er wat dieper over nadenkt. Zo kun je het koesteren.'

'Een vrij uur. De charme van een glas wijn in de zon. De onverdeelde aandacht van een vrouw in een tuin.'

'Wat voor vrouw dan en wat voor tuin?'

'Het paradijs. Een goed onderhouden tuin vol groen, de kinderen die lief spelen.'

'En de vrouw?'

'Lief, intelligent, heel mooi. Er was een klik, volgens mij.' Hij noemt teder haar naam.

Ze kijkt hem recht aan. 'Luister. Je gaat ook je gevoel volgen, maar we doen wel eerst je verstand. Creëer die segmenten thuis.'

==

Ha bvdc25, thanks! 

De verwijderde alinea stond erin als alinea 2.

Voor mij was de therapeut sessie wel een interessant intermezzo. Het was alleen net ietsje abstract of esoterisch en moeilijk te doorgronden.

Ik vind hem een beetje uitleggerig.

Dag Kruidnagel,

Mooi en invoelbaar het 'verlangen naar de spanning van vroeger' beschreven en ook de innerlijke strijd die dat oplevert.

Hij pakt bier uit de koelkast, opent het blikje, trekt haar tegen zich aan, draait haar gezicht opzij en giet een straal op haar tong. 
Het is maar een detail, maar ik zag hem toch weer even graag terug gaan naar haar. Tussen hij pakt bier uit de koelkast en opent het blikje of tussen opent het blikje en trekt haar tegen zich aan, mist iets naar mijn gevoel.

Graag gelezen. Mooie invulling.

Ha Angus, dank je! Dat woordje... ik weet niet of je nou letterlijk alles moet opschrijven. Maar qua woordaantal kan er wel weer iets bij 😉.

Kijk, in drie woordjes de choreografie completer gemaakt.

'Zo simpel kan het zijn,' zei hij en liep terug naar de koelkast en pakte een blikje bier ;-)

Leest lekker weg..Mooi ook dat niet alles gezegd wordt maar wel geweten is. 

De eerste alinea heeft iets dromerigs; met een luchtige dialoog, de heel aardse waspeentjes, en een sfeertekening; besjes in de tuin, een jurk, rode teennagels, de kinderen die te jong zijn om het te snappen; je schetst in een paar woorden een heel verhaal. Mooi deze zin; ‘Het is een dag van blote voeten, rode teennagels en haar jurk van lichte stof waar een windvlaag zacht aan trekt zodat hij haar bovenbeen ziet.’

Daarna gaat je hoofdpersonage denken, en dat zie ik ook terug in zinnen waarin je meer gaat uitleggen. Ik weet niet of je dat bewust zo deed? Deze zinnen bijvoorbeeld van de tweede alinea; ‘Hij dacht dat hij nooit meer verliefd kon worden.  Dat hij die hormonen was kwijtgeraakt.’ Zo zijn er meer zinnen die wat uitleggerig zijn, afgewisseld met zinnen die me raken; ‘Die liefde slingert vast nog ergens rond tussen de drukte, verwijten en gewoontes.’

De verhaallijn vind ik mooi; het zoeken naar ‘vroeger’ – de wanhoop die hij vroeger ook voor zijn vrouw voelde - Misschien is het de balans die ik hier wat mis. Mogelijk kun je de lezer wat meer laten ervaren hoe dat innerlijke gevecht eruit ziet, ‘de echte waarheid is dat hij kiest,’ zoals je ons liet meeleven met die beeldende scene in de tuin.

Dank je, Ancenita!

En jij ook bedankt, Lizette, voor je grondige en concrete feedback! Daar ga ik nog eens rustig mee aan de slag. 

Ik herken veel in Lizette’s feedback. Een zin als deze vond ik een beetje geforceerd overkomen: Hij probeert het te transplanteren in hun braakliggende gemis.
Er zitten mooie vondsten in je verhaal, wanneer je inderdaad minder uitlegt en meer de dialoog voor zich zou laten spreken zou het nog beter werken. De titel is zeer goed gevonden!

Hoi,

Het lukt je heel goed om door middel van beeldend taalgebruik iets op te roepen in mij. De pijn van het gemis van intimiteit en verbinding is duidelijk voelbaar.

Een andere is verschenen op het toneel, iemand die een lang vergeten verlangen oproept. Ik zie de rode teennagels en het bovenbeen en ik voel het braakliggende terrein.

Bij het eerste lezen dacht ik meteen: wow, omdat het een herinnering in mij raakte. Direct daarna dacht ik: als het terrein van gemis braak ligt, dan is het toch juist weer goed?! Zou hij dan niet bedoelen: 'Hij probeert het te transplanteren in gemis van hun braakliggende liefde.'  Maar die zin wordt dan meteen weer minder lekker. Hoe dan ook, het raakte me in ieder geval meteen, mooi poetisch beeld. 

Aan het einde van het verhaal was een beetje in de war, was hij nou samen met die vrouw waarnaar hij tijdens zijn huwelijk kortstondig had verlangt, of was het hem gelukt het vuur met zijn echtgenote weer aan te wakkeren?

Ha Emmy, dank je! Ja, het is veel gevraagd van deze verhaallengte: drie verschillende scènes waaronder een beschouwing.

Ha Eva, geweldig, zo'n enthousiaste ervaring! Dank je voor het delen. Het gebeurt in de beste huwelijken en niet minder in verhalen.

Over dat braakliggende gemis: 'liefde' is zo'n woord dat weinig zegt. De liefde voeden, dat is ook wel dat je elkaar altijd een beetje mist, misschien. En de menselijke ontoereikendheid. Een lap grond vol onkruid, waarop geen tuin is ontwikkeld; of wel, maar tuinen verwilderen continu. De achtertuin van een verlaten huis waarin liefde en leven heeft bestaan.

De hoofdpersoon ontdekt zijn vermogen tot liefde weer door die overrompelende ervaring; en daardoor de liefde voor zijn vrouw.