#563 Wat Blijft

Hoi Wout, 

Mooie overpeinzingen, met goede voorbeelden om je beeld te schetsen. Ook zie ik een opbouw die met de tekst resoneert. Soms gaat die richting de spreekwoordelijke sprong, om alleen maar weer terug te krabbelen. 

Je slot is wel net iets te poëtisch voor mij. Ik begrijp niet wat de symboliek achter de omdraaiende vinger is of waarom het blad nooit van een boom zou zijn geweest. 

Maar dat neemt niet weg dat de rest van de tekst nog steeds op een postieve manier stof tot nadenken geeft. 

Goed gedaan! 

Groet, 

Nadine

Hi Nadine,

Dank je wel voor je feedback! Het klopt, het slot is vrij poëtisch. Een poging om de lezer zelf een sprong te laten maken. Het blad werd een bladzijde, in de hoop dat de lezer ook iets zou omslaan. Of niet. Zoals dat in het leven soms is.

De hand is een externe trigger. Misschien hebben we soms ook gewoon een duwtje nodig.

Zoals die nu van jou. Dank je.

Heel leuke invulling van de opdracht, vind ik. Mooi geschreven allemaal, poëtisch zonder pretentie. Knap!

Symboliek erg sterk gekozen. De verwisseling van blad als boomblaadje naar bladzijde werkt wat verwarrend, maar over het algemeen is dit een erg leuke originele invulling van de opdracht. Goed gedaan!

Dag Wout,

Het is mijn stijl niet. Ik meen te proeven dat je een literair sterke tekst wil neerzetten (en dat is wel geslaagd) maar daarmee lees ik teveel de aanwezigheid van een schrijver. Het komt op mij (dat is puur persoonlijk natuurlijk en zegt niets over jouw drijfveer) over als een proeve van bekwaamheid.
In dat laatste ben je geslaagd (ook weer een persoonlijke mening) maar ik word niet gevangen door wat je schijft. Wel mooi hoe je schrijft.

@bvdc25

Dank voor het mooie compliment van Mr. Poëet himself!
Ik vond jouw tekst ook echt krachtig. Er zit veel in waar ik van kan leren. Deze zin:
“Ik las mijn lijstje voor en hij zei niets. Hij zoemde luider dan anders, als een kat die spon.”
Ik vroeg me meteen af: wat is eigenlijk het ‘zoemmoment’ in mijn tekst? En belangrijker nog: laat ik het genoeg zoemen?

Grappig genoeg vind ik schrijven makkelijker dan reageren op andermans werk. Misschien omdat het dan niet alleen over woorden gaat, maar ook over de intentie van een ander.
Iedereen heeft het over jouw slot. Je zei dat je het misschien iets absurder zou maken, maar ik vond juist de melancholie sterk. Stil, nooit theatraal.
Als je toch iets zou aanpassen, zou ik het zoeken in diezelfde lijn. Volgens mij ligt de lat dan zelfs hoger dan bij een absurde plottwist.

@SimonM

Dank voor je reactie! Fijn dat je de symboliek eruit haalde. De verwarring die je noemt was bewust bedoeld. Ik wilde dat moment van omslag juist laten haperen, alsof de lezer even struikelt over wat hij dacht te begrijpen.

Misschien is dat wel mijn eigen sprong in het diepe. Een tevergeefs poging de lezer een personage te maken.

En jouw vogel blijft me bij. Mooi verwoord dat vrijheid soms angstaanjagender is dan de kooi.

@Angus

Dank dat je toch de moeite hebt genomen mijn tekst te lezen, ondanks dat het niet helemaal jouw stijl is. Dat waardeer ik echt.

Je hebt gelijk dat het een bewuste keuze was om literair te schrijven. Maar eigenlijk nog meer om iets abstracts te maken. Ik begon met een heel ander idee: een blad aan een boom, een storm, een open einde. Maar dat voelde te cliché, te bekend.

Dus gooide ik het om. Ik wilde zien of ik de lezer zelf het personage kon laten worden. Niet met duidelijke contouren, maar juist via verwarring, omdraaiing, een onverwachte omslag. Een blad dat een bladzijde wordt. En een hand die niet vasthoudt, maar loslaat.

Misschien was het uiteindelijk een tevergeefs poging de lezer een sprong te laten maken. Maar het was wel precies dát waar ik op mikte: die ene seconde waarin iemand denkt… wacht even, wat lees ik nou eigenlijk?

Nogmaals dank voor je reactie. Het helpt, ook (juist) als het schuurt.

Dag Wout,

Ik waardeer je reactie dan weer. 
Ik zie ook best de kwaliteit (voor zover ik dat kan beoordelen), maar zie en voel ook teveel de hand van de schrijver doorklinken.
Als ik echt eerlijk ben, Ik krijg het gevoel dat het verhaal bedoeld is om indruk te maken.
En dat maakt wel voor mij (en dat ben ik slechts) dat dat gevoel overheerst. 
Ik hoop wel dat je nog meer bijdragen gaat plaatsen. 
Want of het nu mijn stijl is of niet, je schrijft (volgens mij) heel bekwaam.
 

Kijk daar hebben we wat aan Angus. Eerlijkheid duurt het langst en dat verwoord je keurig.

Ik denk dat jouw gevoel voortkomt uit het spanningsveld waarin de tekst is ontstaan. Het was zeker niet bedoeld om indruk te maken, maar ik snap dat het dunne draadje tussen vorm en intentie snel als ‘opzettelijk mooi’ kan aanvoelen.
Dat is nu eenmaal het risico als de vorm zo op de voorgrond komt te staan.

Misschien heb ik het mezelf iets te moeilijk gemaakt. Terugkijkend was dat mijn sprong. Gesprongen, gevallen. En nu is het tijd voor kosten/baten. In dat licht is eerlijke feedback, zoals die van jou, extra waardevol.

Je hebt me niet weggejaagd hoor. Dit is super leerzaam en volgens mij juist de plek om te mogen struikelen.

@Wout: heel erg bedankt voor je reactie.

"Grappig genoeg vind ik schrijven makkelijker dan reageren op andermans werk."

Dat herken ik. Meer zelfs, ik vind het bijzonder moeilijk. Schrijven is zoiets persoonlijks en ik ben zelf ook maar een 'amateur' dus voelt het soms wat misplaatst om anderen te bekritiseren. Oké verkeerd gebruik van leestekens, tot daar aan toe, dat is wat het is, maar iemands stijl bekritiseren bijvoorbeeld ligt moeilijk. Ik deed het enkele weken geleden bij iemand (ik zei toen dat hij veel kon schrappen om het bondiger en leesbaarder te maken), maar besefte pas later dat dat helemaal niet zijn stijl is, en dat misschien ongepast was.

Maar het moet kunnen natuurlijk en zolang het met respect gebeurt (uiteindelijk is de lezer ook maar een mens met bepaalde voorkeuren), kan het zeer leerrijk en waardevol zijn.

Hallo Wout,
Ik had het geheel juist sterk gevonden als het wél een blad aan een boom zou zijn geweest. 
Nu bleef ik wat in verwarring achter. Ik zou wat in de beelden schrappen. Bijvoorbeeld: 1e alinea:

Ze ligt daar. Schuin in de hoek, als iemand die nog niet weet of ze wil opstaan. 

Het is mijn mening dat juist bij sterk poëtische beelden één goed gekozen beeld te verkiezen over teveel gepolijste zinnen achter elkaar. Dat is wellicht een kwestie van smaak! 
Mooie observatie van de stilte en ook over dat iets soms gewoon een verlaat vallen is. 

 

Mijn favorieten zijn twee one-liners aan het begin

> De wind komt niet om iets los te maken, maar om te kijken of het al los genoeg zit.

>  Dingen blijven hangen. Niet omdat ze willen blijven, maar omdat ze niet weten hoe te vertrekken.

Er is veel te zeggen over dit stuk

• Ik vind de extra laag waarbij het boomblad een pagina blijkt te zijn wel een aantrekkelijke symboliek. Alleen inderdaad moeilijk en minder krachtig/sterk. Die analogie tussen een boomblad en een bladzijde in het leven omslaan lijkt er een beetje achteraf aan vastgeplakt.
• Het stukje over 'Vallen is soms gewoon iets wat gebeurt, zonder dat je het wilt of kiest.' is ook heel mooi, maar ligt eveneens wat los van de rest, en maakt het te druk. Het wordt dan teveel een opsomming van verschillende wijsheden in plaats van het uitwerken van waar je mee begon. Al zou het wel grappig zijn als dat blad per ongeluk valt.
• De twee one-liners zijn overigens wel tegenstrijdig. 'of het al los genoeg zit' heeft meer iets van 'of het nog wel wil blijven hangen'. Bladeren weten ook wel hoe ze moeten vallen, alleen blijven ze zitten omdat ze willen (zolang de boom ze nodig heeft). De spreuk is wel van toepassing op dat ene laatste blad dat niet dapper genoeg is geweest om te vallen.

Maar goed, dat zijn mijn persoonlijke mijmeringen. Als de uitdrukkingen meer waren uitgebeeld, in plaats van een opsomming losse stellingen, dan had het krachtiger en minder verwarrend overgekomen. Beeld het uit in plaats van het te zeggen. En bewijs het met een verhaal dat het is zoals je het zegt.

----------

> Want wat het is met...

Je gebruikt hier het voegwoord 'want', maar wat je er mee koppelt is niet heel duidelijk. 

Hoi Wout,
Ik vind het een mooi geschreven stukje dat echt aanzet tot nadenken. "Je kent dat wel" maakt dat je als lezer echt betrokken wordt. Het einde vond ik even schakelen, maar past tegelijk wel goed in de stijl van alles daarboven. Knap geschreven!

Hallo emmyvanswaaij,

Dank je wel voor je feedback. Interessant dat je die verwarring benoemt. Dat was precies wat ik hoopte op te roepen. Niet om de lezer kwijt te raken, maar om even te laten struikelen. Het blijkt nu deels geslaagd: de trigger werkte, maar het effect bleef uit.
Smaken verschillen en dat is juist zo mooi. Door jouw reactie kijk ik er nu weer anders naar. Leuk is dat!

Ik was er zonder de reacties waarschijnlijk niet zelf opgekomen dat het gaat om een blad in een boek in plaats van een blad van een boom. (Ik zat in een andere richting te denken. Het blad is niet eigendom van een boom, maar vrij en onafhankelijk)

En dan, zonder reden: die hand.
Geen bries, geen afscheid, geen dramatische scheur. Alleen een vinger.
Die omdraait.

En het blad -

was nooit van een boom.

Hier zou je eventueel de volgorde kunnen omdraaien 

Dan laat je de lezer struikelen en vang je hem op, in plaats van andersom.

Hallo Tinus Empiricus

Wat een superfeedback! Je haalt dingen aan die me flink aan het denken zetten.

Je hebt helemaal gelijk over het gebruik van “want”. Ik was te veel bezig met ritme, waardoor de helderheid eronder leed. “Blijven wordt vaak verward met kiezen” is directer en sterker.

Ook je opmerking over het uitbeelden is raak. Dat merkte ik zelf toen ik de koelkasttekst van bvdc25 las. Daar werd het niet gezegd, maar getoond. En juist dat maakte het zo krachtig. Jij bevestigt voor mij dat ik daarin nog veel te leren heb.

Ik kan mij voorstellen dat de twee one-liners in eerste instantie tegenstrijdig lijken.
"De wind komt niet om iets los te maken, maar om te kijken of het al los genoeg zit."
De crux zit hem in het woord kijken. De wind is geen actieve kracht, maar een observerende.
“Dingen blijven hangen. Niet omdat ze willen blijven, maar omdat ze niet weten hoe te vertrekken.”
Dingen (of mensen) blijven hangen door onvermogen.
Ik wilde de lezer laten voelen hoe het is om geen keuze te hebben terwijl de wereld toekijkt.

Bedankt! Jouw input helpt mij echt vooruit.

Thanks Natas!

Fijn dat je de betrokkenheid voelde bij 'je kent dat wel'. Dat is een bewuste stijlbreuk in het stuk. Een poging om van observeren naar ervaren te gaan. Scherp gezien.

Normaal zit er in mijn teksten wat meer aforistische scherpte. Nu heb ik het bewust subtiel gehouden, omdat ik met het abstracte en literaire al voelde dat ik me op glad ijs bevond.

Ha Tinus Empiricus,

Geniaal! De suggestie van het omdraaien vind ik ijzersterk! Het maakt de overgang logischer én werkt thematisch precies andersom: eerst het ontwrichtende inzicht, dan pas de hand.
Geen sprong maar een zachte landing.
Mooie metafoor: struikelen en opgevangen worden.

Thanks!

Mag ik de tekst aanpassen?

Ikzelf pas mij teksten tientallen keren aan, mogelijk soms zelfs meer dan honderd. Ik denk dat het wel mag. Misschien is het zelfs wel beter zo. Het is toch een oefening? Het is jouw spel.

Soms, bij veel wijzigingen, laten mensen een oude versie staan. Op die manier zijn commentaren beter te volgen. (maar ik zou dat niet doen bij kleine wijzigingen, omdat het dan nogal vol en rommelig wordt)

----

Die metafoor van 'struikelen', heb je zelf voorgezet (twee keer zelfs). Ik heb enkel 'opvangen' ingekopt.

Top! Ik heb de aanpassing gemaakt en direct 'want' ook meegenomen. Veel beter zo!