Wekelijkse schrijfopdracht #563

Bo zat tegenover hem in het café, de geur van vers gezette koffie vulde de lucht. Haar hart bonkte in haar borstkas, een mengeling van spanning en zenuwen. Ze had wekenlang getwijfeld, had vrienden om advies gevraagd en artikelen gelezen over daten als alleenstaande moeder. “Wat kan er nou gebeuren?” had een vriendin gezegd, maar nu, met deze man tegenover haar, voelde het als een sprongetje in het diepe.

De lach van Tom was aanstekelijk, en zijn interesse in haar verhaal maakte haar aan het lachen. Maar tegelijkertijd knaagde de zenuwachtigheid aan haar. Wat als hij niet accepteerde dat ze een kind had? Wat als hij na deze date wegliep, slechts een tweede kans op de liefde die haar niet gegund was? De twijfels leken als schimmige handen om haar heen te grijpen.

Haar gedachten dwaalden af naar de nachten dat ze alleen op de bank zat, naar de kinderliedjes die ze zong om haar dochter in slaap te krijgen. Die kleine schat was haar wereld; kon ze iemand anders echt laten plaatsnemen in dat veilige, geborgen leven?

“Je hoeft niet bang te zijn,” zei Tom, zijn stem warm en uitnodigend. “Ik ben gewoon benieuwd naar jou.” Het klonk zo simpel, en toch voelde het als een sprong in het onbekende. Bo slikte. Ze kon gaan zitten, veilig in haar cocon van angst en onzekerheid, of ze kon de sprong wagen en haar hart weer terugbrengen naar de liefde.

Met een zucht van opluchting besloot ze het risico te nemen. Maar net voordat ze op het punt stond om haar hand uit te steken, verkrampte ze. “Sorry, ik denk dat dit nu niet het juiste moment is,” zei ze, terwijl ze zich terugtrok in haar veilige zone. De sprong bleef op de plank; voor nu.