#561 De dubbele verrassing

De vriend van een vriend uit de nood helpen, dat was de bedoeling. Ok, het was in die tijd strikt genomen illegaal, toch moet er ergens iets geregistreerd geweest zijn. Hoe kan het anders dat men mij drieënveertig jaar na datum nog kon opsporen?

Wat wil men trouwens na al die jaren nog van mij te weten komen? Mijn vriend had twee gezonde zonen en zijn bevriende fertiliteitsarts had hem al eerder gevraagd om als donor te fungeren. Tot op vandaag vertel ik nog die anekdote waarbij hij putje winter zijn potje met sperma in de koffer van zijn wagen had gelegd om het ‘vers’ te houden. De arts stelde vast dat het goedje bevroren en daarmee onbruikbaar was. Sedertdien droeg hij het in een kokertje om zijn hals, dicht bij zijn hart want de moeder in spé moest weten dat hij zijn zaad met alle liefde afstond.

Als vader van twee flinke dochters, kwam ik ook in aanmerking om donor te worden. De arts drong aan om hem te ‘bevoorraden’. Het betaalde goed en ik liet mij voor één keer overhalen. Vruchtbaarheidsbehandelingen waren toen nog niet wat ze nu waren en de meeste specialisten werkten in het grootste geheim. Later zou de arts in kwestie op dit vlak een autoriteit worden in het land. Wat liep er destijds fout dat men mij nu hierover wil ondervragen en wel in het holst van de nacht? Wat mag er het daglicht niet zien?  Het meewerken aan een onvervulde kinderwens kan toch geen misdaad genoemd worden?

Ik verstijf als de bel gaat, doe open en sta oog in oog met een jonge veertiger.  De ogen komen mij vertrouwd voor en ook de hele figuur die voor mij staat lijkt mij bekend. 

‘Dag meneer Mertens, ik ben Alain. Sorry dat ik zo laat heb afgesproken, maar ik sta momenteel met de laatavonddienst in het ziekenhuis en kon mij niet vroeger vrijmaken.’
Ik neem de uitgestoken hand en zeg weifelend: ‘Geen probleem, ik ga toch nooit voor één uur slapen en ben al te benieuwd wat u mij te vertellen heeft.’

Even later zitten wij tegenover elkaar aan tafel. Alain slaat vriendelijk mijn aanbod af om een cognac mee te drinken, maar hij wil graag een biertje en steekt van wal.
‘Het was niet eenvoudig om u te vinden, maar gelukkig kon ik met de weinige informatie die ik van moeder kreeg, achterhalen hoe ik ter wereld kwam. Hoe gevaarlijk het in die tijd ook was, had de arts een register bijgehouden en hadden wij een naam en een geboortedatum van de donor.’
Ik ril over heel mijn lijf: ‘Bedoel je…’
‘Officiële instanties lossen niet snel persoonsgebonden informatie. Privacy, daar draait het tegenwoordig om. Na al die jaren kan ik u verzekeren dat ik uw zoon ben.’
‘Hemel, Alain, waarom zocht je me?’
‘Mocht het nog niet volstaan, kan ik melden dat je er vandaag niet enkel een zoon maar ook nog een kleinzoon bij krijgt.’