Lid sinds

2 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker

#562 - Het zand

10 juni 2025 - 16:03

We waren met drie. Rudy met zijn ene arm, zusje met haar vod die diende als pop, ik met het dagboek van vader onder mijn arm geklemd, en moeder, die niets droeg behalve een glimlach die was vergeten hoe te lachen.

De oorlog was voorbij – het schieten en het bloeden. De radio schreeuwde het, de klamme lucht zong het, moeder huilde het in haar zakdoek terwijl ze onze groenten sneed. Ik geloofde het pas toen ik de deining zag.

Daar lag ze. De zee. Groot als de hemel op een zondagochtend boven ons kapotgemaakte dorp, klein onder het alziend oog van God. We voelden aan het zand. Alsof er geen geweren waren geweest, geen gestamp van botten en geen honger. We lieten het zand door onze vingers glijden, als de tijd die we verloren hadden.

Alsof het zand het ons allemaal vergaf.

Ik rende tegen de wind tot mijn longen en de lucht één waren. Tot de brandende zon op mijn gezicht voelde als een straf. Toen viel ik in het natte zand en schreeuwde naar de horizon. Niet van woede. Niet van vreugde. Gewoon omdat mijn stem weer iets mocht betekenen. Kon betekenen.

Moeder zat op haar knieën in het schuim alsof ze een kind was. Rudy tekende iets in het zand. Een huis, misschien, ik weet het niet. Een graf, misschien – ik vroeg het hem niet. Ik hoefde het niet te weten. Alles was goed zolang we het zout uit de zee proefden.

De oorlog was voorbij. Maar de zee, die was er nog. Ze had kogels ingeslikt en bloed gedronken – maar ze was er en ging nergens naartoe.

Ze had op ons gewacht.

Godverdomme, wat hield ik van de zee.

 

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
10 juni 2025 - 17:31

Dag bvdc25,

Ik zou niet weten door welke schrijver je je hebt laten inspireren. Dat komt simpelweg omdat ik vooral Engelstalige thrillers lees. 
Maar ik heb wel genoten van je bijdrage.
Als iemand me zou vertellen dat dit uit de pen van een gerenommeerd schrijver afkomstig is, zou ik het zo geloven.
Heel mooie balans tussen taalbeheersing, sfeerbeschrijving, emoties, beelden en beeldspraak.

Zeer graag gelezen.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
10 juni 2025 - 19:06

Bij 'Godverdomme' denk ik even aan Wolkers. Maar eigenlijk vind ik dat niet van belang. 'Gewoon' een heel mooi verhaal. En dan bedoel ik echt een verhaal in maar 300 woorden waarin heel veel emoties en een beleving van de oorlog en het gevoel van bevrijding zijn vervat.
Een hele geschiedenis in 300 woorden.
Chapeau. 

Lid sinds

4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 juni 2025 - 10:07

Topverhaal met mooie zoete beeldspraak die de mooie stranddag met zure smaak mengt en bittere tonen. De beelden worden continu op je afgevuurd. Als golven in de branding is het erg zout, maar ook heel mooi.

Gi

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 juni 2025 - 15:30

Knap, bvdc, al die beelden die stuk voor stuk kunnen ingelijst worden. Je lievelingsschrijver mag trots zijn op zijn trouwe lezer. 

Lid sinds

2 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
11 juni 2025 - 19:11

Dank je wel voor jullie mooie feedback.

Auteur is John Fante. Bij het herlezen betwijfel ik sterk of ik hem enigszins (laat staan goed) heb kunnen nabootsen. Maar oké, geen schande lijkt me als je slechts een flauw afkooksel kan maken van de grootmeesters. :-)

Lid sinds

18 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 juni 2025 - 15:50

Ik ken John Fante niet maar deze schrijfstem is heerlijk om te lezen. Ik leef als lezer mee met deze jongen en beleef echt de eerste dag aan zee na de bevrijding compleet met innerlijk conflict. Beelden, zintuigen, handelen en typering van de personages en ook een inkijk in de gedachten. Prima gedaan!