# 562 De erfenis

Ik weet niet of het gelukt is. Dat is aan Martin. De lenzen zijn hier en daar wel wat dik geslepen. Erfenis als titel een goede vondst. Net als een vakantiehuis. Wie droomt daar nu niet van? Met veranda, recht en erf. Erfrecht.

Haar glimlach was half triest, zoals alleen een vrouw daarin geluk en verdrongen pijn kan vermengen tot iets dat een man raakt.

Dit vond ik de mooiste zin.

Het begon met een zucht over "twaalf jaar huwelijk" en eindigde met een zucht die "mooie nachten beloofde" en zo was dat cirkeltje mooi dichtgemaakt. Het kan verkeren.

Ik las het erg graag.

Mooi en goed verhaal.

> Ik wil niet dat het bij mij een 'raden maar' wordt

Maar wel leuk dat het plot/thema en verschillende elementen zo indirect worden beschreven. Na de bevrijding. Ik zat de hele tijd te wachten op iets van een oorlog die het huisje in puin zou leggen. Maar die bevrijding is dus die overleden schoonvader. Leuk ironisch detail ook dat zijn erfenis op gaat aan het strand waar hij een hekel aan had. Daarmee wordt de verstandhouding wel duidelijk.

Het karakter van die vader is leuk neergezet. Een stereotype gemiddelde man, levend onder het juk van zijn familie en bezig met indruk maken de volgende morgen bij de koffieautomaat. Ook een goede overgang met die veranda.

> En mits goed gedoseerd, zou er een periodiek doel binnen bereik komen dat het doordeweekse juk kon veraangenamen.

Bij 'doel' kreeg ik hier even een idee dat alsnog die Angus op het toneel was gekomen. Ik vindt een verhaal als dit een fijne afwisseling. Je schreef ooit dat je geen mierzoete verhalen kon schrijven, maar het kan wel.

Dag Rob,

Dank voor je reactie. 
Misschien dat ik een seance organiseer om Martins mening te achterhalen ;-)

Dank voor je reactie bvdc25.
(Eerlijk gezegd was de opening niet als een zucht bedoeld.)

Dag Tinus,

Dank voor je reactie.
Het 'juk' zag niet op het gezinsleven, maar ik kan me voorstellen dat het zo wordt uitgelegd. Misschien kan ik dat met een aanpassing verhelpen. 
En nee, mijn alter ego had een belangrijke opdracht en was even niet beschikbaar ;-)
Is het echt mierzoet? De smaak ligt bij de lezer uiteraard. Het was niet mijn bedoeling.

@Angus: "Eerlijk gezegd was de opening niet als een zucht bedoeld."

=> Dan las ik er verkeerdelijk iets teveel sarcasme in, vermoed ik. ;-)

Het is niet enkel mierzoet. Het is ook bitter en zuur.

Toch, voornamelijk is de schets hier een fijn huisje boompje beestje, standaard leventje waarbij de minder zoete smaken heel subtiel zijn.

Ik vindt dat persoonlijk wel fijn. Als het niet zo confronterend en direct wordt uitgesproken, maar meer indirect met sarcasme of ironie, dan komt het meer smaakvol over.

> Het 'juk' zag niet op het gezinsleven

Haha, waarschijnlijk heb ik onbewust 'juk' gebruikt zoals jij ook in je tekst. Die hoofdpersoon leidt aan heel veel juk. Dat gezinsleven – “Na twaalf jaar huwelijk kon ik wel inschatten dat ... ” – daar kan ik wel mee inleven. De koffieautomaat daarentegen, daar heb ik een hekel aan.

Ik doe mee. Wanneer spreken we af? Ik ken nog wel een paar gasten die willen aanschuiven.

Mooie invalshoek en een fraai geschreven verhaal, dat ik met plezier gelezen heb. 

Is het koffiegesprek de doorslaggevende reden om het huisje te kopen? Dat heeft iets treurigs. De schrijfstijl is nogal neutraal. Ik heb weinig van Martin Bril gelezen maar ik meen dat hij inderdaad toegankelijk en niet aanstootgevend schrijft. Het onderwerp zal veel mensen aanspreken. Terloops typeert je ook de vrouw en kinderen. Vind je zelf dat je de stem van Martin Bril benaderd hebt?

Dag Odile,

Dank voor je reactie. Ik denk niet dat het koffiegesprek de reden was, Het was het moment waarop de vrouw des huizes besloot waar ze het geld van haar erfenis aan wilde besteden. (Ik denk dat een soort verlaat gram halen op de overleden vader (de erflater) meespeelde in die beslissing.
Ik denk ook niet dat ik de vrouw en dochtertjes heb kunnen typeren. 300 woorden voldoen daartoe niet.
Bril is vooral bekend geworden als columnist. (Hij gebruikte zijn columns ook voor sluikreclame, bijvoorbeeld voor Volvo. Zegt men).
Hij had oog voor klein geluk en kleine details die het leven typeren. Het gezinsleven met zijn vrouw en twee dochtertjes werd vaker belicht door hem en daarin ook de overmacht van drie vrouwen tegenover één man. Wat hij liefdevol accepteerde. Bij vaders met enkel twee dochters zal dit denk ik een gevoel van herkenning oproepen. 

Of ik de stem van Bril heb benaderd, durf ik niet te zeggen. Daar gaan de lezers die zijn columns kennen over.
Ik hoop dat ik die stem een beetje recht heb gedaan want ik geniet er nog steeds van. Vooral in deze barre tijden waarin ik vaak denk: 'Doe alsjeblieft eens een beetje normaal.'
.