#599 - Vrouwe Fortuna
Ik heb hem overleefd. De weg. Hoe konden ze me die laten gaan? Jarenlang. Bewijst mijn overleven dat zij gelijk hadden? Had ik meer in mijn mars dan ik zelf dacht? Of was het stomweg geluk, vrouwe Fortuna? Kansberekening heeft zijn eigen ijzeren wetten: heeft iemand anders voor mijn geluk betaald met bloed en gebroken botten?
De klinkerweg, grenzend aan de tuinderij waar ik opgroeide. De weg die voerde naar de lagere school. Een gevaarlijke weg. Te veel en te zwaar verkeer denderde eindeloos over klinkers, die onder al dat geweld uit hun verband werden gedrukt. Een kanaal aan de ene zijde, een sloot aan de andere. Dat maakte het er niet beter op. Geen fietspad, geen belijning die fietsers een schijn van veiligheid gaf. Enkel die brede strook van uit elkaar drijvende klinkers.
Ik zelf maakte het risico er niet minder op. Ik had vaak niet zoveel oog voor mijn omgeving. Ik dwaalde in een ander universum, mijn eigen droomwereld. Die was voor mij vaak echter dan de tastbare wereld.
Daar fietste ik dan. Een klein mannetje op een klein fietsje, spoor zoekend over een desintegrerende zee van klinkers. Het andere verkeer liet zich nadrukkelijk gelden. Plotselinge windvlagen, het geraas van motoren, de stank van uitlaatgassen. Soms liet het weer zich gelden. Regen die het zicht wegnam en stroompjes tussen de klinkers deed ontstaan. Regen die plassen schiep met ongekende diepte. Erdoorheen kon je doen vallen, eromheen kon je brengen voor de wielen van een voertuig of in het koude water van kanaal of sloot.
Ongelukken heb ik niet gemaakt. Mijn moeder daarentegen, degene die me zelfstandig liet fietsen, heeft het kanaal gesmaakt. Hop, daar ging ze, met boodschappentas en al. Die tas had ze beter niet aan haar stuur kunnen hangen.
De weg van je jeugd, heel…
Lid sinds
1 jaar 3 maandenRol
De weg van je jeugd, heel mooi beschreven. Ik mis alleen een echt verhaal erin. Een beetje spanning, of humor. Nu is het een 'droge' beschrijving, ondanks de plons van je moeder;)
Hoi Francola, welkom op het…
Lid sinds
6 jaar 2 maandenRol
Hoi Francola, welkom op het forum. Ik sluit me aan bij de opmerking van Lia. Ik kijk uit naar je volgende bijdrage.
Ik zelf --> ikzelf
spoor zoekend --> spoorzoekend
Mooie beeldspraak. Dat maakt…
Lid sinds
3 maanden 2 wekenRol
Mooie beeldspraak en poëtisch stuk. Dat maakt het gelijk ook moeilijk om het te volgen/begrijpen.
En dan ben ik het eens met de rest dat het verhaal wat mist. De motivaties van de hoofdpersoon. Wat doet hij of wat wil hij? Wat gebeurt er? Of gebeurt er wel iets?
Als een verhaal ermee inpakken geen goed idee is. Dan is ingekort tot een gedicht eventueel ook een mogelijkheid.
--------------
> Daar fietste ik dan. Een klein mannetje op een klein fietsje
> ...
> Ongelukken heb ik niet gemaakt. Mijn moeder daarentegen ...
Gaat dit verhaal, in letterlijk zijn, over een jong kindje dat zijn moeder verliest op een gevaarlijke weg?
---------------
> Die tas had ze beter niet aan haar stuur kunnen hangen.
Ik vermoed dat die boodschappentas een figuurlijke betekenis heeft. Als de lasten die we in het leven meedragen. Als het zoiets is, dan wordt hier wel heel gemakkelijk afstand gedaan van het idee dat we die kunnen meedragen.
Het komt ook niet heel sympathiek over, net zoals het 'Hop, daar ging ze.'
Een verhaal als een weg met…
Lid sinds
18 jaar 9 maandenRol
Een verhaal als een weg met een ritme erin alsof je fietst, tussen verhaal en prozagedicht in. Natuurlijk er zijn er die een traditioneel verhaal met een plot verwachten maar hier zijn ook liefhebbers van. In Amerika, groter taalgebied heb je erg veel soorten verhalen zoals vignette, flash fiction... Zelfs tijdschriften voor een bijzonder soort verhaal. Bij jouw verhaal zie ik je langs dat kanaal fietsen. Om de scène wat spannender en meer met het gevoel van hier en nu, zou je kunnen proberen om de handeling te onderbreken met emotionele uitbarstingen.