#599 - Vrouwe Fortuna

Ik heb hem overleefd. De weg. Hoe konden ze me die laten gaan? Jarenlang. Bewijst mijn overleven dat zij gelijk hadden? Had ik meer in mijn mars dan ik zelf dacht? Of was het stomweg geluk, vrouwe Fortuna? Kansberekening heeft zijn eigen ijzeren wetten: heeft iemand anders voor mijn geluk betaald met bloed en gebroken botten?

De klinkerweg, grenzend aan de tuinderij waar ik opgroeide. De weg die voerde naar de lagere school. Een gevaarlijke weg. Te veel en te zwaar verkeer denderde eindeloos over klinkers, die onder al dat geweld uit hun verband werden gedrukt. Een kanaal aan de ene zijde, een sloot aan de andere. Dat maakte het er niet beter op. Geen fietspad, geen belijning die fietsers een schijn van veiligheid gaf. Enkel die brede strook van uit elkaar drijvende klinkers.

Ik zelf maakte het risico er niet minder op. Ik had vaak niet zoveel oog voor mijn omgeving. Ik dwaalde in een ander universum, mijn eigen droomwereld. Die was voor mij vaak echter dan de tastbare wereld.

Daar fietste ik dan. Een klein mannetje op een klein fietsje, spoor zoekend over een desintegrerende zee van klinkers. Het andere verkeer liet zich nadrukkelijk gelden. Plotselinge windvlagen, het geraas van motoren, de stank van uitlaatgassen. Soms liet het weer zich gelden. Regen die het zicht wegnam en stroompjes tussen de klinkers deed ontstaan. Regen die plassen schiep met ongekende diepte. Erdoorheen kon je doen vallen, eromheen kon je brengen voor de wielen van een voertuig of in het koude water van kanaal of sloot.

Ongelukken heb ik niet gemaakt. Mijn moeder daarentegen, degene die me zelfstandig liet fietsen, heeft het kanaal gesmaakt. Hop, daar ging ze, met boodschappentas en al. Die tas had ze beter niet aan haar stuur kunnen hangen.