#559 Op weg

Dit stukje leest heel fijn.

Als je ooit denkt aan een boek uitgeven... Het doet me denken aan de kortverhalen uit de 'la Suisse en...' boekenserie waar verschillende kaders in de geschiedenis worden beschreven en tussen de non-fictie kleine verhaaltjes zijn geplaatst (hier een link met voorbeelden van de binnenkant van die boeken). Geschiedenis schoolboeken hebben ook soms van dat soort fictie kortverhalen.

Het einde had misschien wel wat krachtiger mogen zijn. Ik weet niet wat er precies voor mij mist. Misschien is het een beetje cliché: een kindje dat op het einde een filosofische vraag stelt. Jammer ook is dat dat kindje niet eerder in de tekst voorkwam. Het maakt dat er minder emotie zit in dat stuk.

Hetzelfde gevoel als Tinus Empiricus - het leest vlot maar er mist iets.

Een beetje gevoel, misschien?

Tinus bedankt voor je reactie. Bij een tekst van 300 woorden maak je keuzes. Ik heb gekozen voor de weg die de overledene aflegt van huis naar het hiernamaals. Het stuk plaatsen in de juiste historische context is van belang. Het kinderlijke cliché aan het eind vind ik persoonlijk geen probleem. Het is een van de essentiële vragen waar een kind mee worstelt bij een overlijden. Het antwoord  op die vraag is in deze historische context een stuk gecompliceerder.

bvdc25 bedankt voor het lezen en je reactie. Zie wat ik hierboven geschreven heb. 

Ik vind op zich 'het kindje dat zich die vraag stelt' ook niet zo'n probleem, maar het komt niet heel krachtig over. Onderandere omdat dat nichtje dat die vraag stelt een beetje plotseling het verhaal komt binnen vallen. Er is weinig verbinding met de rest in het verhaal (ja uiteraard, het gaat over een begravenis, maar niet hoe het nichtje en die vraag van haar daartoe verhoudt). Het is ook wel heel persoonlijk en misschien stoort vooral dat nichtje me. Als de afsluiting zou zijn 'Opa is op weg naar de hemel' in plaats van 'mijn nichtje staat onverwacht stil...' dan krijgt het al een andere lading.

Wat ern kille bedoening, dit schrijven. Gelukkig zijn er kinderen, die emoties ontwapenen. Door het harnas van droevenis heen prikken. Ik hoop oprecht dat bij mijn afscheid toch ook gelachen wordt. Maar ja. Je hebt zo van die wegen waarop iedereen onbeweeglijk blijft. Bijna iedereen ...

Tinus historisch gezien had er dan gestaan ' Wacht opa nu op de wederkomst van Christus.' Dat kan vanuit een kind gezien volgens mij niet. Om die reden werden mensen in die tijd met de voeten naar het oosten begraven.

Ik heb nog even naar je links gekeken. De illustraties zijn prachtig, maar helaas is Frans niet een taal die ik machtig ben.

Rob ik ben het helemaal met je eens. Deze historische tekst geeft aan hoe het toen was. Gelukkig is er nu veel meer mogelijk. Op mijn begrafenis mag er ook veel gelachen worden.

Heb je een wijziging aangebracht, of had ik het verhaal de vorige keer niet goed gelezen? (ik dacht dat ik het nog had nagelezen voordat ik mijn commentaar plaatste) Het nichtje komt nu ineens veel eerder voor.

> ‘Waarom kijkt iedereen zo verdrietig?’ 

> 'Ik voel hoe kleine vingers mijn hand vastpakken'

Deze stukjes maken het voor mij nu wel extra emotioneel beladen. En vooral die kleine vingers creëren een sterk beeld. Dat kleine kwetsbare kind dat wordt meegesleurd maar begrijpt niet wat er allemaal aan de hand is. Ze is bang en zoekt haar grotere familielid voor bescherming.

De realisatie aan het einde is daarmee wel meer bijzonder. Een soort van onschuld die verloren raakt.

Tinus, ik heb mijn tekst niet gewijzigd.

Oh nee, dan neem ik al mijn woorden van mijn eerste bericht (over het einde) terug. Heel gek dat ik dat nichtje niet eerder in de tekst had opgemerkt.

Ha Job,
Het begin is spannend, door het plotseling uitblijven van de adem van de vader en de handeling van dat spiegeltje. De tekst zelf is sober geschreven, sober als een rouwadvertentie in een krant. Ik neem aan een bewust keuze. Wanneer je wel meer van de gevoelens van de hoofdpersoon wil toevoegen zou je kunnen overwegen bijvoorbeeld daar het moment van de spiegels afdekken voor te benutten. Door de hoofdpersoon daar bijvoorbeeld juist wel of juist niet in die spiegel te laten kijken, daarmee worstelen, toch een glimp van zichzelf te laten opvangen en dan zich druk maken of dat kwaad kan. (Er is immers een rituele reden waarom die spiegels afgedekt worden.) Zo krijgt het geheel wat meer kleur. 

Emmy bedankt voor het lezen en je feedback. In die tijd was het afdekken van spiegels en schilderijen een standaard procedure. Je deed het omdat het zo hoorde om boze geesten buiten te houden. 

De beschrijving van de weg naar het hiernamaals is op zich goed geschreven, maar het mag voor mij wel iets smeuïger. Een gesprek met een kind die het allemaal nog niet snapt, kan het luchtiger maken.
Voor mij iets te veel grafstemming.

Dag Job,

Ook ik vind dit stukje meer beschrijvend dan pakkend.
Je beschrijft, heel kundig, een tijdsbeeld; hoe het er toen aan toeging na een overlijden.
Als fragment van een langer verhaal kan dat heel goed passen, naar mijn idee. Maar op zichzelf staand vind ik het te feitelijk. Als een soort verslag.
De zinnen over het nichtje, de dialoog- monoloogzinnen, veranderen daar weinig aan. Die vind ik eigenlijk zelfs storend, een soort cliché.

Maar ook: Even later kom ik met twee buurvrouwen de sombere kamer binnen.
Het feit dat iemand in die kamer is overleden, maakt niet dat de kamer somber is. Die kamer kan zelfs heel licht en vrolijk ogen. Dat dat nadat iemand daarin overleden is anders aanvoelt, is een een andere zaak.
Dus, door mij, met enig plezier gelezen. Maar het raakte me niet.
 

Fief, dan is mijn bedoeling geslaagd, zonder dat ik hoefde te hebben over de zwarte rouwkleding voor de vrouw met sluier en het daarop volgende jaar van rouw. Kinderen werden in die tijd gezien als kleine volwassenen.

Angus, bedankt voor je uitgebreide feedback. Wat de sombere kamer betreft, is hoe jij het leest. De kamer was al somber voor het overlijden. Filosofische vragen van kinderen zijn vaak cliché. Voor mij hoef je dat als je het passend vindt niet te mijden. Dat het verhaal overkomt als een verslag heeft te maken met de keuze die ik gemaakt heb. Ik ben het met je eens dat het in een langer verhaal misschien meer tot zijn recht komt.