Lid sinds

14 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#558 Een dappere dromer

15 mei 2025 - 17:37

 

Ik schrijf verhalen zoals ik braille lees. Subtiel laat ik mijn aandacht glijden over bestaande gedachtenpaden. Noteer wat ik daar zo tegenkom, sla als ik lef heb ook wel nieuwe straatjes in. Het helpt me wanneer iemand een kleine suggestie geeft - niet te veel, dat is benauwend - maar kaders, een woordenlimiet.
Een officiele schrijfopleiding heb ik nooit gedaan, wel stond ik elke vrijdag in een klein theater met wat improvisatievrienden uit niets iets te maken. Daar leerde ik luisteren, aanvullen met respect, vertrouwen dat er altijd iets komt ook al weet je nog niet precies wat en hoe.
Wat ik van een schrijfpartner verlang? Eerlijke feedback, zonder dat mijn werk verkreukeld wordt of aan stukken gescheurd. Ik hoop hetzelfde terug te kunnen geven. Vergeef me alsjeblieft mijn neiging tot meeschrijven. Wat dat betreft ben ik als een kind in een concertzaal, het vuur gaat aan. Ik deel geen suggesties om te overtuigen, je hoeft er niets mee te doen. Het is puur speelplezier, zus en zo kan óók. Ik mis de literaire kring, die ik in Praag gezien heb, in mijn dromen over een andere tijd. Mijn nachtleven vormt een oase waar ik altijd uit kan putten. Droom je mee?

 

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 mei 2025 - 17:54

Dag Emmy,

Mooie opening!
Ik schrijf verhalen zoals ik braille lees. Subtiel laat ik mijn aandacht glijden over bestaande gedachtenpaden. 
Om echt aan te sluiten zou ik Noteer wat ik daar zo tegenkom, veranderen in Noteer wat ik daar zo voel,.
 

Lid sinds

4 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 mei 2025 - 19:58

 

Marc

Een eerlijke hartenkreet, gespeend van enig sarcasme. Het raakt ergens een snaar. Een utopische verzuchting, uitgespreid op een weldadig bed van haast vergane schrijfromantiek. Je mist pas iets als het er niet meer is … dat gevoel overvalt me tijdens het lezen. Word er een beetje stil van. Om de een of andere reden, de beelden, de verzuchtingen, moet ik aan Katherine Mansfield denken.

Mili

Een verwonderlijk dromerig schrijven, Emmy. Ik vraag me af wie je bent, wat je meemaakte om zo te schrijven. De titel ervan neigt naar nostalgie of is het desolaatheid?

Mooie bijdrage zeg …

 

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 mei 2025 - 2:56

Mooi! De eerste zin deed mij meteen denken aan Ik schrijf gedichten als dunne bomen (Jan Arends).

Ik zal het zeker niet verkreukelen of aan stukken scheuren.
Wel iets wat mij extra intrigeerde: "Vergeef me alsjeblieft mijn neiging tot meeschrijven. Wat dat betreft ben ik als een kind in een concertzaal, [...]". Bedoel je dat je als kind mee wilde spelen of zingen?

Lid sinds

14 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 mei 2025 - 16:38

@Angus dankjewel! Ook voor je suggestie, de reden waarom ik niet voor ‘wat ik daar zo voel’ gekozen heb is dat het verrassende element bij tegen kom meer benadrukt wordt. 

@Marc Bedankt! Ik ben in mijn tekst niet bewust sacrastisch geweest, dat ben ik niet gauw geloof ik. 
@Milly: Dankjewel voor je lieve woorden. Ik heb veel meegemaakt de afgelopen jaren, de dood door gezondheidsperikelen een paar keer flink in de ogen gekeken, dat heeft mij gevormd. Gelukkig ben ik nog niet desolaat, ik hecht erg aan het leven. Een neiging tot nostalgie is mij zeker niet vreemd. 

@Musonius: Dankjewel! Ik ken het werk van Jan Arends nog niet, maar eens opzoeken! En wat het kind betreft: dat is precies wat ik bedoel. 
Dankje @Job en @Gi! Dat is heel fijn om te lezen!

 

Lid sinds

4 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 mei 2025 - 20:30

Mijn nachtleven vormt een oase waar ik altijd uit kan putten. Droom je mee?

Skip de rest en vertel over je nachtleven! Een oase is een mooie setting voor de heetste verhalen.

GG!