Schrijfopdracht #555- Paashaas

Excuses voor de late inzending - ik moest even wachten op de bevestiging van mijn registratie. Ik hoop dat dit nog toegestaan is. Bedankt alvast voor het lezen, en voor jullie feedback. :)

Hij lag er nog steeds. Elk jaar datzelfde, trieste beeld. Hij hield zijn linkerknie vast, verkrampte zijn gelaat. Een paar druppels bloed ontsnapten uit zijn lip, als rode tranen, en vielen op de grond.

Toegegeven, het was een onfortuinlijke naam, “de Paashaas”, voor een man met zo’n grote oren. Hij beweerde van adel te zijn, met die kleine ‘d’ in zijn naam; hoge adel nog wel, laag gevallen. Maar hij zei veel, Xavier, zonder ooit iets te vertellen.

Elk jaar op Pasen kwam hij langs voor een stuk taart. Geen chocolade. Nooit chocolade. Hij kloeg. Dat ze al in januari eieren verkochten, het kon toch niet zijn, zo vroeg, de Sint was net gekomen. Dat hij geen werk vond, met die naam, ondanks de kleine ‘d’; er was geen respect meer voor de adel. Of dat hij werk vond, maar het meteen weer verloor. Dat hij niet serieus werd genomen. En ik zei ja Xavier, dat begrijp ik; het is wreed Xavier en ik knikte, ik knikte. Daarna duwde ik hem de deur uit; tot ziens, ik zie je nog, vaarwel, de groeten. Dan bleef hij weg voor een jaar.

Ik rolde het schuifraam open. Een duif schrok en vloog weg. De lucht was fris en broos – ik ademde diep in. “Xavier”, zei ik, “wat is er gebeurd”?
“Het was de Paashaas”, zei hij, “hij viel me aan, zomaar, langs achter, de lafaard”.
Het was hetzelfde verhaal als vorig jaar, en alle jaren daarvoor.

“De paashaas bestaat niet, Xavier”, zei ik.
Hij tilde zijn hoofd omhoog en keek door mij, niet naar mij.            
“Hij bestaat. Oh, hij bestaat.”
“Heb je de politie gebeld?”
“Ik ben niet gek. Je denkt dat ik gek ben.”
Hij ging rechtop zitten. “Zeg dat dan.”
“Je bent gek”, zei ik.
Hij schudde zijn hoofd, keek omlaag.
Ik schudde het mijne.
“Tot volgend jaar, Xavier.”
Hij stak zijn hand omhoog, maar keek niet weg van de grond.

Terug binnen, in de hal, riep ik naar boven.
Hij kwam de trap afgesprongen.
“Er is maar één paashaas, hè jongen”, zei ik, aaiend over zijn kop.
Hij knikte, lachte, en huppelde naar de kast – zijn oren dansend in de lucht.
Chocolade, altijd chocolade.