#554 Portemonnee

Het gesprek loopt goed maar het verhaal is wel verwarrend.

• De gebelde persoon zegt dat ie er niet van gediend is, het is alleen niet het telefoneren maar het gebruik van een creditcard. Hoe weet de gebelde persoon dat de beller de creditcard gebruiker is?
• Als de kaart geblokkeerd is waarom zijn er dan zoveel sms-jes met afschrijfpogingen?
• Hoe slaat de achterdocht van de gebelde zo makkelijk om zodra de beller zegt de portemonnee te hebben gevonden (dat kan toch die creditcard misbruiker zijn geweest?).
• Waarom probeerde de beller geen sms ipv voicemail?
• De laatste zin, is dat een ontknoping waarbij de gebelde de beller nog steeds voor oplichter uitmaakt?

Vanaf "Ik kon geen adres vinden, anders ..." roept het bij mij ook veel vragen op. Het gevaar van het geven van zo'n verklaring is dat mensen er juist aan kunnen gaan twijfelen en vervolgens bij de rest ook vraagtekens plaatsen. Ik vind het idee van iemand die met de beste bedoelingen belt en met wantrouwen geconfronteerd wordt heel leuk gevonden. Volgens mij kun je dat nog sterker neerzetten. Ik zou me kunnen voorstellen dat de beller er dan op een gegeven moment genoeg van heeft.

Vaudchespeldt voor mij is deze regel niet echt geloofwaardig: ‘Dat u probeert geld van mijn creditcard af te schrijven!' Logischer had volgens mij geweest: 'Dat ik continue gebeld wordt voor telemarketing.'

Verder leest het vlot en heb ik het graag gelezen.

Ik zit ook met wat vraagtekens. Hebben we stiekem toch met een oplichter te maken, want de creditcard wordt kennelijk onrechtmatig gebruikt, of niet? De dialoog is goed geschreven, maar mijn vraagtekens hebben nog de overhand 

Dag vaudchespeldt,
Ik zit met dezelfde vraagtekens als Hadeke.
Ik gok er dan op dat de beller geen goede bedoelingen heeft.
Hij heeft namelijk een onlogisch verhaal. Hij kent wel het telefoonnummer van de eigenaar. Dat is al een waarschuwing. Dat hij het adres niet kent is mogelijk, maar daar vist hij naar.
De afschrijvingspogingen zeggen, denk ik, ook iets.
Een eerlijke vinder had denk ik de portemonnee bij de politie afgegeven.
Maar goed, het is mijn interpretatie.
Je verhaal laat, vind ik, net iets te veel ruimte voor de invulling.

Ik vond ooit een plastic zak in een park met een portefefeuille, een ID kaart en foto's van een oma met haar kleinkinderen. Toen ik het in een politiekantoor ging deponeren, vroeg de agente mij of ik wou kijken of er een adres in zat en of ik dan alles bij de eigenares wilde afgeven. Ze hadden het te druk ... (met het pakken van boeven, misschien?)
De dialoog in de tekst is ok, maar de logica is hier en daar zoek. 

> Hij kent wel het telefoonnummer van de eigenaar. 

Het is niet gek dat, als mensen een briefje in hun portemonnee hebben met persoonlijke informatie bij een eventueel verlies, dat dit dan alleen een telefoon nummer is en niet een adres.

Achterdocht straft onmiddellijk. Zat er nog iets in de portemonnee, buiten het telefoonnummer en de creditcard?

Hoi Voudchespeldt, Het verhaal is goed gevonden, maar hier en daar rammelt het verhaal voor mijn gevoel. De beller wil aangeven dat dat hij de portemonnee gevonden heeft en dat hij niets fout heeft gedaan. De eigenaar geeft aan dat hij meldingen krijgt dat hij berichten van afschrijfpogingen krijgt. Krijgt hij die van de bank? Als dat zo is, zou de dief dan zo eerlijk zijn om de portemonnee weer terug te geven?
 

Bedankt allemaal voor de reacties. Duidelijk dat de dialoog an sich wel aardig is, maar de logica erachter hier en daar wat rammelt. Ik snap al jullie punten heel goed als ik het zo teruglees. 

Ik heb het geschreven obv een toevallige samenloop van omstandigheden. Ik krijg namelijk sinds een paar weken smsjes over gehackte cryptoaccounts die ik niet heb. Dus de meldingen op de telefoon van de gebelde zijn oplichterij die toevallig samenvallen met het verlies van zijn portemonnee. Maar dat is waarschijnlijk te ver gezocht merk ik nu.

De beller heeft goede intenties. En de inschatting van Tinus is juist: wel briefje met telnr en niet met adres ivm veiligheid. 

Maar ik vond het pittig om zo'n kale dialoog te schrijven zonder situatie schets. Denk dat mijn eigen scene daarin ook wat teveel vraagtekens oproept. Fijn dat jullie er allemaal zo goed naar gekeken hebben!

Dat heb ik er inderdaad niet uit gehaald. Als het e-mails waren geweest had ik het denk ik wel begrepen. In elk geval heb je hier wel echt een heel leuk idee te pakken. Het zou leuk zijn om te zien hoe het uitpakt als je meer overdrijft, tot in het absurde desnoods, afzwakken kan altijd. Ik stel me voor dat de beller dan misschien steeds wanhopiger probeert te bewijzen dat hij goede intenties heeft, terwijl de persoon die gebeld wordt er allerlei voorbeelden bij sleept om duidelijk te maken dat hij er (deze keer?) toch echt niet intrapt.

> Ik krijg namelijk sinds een paar weken smsjes over gehackte cryptoaccounts die ik niet heb. Dus de meldingen op de telefoon van de gebelde zijn oplichterij die toevallig samenvallen met het verlies van zijn portemonnee.

Deze situatie is wel anders dan in het verhaal. De hoofdpersoon spreekt van een creditcard die hij wel heeft (tenminste, hij zegt dat ie m heeft geblokkeerd). Daardoor ga je als lezer al gauw denken dat die creditcard in die portemonnee zat en dat dit geen toevallig samenvallen is.

Ik zelf dacht, of die beller is een oplichter die probeert gegevens te achterhalen, of hij is onschuldig en iemand anders heeft die creditcard er eerst uitgehaald. Maar het blijft wel vreemd hoe die hoofdpersoon eerst heel achterdochtig is en bij het horen van die portemonnee volledig opklaart. De situatie die je zelf had, berichten over een niet bestaande cryptoaccount, zou dan minder verwarrend zijn in deze dialoog.