# 553 Bon Voyage

> Je was tevreden zoals een peuter die nog even in de kinderwagen mag, als je in de rolstoel buiten kwam. 

gatver, wat een mierzoete tekst. De stroop tranen rollen door het forum over de oude 551 berichten heen.

> Straks mag je echt zweven zoals je nooit hebt gekund. Vanaf een duin zal ik je loslaten, zwierend. Dan mag je los, gaan. Gedragen door de wind.

Wat is dit nou? Was die honingpot – van loden kogels ofzo – nog niet licht genoeg?

Bijzonder, ik ervaar dit juist niet als mierzoet, maar vooral als kwetsbaar liefdevol. Een onvermijdelijk afscheid dat -al- een plek krijgt en daarmee ook al richting geeft aan een acceptatieproces, waarvan je nu al leest dat het een moeilijk proces zal zijn. Mij raakt het wel.

Dank voor je empathische reactie Hadeke.
Schrijven is soms 'niet meer' dan verwoorden van gevoel, ongeacht wat iemand er van vindt.
Maar net dan is herkenning misschien des te waardevoller.
 

Begrijp me niet verkeerd, ik vind dit een prachtige, lieve, zachte en schattige tekst. ;-)

Mooi op een bijna poetische manier in een verhaal de laatste maanden van soms onvermijdelijk verval verwoord Angus. Ik vond 'Nu ligt hier nog een spiegelbeeld' erg mooi! 

Mooi, Angus. 

Hoi Angus, 

even een andere stijl, ik vind het fijn! Wat ik heel knap vind is de beweging en de "reis" waarmee je de lezer meeneemt. Het is denk ik ook herkenbaar hoe je het beschrijft en heel breekbaar. Knap gedaan! Graag gelezen

Angus prachtig hoe je stap voor stap dit proces van loslaten beschrijft. Graag gelezen.

Even een reactie om dit verhaal weer tussen de andere #553 te krijgen. 

Ik sluit me aan bij alle positieve reacties! Wat, en ook hoe je het proces beschrijft raakt me bijzonder omdat dit ook sterk op het verhaal van mijn moeder lijkt. Dank je wel dus! 

Hadeke, vaudchespeldt, Fief, Sonnema, Job en Lia, bedankt voor jullie reacties.