#553 Baksteenzwaar

Herziene versie

Mijn vinger maakt rondjes op het houten tafelblad. De man tegenover mij kijkt afwisselend naar mij en naar zijn blocnote.
‘Goed,’ zegt hij, ‘we zijn aanbeland bij de kern. Vertel zo nauwkeurig mogelijk wat je deed.’
Sindsdien draag ik een berg stenen op mijn borstkas. Daarom zit ik hier.

In gedachten zie ik het groepje daar weer staan. In uniform, springend om iemand heen. Ik sluip dichterbij. In het midden zit een meisje. Bij iedere aanraking krimpt ze verder ineen. Mijn moed wint het van mijn verstand. Ik stap uit het struikgewas.
‘Laat haar met rust.’
Mijn ademhaling stokt. De bakstenen verzwaren. Ik begin te hijgen. Zweetparels sieren mijn voorhoofd. Mijn handen knijpen in de stoelleuning.
‘Je bent bijna zover,’ zegt hij. ‘Nog één keer terug, dan hebben we alles gehad. Je bent veilig hier.’
Ik sluit mijn ogen en adem dieper. De beelden keren terug.
De jongens draaien zich om. De lol staat nog op hun gezichten. Het meisje zit ineengekrompen en kijkt vanonder haar oogharen mee.
‘Laat haar met rust,’ zeg ik nogmaals. De stem komt mij onbekend voor – het is de mijne. Eén komt op mij af. Ik weer hem. Een ander wil me omverduwen. Dan trek ik mijn pistool. De terugslag werpt me neer. De jongen gilt, valt. Zijn maten staan om hem heen. Geen redden meer aan.

Als ik weer in de werkelijkheid terugkeer, voel ik de tranen over mijn wangen stromen.
Dokter Haan kijkt voldaan. Hij grabbelt tussen de papieren.
‘De kogel kwam van rechts, op tien meter afstand. Jij stond links, op hooguit drie meter.’

Als ik de deur van de kliniek sluit, zijn de bakstenen verdwenen.
Ik voel mij licht. Vederlicht.

Versie 1

Mijn vinger maakt rondjes op het houten tafelblad. De man tegenover mij kijkt afwisselend naar mij en naar zijn blocknote.
‘Goed,’ zegt hij, ‘we zijn aanbeland bij de kern. Vertel zo nauwkeurig mogelijk wat je deed.’
Ik haal diep adem. Het voelt alsof er een berg stenen op mijn borstkas rust. Een bekend gevoel; daarom zit ik hier ook, zoveel jaren later.

In gedachten zie ik het groepje daar weer staan. In uniform, springend om iemand heen. Ik sluip dichterbij. In het midden zit een meisje. Bij iedere aanraking krimpt ze verder ineen. Mijn moed wint het van mijn verstand. Voordat ik het besef, stap ik uit het struikgewas. ‘Laat haar met rust'.
Mijn ademhaling stokt. De bakstenen die al op mijn borstkas liggen, verzwaren. Ik begin te hijgen. Zweetparels sieren mijn voorhoofd. Mijn handen knijpen in de stoelleuning.
‘Je bent bijna zover,’ zegt hij. Zijn stem klinkt ver weg, terwijl hij toch nog steeds tegenover mij zit. ‘Nog één keer terug en dan hebben we alles gehad. Je bent veilig hier.’
Ik sluit mijn ogen en adem dieper. De beelden keren terug.
De jongens draaien zich om. De lol staat nog op hun gezichten. Het meisje zit nog steeds ineengekrompen en kijkt vanonder haar oogharen mee.
‘Laat haar met rust,’ zeg ik nogmaals. De stem komt mij onbekend voor – het is de mijne. Eén komt op mij af. Ik weer hem. Een ander wil me omverduwen. Dan trek ik mijn pistool. De terugslag werpt me neer. De jongen gilt, valt. Zijn maten staan om hem heen. Geen redden meer aan.

Als ik terugkeer naar het kamertje, in de stoel die ik intussen fijnknijp, voel ik de tranen over mijn wangen stromen. Dokter Haan kijkt voldaan. Hij grabbelt tussen de papieren op zijn bureau.
‘Uit het forensisch onderzoek blijkt dat de kogel van rechts kwam, op zo’n tien meter afstand. Jij stond links van hem, hooguit drie meter van hem vandaan.’

Wanneer ik de deur van de kliniek dichttrek, zijn de bakstenen op mijn borstkas verdwenen.
Ik voel mij licht. Vederlicht.