# 553 Vederlicht

ze was lief... 

... soms een glimlach om haar mondje.

Ik vind dit begin waarbij het meisje wordt omschreven heel sterk en aangenaam om te lezen (behalve de tang constructie met 'in het andere' die mij de eerste keer lezen stoorde).

Het deel daarna is wat minder verhalend. Mijn beeld van een meisje dat met een koekje in haar hand zit verzakt in de meer verklarende expositie van feitjes. En bij sommige van die teksten vraag ik me ook af of ze nodig zijn (bijvoorbeeld dat ze nog een 3e kindje willen hebben).

Anderzijds klinkt het wel heel erg als een koetjes en kalfjes gebabbel (alleen dan geen koetjes en kalfjes maar wat serieuzer, mischien bedoel is spreektaal). Dat zou je eventueel kunnen accentueren. Ik denk nu aan twee vrouwen die met een koekje een babbeltje hebben en roddelen over de familie van Dionne.

Het idee is heel mooi, de vorm vind ik twijfelachtig.

Nog een aanvulling 

Ik zie haar nog zitten spelen op het zachte Perzische tapijt dat op onze woonkamervloer lag. 

Ik vind dat een mooie zin en een interessante omgeving. Het zou mooi zijn als er ook een betekenis doorgalmt of weerspiegelt in de rest van het verhaal.

Die term 'zachte Perzische tapijt', dat wekt bij mij associaties op en verwachtingen. Maar die verwachtingen krijg ik niet beantwoord.

Bedankt Tinus voor je reactie en je tips. Ik zal mij in ieder geval verdiepen in de vorm. Groeten,  Mathijs.

Hoi Mathijs,

Wat een intens triest verhaal! Het lijkt mij waargebeurd. Daarom ben je misschien teveel bezig met wat er precies gebeurde, dus met  de feiten?

Je begint en eindigt met echt mooie scènes, dat zegt mij meteen veel meer. Misschien wordt het  boeiender en daardoor mooier als je die scènes wat uitbreidt, en er een midden- scène in maakt. Bijv dat je het kind bezocht in het ziekenhuis, hoe ze daar lag, hoe ziek ze was, en de wanhoop van de ouders die naast het bed zaten. Dan zien we wat er gebeurt en raakt het ons waarschijnlijk (nog) meer...

Je laatste scène kan je bijv beginnen met:Dan belt mijn zwager. Hij is moeilijk te verstaan, hij stottert en snottert. Ik weet genoeg, en zeg: 'We komen!'

Hallo Lia. Bedankt voor je fijne reactie en je nuttige tips. En inderdaad waar gebeurd. Groeten, Mathijs

Hoi Mathijs, je hebt al enige aanwijzingen gekregen. Je hebt het thema mooi verwerkt, toch kom ik niet in de emotie. Het leest voor mij nu meer als een verslag dan als een verhaal. Met dialoog kun je ook veel informatie geven, maar dan betrek je de lezer er meer bij. Bijvoorbeeld:
Niet lang na hun laatste bezoek belde mijn zwager me op: 'Dionne is erg ziek. Ze heeft hoge koorts die maar niet zakt. Nu zijn we doorverwezen naar de spoedeisende hulp.' Ik hoorde hoe zijn stem trilde.

Het leest ook een stuk fijner als je zinnen af en toe op een nieuwe regel begint of als je alinea's maakt. Het is nu één blok tekst.

Hi Mathijs,

Ik sluit mij aan bij de andere feedback. Het middelste deel leest nu meer als een dagboek dan als een verhaal. Terwijl in het eerste en laatste stuk hele beeldende en ontroerende zinnen zitten. Het voelt inderdaad als waargebeurd verhaal. Dus daarin ben je zeker geslaagd. Dapper om te delen ook, want lijkt me een buitengewoon pijnlijke herinnering. 

Bedankt voor jullie reactie en tips. Ik leer er elke weer van en ga ermee aan de slag in het volgende werk. En dat is het doel van feedback he: ernaar handelen!. 

Dat kun je al met dit verhaal. Vinden wij als lezer ook leuk om te zien hoe een verhaal transformeert. Je kunt de aangepaste versie erboven zetten. Dan zie je het verschil.

Een sterk thema en een sterk begin. Ik sluit me aan bij de eerdere feedback. Het mag wat meer verhalend worden, zodat ik als lezer nog sterker meegetrokken word in deze heftige gebeurtenis. Door het beschrijvende kom ik niet echt bij de emoties (of juist bij het ontkennen van die emoties). Aan je schrijfstijl ligt het niet qua zinnen en woordkeus. Misschien kun je wat experimenteren met de volgorde en wat dialoog verwerken. Iets als (maar vooral je eigen keuzes maken):

'Het is Dionne,' zegt mijn zwager over de telefoon.

Aan zijn stem hoor ik dat het mis is.

Ik zie mijn kleine nichtje voor me, zittend op het Perzische tapijt hier in de woonkamer. Twee jaar (etc.)

Zo zijn er meer mogelijkheden om van een verslagvorm naar een verhaal te komen. Juist doordat het autobiografisch is, zou ik het zeker -nu of later- verder uitwerken. De taal heb je in ieder geval te pakken.

Hoi Mathijs,

Er is al veel gezegd, ik sluit me aan bij de reacties hierboven. Mooi verhaal, bijzonder kwetsbaar thema en daarmee goed geschreven en graag gelezen. De tips kun je denk ik prima verwerken of meenemen. 

Dank jullie wel voor jullie reacties. Elke keer leer ik ervan. Mooi!