#547 - De bank der waarheid

Ik zit op mijn vaste bank, die meer waarheid had gehoord dan een biechtstoel. De stad ruist om me heen, het park ademt traag.

Dan ploft ze neer. Strakke broek, hakken die haar ego omhoog houden, iphone in de hand als een zuurstoffles. Ze ruikt naar vanille en iets scherpers, misschien ambitie. Ik grijns.

'Je hebt nog acht jaar.'

Ze kijkt op, fronsend. 'Wat?'

'Acht jaar,' herhaal ik, terwijl ik mijn sigaret tussen mijn vingers draai. 'En dan is het voorbij.'

'Waar heb je het over?'

'Je marktwaarde,' zeg ik. 'Jij denkt dat je de wereld bezit. Maar schoonheid is een aandeel dat daalt zodra het piekmoment voorbij is.'

Ze snuift. 'Jezus. Ben je zo’n type.'

Ik knik en neem een lange trek. De rook blijft even tussen ons in hangen, diffuus als onuitgesproken waarheden. 'Ik ben Tony. En ik weet hoe het altijd gaat.'

Ze bergt haar telefoon op, een kleine beweging die voelt als een beslissing. 'Dus mijn leven is over acht jaar voorbij?'

'Niet voorbij. Gewoon anders. Nu wandel je nog overal hopper-de-popper-alles-is-gratis naar binnen. Straks sta je buiten te wachten en doen de buitenwippers alsof ze je niet zien.'

Ze lacht kort, scherp. 'En jij? Wat is jouw rol in dit treurige sprookje?'

Ik tik as van mijn sigaret en kijk naar de vijver, waar een eend zijn reflectie verstoort. 'Ik zit hier.'

Ze staat op, een aarzeling in haar houding. 'Je bent echt een klootzak, Tony.'

Ik staar niet in haar decolleté. 'Jij bent gewend dat mannen dat niet durven zijn.'

Ze zwijgt. Dat is het moment.

'Kom,' zeg ik en staar in haar decolleté. 'Ik koop je Veuve. Over acht jaar ben je me daar dankbaar voor, als je alleen nog wordt uitgenodigd voor koffie.'

Ze haakt haar arm door de mijne. Niet onzeker, niet aarzelend. 'Vooruit. Maar jij betaalt.'

Ik grijns. 'Altijd.'